Μάρκος pov'
"Πρεπει να ξερει!" Ειπα σηκώνοντας κι αλλο την.φωνη μου.
"Τι να ξερει αγορι μου ? Τι ? Μου λες σε παρακαλω? Δεν εισαι τελειως καλα και δεν ξέρουμε αν ποτε θα εισαι, εισαι αντρας πια, και δε θα σε λυπηθω λογο του ατυχήματος σου , πρεπει να καταλαβεις..."
Ειπε ο πατερας που που βρισκοταν απεναντι μου, το.μονο που μας χωριζε ηταν το μεγαλο ξύλινο στρογγυλό τραπέζι αναμεσα μας, που μα το Θεο τον σωζει απο την γροθια μου.που πιεζει τωρα το τραπεζι.
"Να καταλαβω τι ?"
"Την Βανεσα την εχω σαν παιδι μου και δε θα σε αφησω να την πληγωσεις . Αν της δωσεις ελπιδες , οποια προσπάθεια κι αν εχει κανει να προχωρήσει θα πιασουν.πατο και θα χρειαστει να άρχισει ξανα απο την αρχη. Δεν νομιζω πως είναι σωστο να το κανεις αυτο, δεν ειναι δικαιο, αντιθετως πολυ εγωιστικό εκ μερους σου."
"Κι εγω δεν νομιζω πως ηταν ιδιαιτερα σωστο να της πεις ψεματα πριν στο τηλεφωνο ! Συγγνωμη ποσο καιρο επικοινωνείτε χωρις να το ξερω?"
Ρωρησα εξοργησμενος τον.πατερα μου . Πριν απο λιγα λεπτα μπηκα στο.σπιτι μετα απο αλλη μια συνεδρια με τον γιατρο μου, θέλοντας να πω τα καλα νεα στον.πατερα μου , ομως τον.επιασα να μιλαει στο τηλεφωνο με εκεινη λεγοντας της πως δεν υπαρχει καμια απολυτως βελτίωση με μενα..
"Μας παίρνει τηλεφωνο καθε Κυριακη, οσο βρίσκεσαι στον ψυχολογο σου.. Ξερει οτι τοτε θα λειπεις και παίρνει για να της.πω οποιαδηποτε εξέλιξη.."
Ειπε.εκεινος χαμηλωνοντας το κεφαλι του σχεδον ντροπιασμενος για τη δηλωση που μολις εκανε .
Θολομενος απο τον.θυμό.μου πιανω το.ποτυρι που βρίσκεται στα'αριστερα μου , γεματο με.νερο και το πεταω κάτω με δυνμη.
"Ηρέμησε!" Φώναξε ο πατέρας μου.
"Να ηρεμήσω ,μου λες να ηρεμήσω ? Πώς να ηρεμήσω όταν μαθαίνω κάτι τέτοιο? Οτι μου κρύβεις κάτι τέτοιο τόσο καιρό . Εδώ μου λες ότι επί έξι μήνες σε παίρνει τηλέφωνο και σε ρωτάει για μένα και εγώ δεν ξέρω τίποτα και εσύ μου λες να ηρεμήσω?
"Προσπάθησε σε παρακαλώ όμως να το κάνεις ,δεν
βγάζει πουθενά αυτή η συμπεριφορά"
"Πες μου λιγάκι Πώς μπορεσες να μου το κάνεις αυτό , ενώ ξέρεις τόσο καιρό πώς θέλω να επικοινωνήσω μαζί της ! Αλλά εγώ φταίω που σε άκουγα , που ακουγατις ηλιθιες δικαιολογιες σου .Σε εμπιστευομουν, αλλα μαλλον εσυ δε θελεις το καλο μου, την δυστυχία μου θελεις ! Ξέρεις πόσο θέλω να της μιλήσω, ξέρεις ότι έχω ανάγκη να της μιλήσω, το ξέρεις, τα ξέρεις όλα αυτά και παρόλα αυτά αποφάσισες να κρύψεις κάτι τόσο σημαντικό για μένα! Πες μου πώς μπόρεσες !!"
आप पढ़ रहे हैं
When I Lost My Memories.
किशोर उपन्यासΗ Βανεσα ειναι μια 18χρονη ομορφη κοπελα που ζει με τους γονεις και τον μεγαλύτερο αδερφο της στην Θεσ/νικη . Ειναι στην τελευταια ταξη του λυκειου και περιμενει πως και πως να ξεκινήσει τις σπουδές της.. εχει δυο πολυ καλες φιλες που ειναι σαν αδερ...
