Reputation // Larry Stylinson DUTCH

29. // I can live without you.

POV Louis William Tomlinson

Gebroken. Dat ben ik. Dit is niet de Harry die ik ken. Dit is niet de Harry waarmee ik een relatie heb gehad. Ja, inderdaad gehad. Ik kan niet geloven dat hij het uit heeft gemaakt. Hij zag er de afgelopen tijd zo blij uit toen we samen waren. Ik had het gevoel dat ik hem gelukkig maakte. Ik had het gevoel dat Harry eindelijk zichzelf had gevonden, maar blijkbaar is hij weer helemaal terug gevallen in zijn oude pad. Hij heeft een strijd met zichzelf en ik weet niet hoe ik hem daarbij kan helpen.

Ik heb mezelf afgemeld voor de rest van de dag. Ik heb geen zin meer in de laatste 2 uur. Niall en Liam vroegen of ze met mee moesten, maar ik zei dat ik liever even alleen wilde zijn.

En nu zit ik op de fiets. Langzaam fiets ik naar mijn huis. Mijn zusjes zullen al thuis zijn denk ik. Misschien dat ik daar wat vrolijker van word.

Ik steek mijn sleutel in het gat van de deur. Ik draai hem om en dan gaat de deur zachtjes open met een piepend geluid. Ik loop naar binnen, naar de woonkamer. Ik zie mijn zusjes op de bank zitten en al gelijk komt Lottie naar me toe gelopen vanuit de keuken

'Had je uitval?' vraagt ze zonder me aan te kijken. Ik antwoord niet waardoor ze me aankijkt. En dan ziet ze hoe ik eruit zie. Waarschijnlijk zie ik er lelijk uit. Waarschijnlijk heb ik rode ogen en ziet mijn haar door de war.

'Oh my gosh, Lou. Wat is er gebeurd?' vraagt ze bezorgd. Fizzy, Daisy en Phoebe die nog op de bank zitten kijken me nu ook met medelijden aan.

Ik probeer mijn mond te bewegen, maar er komt niks uit. Er rolt alleen een traan over mijn wang. Lottie neemt me gelijk in haar armen. Het is fijn om zo'n zus te hebben die ongeveer even klein is. Ik verstop mijn hoofd in haar nek. Mijn ogen zijn gesloten en de tranen blijven stromen.

Ik snotter en mijn ademhaling heb ik niet onder controle. Lottie gaat met haar hand door mijn haren waardoor ik iets rustiger word. Daarna trekken we terug uit de knuffel. Ze houdt me nog wel stevig vast. Ze maakt zich zorgen en dat is duidelijk te zien. Mijn andere zusjes hebben me waarschijnlijk nog nooit zo verdrietig gezien.

'I-ik en um H-Harry z-zijn uit e-el' en verder kom ik niet. Met gesnik en gesnotter komt de zin eruit.

'Elkaar' zegt Lottie zachtjes. Ik knik. Mijn zusjes kijken me verdrietig aan en gelijk komen ze allemaal naar me toe gelopen. De tranen blijven maar komen en ik doe geen moeite om me sterk te houden. Misschien is het wel eens goed om te huilen. Thuis hoef ik niet sterk te blijven, thuis kan ik mijn echte gevoelens laten zien.

Mijn zusjes troosten me allemaal en even later zitten we met z'n allen op de bank. We drinken thee en iedereen zit warm naast elkaar en onder een dekentje. Mijn tranen zijn gestopt en mijn ogen zijn minder rood. Niemand durft wat over Harry te vragen. Totdat Fizzy een vraag stelt.

'Waarom?'

'Ik weet het niet,' antwoord ik terwijl ik mijn schouders optrek. 'Ik wou dat ik het wist.'

'Jullie passen echt goed bij elkaar.'

'Dat dacht ik ook, maar het lijkt erop dat hij een strijd heeft met zichzelf. Ik denk dat hij zichzelf niet accepteert. Ik heb hem de afgelopen weken zelfverzekerder gemaakt, maar nu lijkt dat allemaal weg te zakken.'

'Het spijt me, Lou.'

'Je kan er niks aan doen. Harry moet zichzelf fixen en ik weet niet hoe lang dat gaat duren. Hij maakt het zo moeilijk voor zichzelf. Hij laat niemand toe om hem te helpen. Ik heb het even volgehouden, maar je ziet wat er nu gebeurd is.'

Mijn zusjes luisteren aandachtig. Dat is zo fijn aan mijn zusjes. Ze zijn er altijd voor me. Ze helpen me altijd.

'Wie gaat er mee de tweeling ophalen van de crèche?' vraagt Lottie na een tijdje.

'Ik' zeg ik. De tweeling maakt me altijd blij. Ze zijn zo klein en schattig en maken zich nog over niks druk. Ze genieten van het leven en ik wou dat ik dat ook kon doen. Helaas is het hoe ouder je wordt hoe moeilijker je na gaat denken.

Lottie en ik springen in de auto terwijl mijn andere zusjes ondertussen alvast de tafel dekken.

Ik concentreer me op de weg. Ik voel Lotties hand op mijn knie als steun. Ze weet hoe lastig ik het hiermee heb. De weg is bekend voor me en alle stoplichten zitten mee waardoor we er in no-time zijn.

We zijn precies op tijd. De tweeling staat al hand in hand op ons te wachten. Ze zijn blij om ons weer te zien, maar zodra ze zien dat Harry er niet is kijken ze raar. Ze zijn nog zo klein om dit te snappen.

'Waar is Hally?' vraagt Doris.

'Harry is er even niet,' zeg ik terwijl ik haar op til. Lottie pakt ondertussen het handje van Ernest.

'Komt Hally wel?' vraagt ze.

'Harry komt een tijdje even niet, maar daarna komt hij je weer elke dag ophalen,' zeg ik om haar goed te laten voelen.

'Belooft?' vraagt ze.

'Belooft,' zeg ik tegen haar met een lach.

Met z'n vieren lopen we naar de auto waar we de tweeling achterin vast zetten in de kinderstoeltjes. Als we terug naar huis rijden zet ik een muziekje aan en de tweeling zingt mee. Ik kan het ook niet laten om zachtjes mee te zingen.

Thuis is de tafel al gedekt. Phoebe en Daisy zijn bezig met koken terwijl wij de tweeling uit de auto halen. Om voor mijn kleine broertje en zusjes te zorgen geeft me een goed gevoel. Ik heb een soort van vaderrol thuis, omdat mijn vader de hele dag werkt. Ik vind het niet erg om de vaderrol te hebben, ik vind het leuk.

Na een tijdje komt mijn vader thuis en schuiven we allemaal aan. Ik snijd het eten voor de tweeling en daarna kan iedereen beginnen met eten. Iedereen schept snel op, voordat je niks meer heb. We zijn allemaal grote eters en we zijn met veel, dus je moet snel zijn hier.

En zo vergeet ik Harry heel even.

Hoofstuk 29 jongens! Hopelijk vinden jullie het leuk. Vergeet niet te stemmen en het boek toe te voegen aan je bibliotheek. Op ons account staan ook nog andere Larry boeken! En vergeet ons zeker niet te volgen!

Loveyou

x Iworkinabakery