Gözlerimi araladığımda aydınlık bir odadaydım. Daha sonra hastanede olduğumu farkettim. Tüm vücudum ağrıyordu. Yavaş yavaş bir şeyler yerine otururken kazayı hatırladım. Bana doğru gelen arabayı ve sonrasını. Bu kalbimin hızlanmasını ve paniklememi sağlamıştı. Önce kalkmak istemiştim neden bilmiyorum. Kaza sonrası psikolojik travmadan kaynaklanmalıydı. Sanırım felç olma ihtimalimden korkmuştum. Çünkü kazadan sonra vücudumu oynatamamıştım. Ama şuan felç değildim ve her hareketimde acı hissediyordum. Tek kolum alçıdaydı. O an etrafın rahatsız edici bir sessizlikte olduğunu farkettim sanki hastane bomboştu ve ıssız bir yerdeydi.
Yerimden kalkmamaya karar verdim. Etrafımı incelerken kapı açılmıştı. Hemşire uyandığımı görünce gülümsedi ve bana bir şeyler söyleyerek içeri girdi. O anda karşılaştığım gerçekle birlikte sanki her şey ağır çekime alınmıştı. Görüş alanım yok olmuştu. Bakıyordum, görüyordum ama yaşadığım şok ile beynim gördüğüm şeyleri algılayamıyordu. Hemşire içeri girmiş yanıma gelmişti ama ne yaptığını bilmiyordum. Siluetlerden odaya girenler olduğunun farkındaydım ama algılayamıyordum. Kalbim göğüs kafesimi delerek çıkacaktı oradan. Tüm vücudum uyuşmuştu. Korku beynimi patlatacak gibiydi. Gözlerimin bulanıklaşığını farkettim. Yaşlar süzülmeye başladığı anda etrafıma baktım. Annem, babam, Tarık ve Gamze odaya girmişlerdi. O sırada hemşire omzuma dokundu. Başımı çevirdiğimde
"İyi misiniz?" demişti. Ama duymamıştım. Dudaklarına baktığım için anlamıştım.
Duyamıyordum.
Kendi nefes alışverişimi bile duyamıyordum ama şuan çok hızlı ve güçlü aldığımın farkındaydım. Hatta odada ki herkesin benim nefes alışverişimi dinlediğine eminim. Odada şuan herkes konuşuyor olabilirdi ama başımı kaldırıp bakamıyordum. Tekrar dönüp hemşireye baktım. Endişeyle bana bakıyordu.
"Doktoru çağırayım." dedi. O sırada annem yatağın kenarına oturmuştu. Gözümden yaşlar süzülürken tek elimi saçlarıma geçirmiştim. Saçlarımı sıkıca tutarken annem elimi sımsıkı tuttu ve saçlarımdan çekti.
O an çok garipti. Başım dönüyordu. Yaşadığım paniği tüm bedenimde hissediyordum. Her yanım uyuşuyordu.
Başımı kaldırıp annemin yüzüne baktım.
"Beni duyuyor musun?" dediğini gördüm. Gözümden birkaç damla yaş hızla aktığında başımı iki yana salladım. Nasıl oldu bilmiyorum birden elimi hızla annemin elinden çektim. Yan tarafımda komidinin üzerinde ki her şeyi elimle devirdim.
Düşünmüyordum o an kriz geçiriyordum ve ilk defa kriz geçirenleri anlıyordum. O an tek istediğim şey kırdığım döktüğüm şeylerden birinin sesini duyabilmekti. Etrafımda ki hiçbir şeyi göremiyordum. Sanki oradaydım ama oraya ait değil gibiydim. Boğazımı yırtmak ister gibi bağırıyordum. Ama o kadar anlamsızdı ki ne kadar bağırsam da duyamıyordum. Birden omzumda bir acı hissettim. Birkaç saniye sonra ise görüşüm bulanıklaştı göz kapaklarım ağırlaştı ve sakinleştiğimi hissettim. Kalp atışlarım yavaşlarken beyaz önlüklü birinin bana yaklaştığını görmüştüm. Daha sonrasında da bilincim kapanmıştı.
****
Rana sakinleştiricinin etkisi ile uyumuştu. Doktor da Rana'nın yakınlarına döndü. Annesi, babası, Gamze ve Tarık iyi bir şeyler duyabilme beklentisi ile doktora bakıyordu.
"Bunu Rana uyanmadan sizinle konuşmayı planlıyordum. Şuan öğreneceğiniz için üzgünüm. Bizde bir şeylerden emin olmak istedik." Dediğinde Rana'nın annesi Ayla hanım doktora baktı.
"Kızım sağır mı kaldı?" Dedi ve ağzından hıçkırık kaçtı. Ahmet bey destek olmak için karısının elini tuttu. Gamze umutla lafa girdi.
VOUS LISEZ
SESSİZLİK (TAMAMLANDI)
Roman d'amour"Eksiklerimiz kusurlarımız değildir." Ailem beni hep bunu söyleyerek büyütmüştü. Eksikleri olan insanları dışlamamayı, onları sevmeyi öğretmişlerdi. Ama neden bahsettikleri şey kendi başlarına gelince bana sahip çıkmamışlardı, yük olarak görmüşlerd...
