The Perfect Wife [COMPLETED]

Chapter 22- Edited

Reese

"Oh, Reese? Namumutla ka yata ah. Hmm. Lagi ka namang maputla. Okay ka lang ba?" Sinipat ni Anita ang aking leeg.

"Hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin, Anita." Sinsero kong sagot na ikinakunot ng kanyang noo.

"Ilang araw ka nang ganyan? May mga pagbabago ba sa iyong sarili na ngayon mo lang nararanasan?"

"Ilang araw ko ng napapansin na wala sa oras ang paggising ko, madalas din akong nakakaramdam ng pagkahilo. Nag-iiba din ang panlasa at pang-amoy ko sa pagkain."

"Hala!" Bigla siyang napatayo at niyakap ako ng mahigpit. Kapagkuwan ay sinipat niyang muli ang aking leeg at mga mata. Maging ang aking pala-pulsuhan ay pinakinggan niya din, "Tumayo ka, dali."

Sinunod ko naman ang sinabi niya at pinisil niya kasunod ang aking tiyan at magkabilang gilid.

"Kailangan nating makasiguro, sumama ka sa akin mamaya at pupunta tayo sa kabilang bayan."

"Para saan? Sige at bibilhan ko ng mga laruan at damit si Wilfred. Ikaw Anita, wala ka bang plano na mag-aral sa kolehiyo?"

Pumalatak siya at napahawak sa kanyang baba.

"Hmm. May plano naman na ako, sa katunayan ay baka bumalik ako sa tiyahin ko sa Maynila."

"Kelan?"

"Sa susunod na taon. Hindi na nga ako makapaghintay, Reese. Haha." Ito ang unang beses na tumawa siya sa aking harapan. Madalas naman ay ngumingiti siya sa akin.

"Maganda ka kapag natawa Anita, gawin mo 'yan madalas."

"Talaga? Pero ipinagbabawal ni ama ang pagtawa ko sa harap ng maraming tao lalo na sa mga kalalakihan."

"Bakit naman?" Nakakahumaling ang kanyang tawa at nakakaapekto iyon sa mood ng tao.

"Hindi ko alam."

"Proper etiquette siguro ang gusto niyang ituro sa iyo."

"Ikaw Reese, kelan ka huling tumawa?" Ako? Nakatingin lang ako sa mga mata niyang nagkikinangan habang siya naman ay hinihintay ang aking sagot.

Kelan? Sa tanang buhay ko ay hindi ako tumawa. Nakakangiti ako pero walang ni konting pagkakataon na nakatawa ako. Hindi naman iyon mahalaga pero isa pa din iyon sa mga kakulangan sa pagiging totoong tao ko.

"Paano... Ang tumawa?"

Napatulala lang siya sa harap ko at napahawak sa kanyang tiyan. Kapagkuwan ay tumawa siya ng malakas at hinawakan ako sa balikat.

Kahit si Ashton ay hindi ako pinagsabihan na tumawa, baka kasi tumaas ang boses ko. Hindi ko din nasubukan dahil ayaw kong marinig ang sarili kong boses, walang buhay at walang emosyon.

"Huwag ka ngang nagbibiro ng ganyan, Reese. Haha!"

Hindi ako kumibo hanggang sa natapos na siyang pagtawanan ang tanong ko. Baliw ba siya? Hindi naman ako nagbibiro.

"Hindi ka naman ET, diba?"

"Ano ang ET?" Iniisip niya bang alien ako?

"Extra terrestrial! Haha. Alam mo yun, hindi tao. Alien! Haha."

"Hindi lang naman ako ang ganito, Anita. Nagagawa ko naman ang ngumiti."

"Pero iba kasi ang dating ng tanong mo, seryoso? Haha! Hindi ka talaga tumatawa?"

"Sampung taon- ang ibig kong sabihin ay mahigit sampung taon ko ng hindi nasubukan ang tumawa." Sampung taon pa lang ako sa mundong ito, halos napuntahan ko na ang mga kilalang lugar sa iba't ibang kontinente kasama ang asawa ko pero ang pagtawa ang hindi ko pa nagagawa.