Reputation // Larry Stylinson DUTCH

28. // It was a mistake.

POV Harry Edward Styles

Snel ren ik weg uit de menigte. Ik laat een verbaasde Louis achter en een verwarrende groep mensen. Ik ren zo hard als ik kan het gebouw uit.

Zodra ik stop met rennen, heb ik pas door dat er een traan over mijn wang loopt. Hijgend loop ik langzaam verder. Ik loop nu in het park, een plaats vlakbij de school. De tranen blijven maar rollen over mijn gezicht, maar ik doe er niks tegen.

Waar was ik mee bezig? Ik heb een fucking vriendje! Ik ben godverdomme gay. Ik wil dit helemaal niet! Ik hoor een gevaarlijke badboy te zijn. Mensen horen bang voor me te zijn. Ik hoor geen jongen te zoenen voor een grote groep mensen. Ik hoor dit helemaal niet te doen. Dit is niet wie ik hoor te zijn. Dit is niet wie ik moet zijn. Dit is niet wie ik wil zijn...

denk ik.

Ik schop tegen een steentje. Elke keer als ik er weer tegenaan schop gaat hij een stukje naar voren. En dit doe ik steeds opnieuw.

Verschillende gedachten spoken rond in mijn hoofd. Het moment dat meneer Cowell zei dat ik vies was. Dat ik niet zo hoor te zijn. Dat ik niet 'gewoon' ben en onnatuurlijk. Misschien heeft hij gelijk. Gay zijn hoort niet. En zeker niet ik.

Ik zie een leeg bankje. Ik loop er op af en laat mezelf dan zachtjes zakken. Hij houten bankje is koud en nat, maar dat boeit me niet. Niks boeit me op dit moment.

Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak. 7 gemiste oproepen van Louis, 3 van Liam en 4 van Niall. Ik negeer de gemiste oproepen en ik ga naar het whatsapp gesprek van mij en Louis.

Ik kijk naar alle berichten die we naar elkaar hebben gestuurd. Alle hartjes die we hebben gestuurd. 'My prettiest boyfriend' is de naam van Louis in mijn contacten. De profielfoto van Louis zorgt opnieuw voor tranen. Het is een foto van mij en Louis samen met de tweeling.

Langzaam laat ik mijn vingers vallen op het toetsenbord van mijn Iphone. Rustig bewegen ze over de kleine letters.

Het is uit. Het spijt me. Ik kan het niet meer. Je bent beter af zonder mij. Ik hoop dat je gelukkig word, Louis.

Zonder nadenken komt de tekst in mijn beeld te staan. Ik klik langzaam op versturen. Zonder een 'x' verstuur ik het bericht. Ik verberg mijn telefoon opnieuw in mijn broek. Ik leun achterover totdat ik de rugleuning van het bankje in mijn rug voel. Langzaam laat ik mijn schouders zakken. Ik sluit mijn ogen.

Eindelijk ben ik weer een keer alleen. Eindelijk hoef ik me over niemand zorgen te maken. Eindelijk kan ik weer rustig ademhalen.

Ik open mijn ogen. Ik kijk om me heen. Ik geniet van de mooie natuur om me heen. De mooie grote bomen, het mooie groene gras en de rust om me heen. Eindelijk kan ik weer genieten van alles om me heen.

De laatste tijd ben ik zo druk bezig geweest met een relatie, dat ik dit helemaal gemist heb.

Ik ben zo compleet veranderd. Ik herken mezelf niet meer terug. Ik hoor meisjes te versieren. Ik hoor ervoor te zorgen dat meisjes voor me vallen. Ik hoor het hart van een meisje te stelen en die daarna te breken. Ik hoor haar het gevoel te geven dat ik alles voor haar ben en zodra ik er niet meer ben ze me mist.

Dit heb ik alle jaren gedaan. Dit is wie ik ben en wie ik hoor te zijn. Dit is hoe mensen me kennen.

Ik doe mijn handen in mijn zakken en vervolgens sta ik op van het koude bankje. Ik loop nog een rondje in het park en daarna besluit ik weer terug naar school te gaan.

En nu ga ik het volkomen anders aanpakken. Ik veeg mijn tranen weg. Ik haal mijn hand nog een keer door mijn haar.

Stoer loop ik de school in. Iedereen kijkt me aan, maar dat ben ik ondertussen wel gewend. Ondertussen is de volgende pauze al begonnen. Er worden veel vragen naar me geroepen, maar het enige wat ik zie is Louis. Hij kijkt naar me aan de andere kant van de gang. Niall en Liam staan naast hem en houden hem stevig vast.

Louis ziet er verdrietig uit, gebroken. En dat komt allemaal door mij.

Maar dat is toch wat ik altijd doe? Dat is toch het enige wat ik goed kan? Mensen pijn doen.

De vragen die op me afgevuurd worden maken me gek. Het maakt me onrustig. En dan schreeuw ik het uit.

'DACHTEN JULLIE ECHT DAT IK GAY WAS?! JULLIE ZIJN ER MET OPEN OGEN INGETRAPT! HET WAS EEN GRAP, MAAR BLIJKBAAR GELOVEN JULLIE HET ALLEMAAL. STELLETJE MONGOLEN!'

En nadat ik dat heb gezegd loop ik verder. Ik loop naar de plek waar ik altijd zit in de pauze en dit keer zitten alleen Leigh-Anne en Eleanor daar. Ik ga naast ze zitten.

'Sorry Leigh voor wat ik je heb aangedaan. Je verdient veel beter, maar ik hoop dat je me vergeeft. Je bent een fantastische meid en ik wil je zeker niet kwijt als beste vriendin,' zeg ik zachtjes. Ze knikt.

'Best friends forever,' antwoordt ze met een glimlach.

'Dat van Louis was een misverstand, ik ben niet gay,' voeg ik toe. Ze knikt langzaam.

'Laten we het achter ons houden en richten op de toekomst,' zegt ze eerlijk en ze houdt haar armen wijd. Ik snap de boodschap en ik geef haar een stevige knuffel. Het voelt goed om het goed gemaakt te hebben. Ze is een geweldige vriendin. 

Hoofstuk 28 jongens! Hopelijk vinden jullie het leuk. Vergeet niet te stemmen en het boek toe te voegen aan je bibliotheek. Op ons account staan ook nog andere Larry boeken! En vergeet ons zeker niet te volgen!

Loveyou

x Iworkinabakery