SESSİZLİK (TAMAMLANDI)

Bölüm 29:Hüzün

NOT: HERKESE MERHABA. İKİ BÖLÜM BİRDEN GELİYOR :) İKİNCİ BÖLÜMÜN SONUNU RESMEN GÖZÜM KAPALI YAZDIM. UMARIM HERHANGİ BİR HATA YOKTUR. HERKESE İYİ OKUMALAR :):):)

VE MEDYA DA RANA'NIN HAZIRLADIĞI ODA VAR 🙈🙈🙈

Bir insanın en zayıf, en aciz anı duyguları ile hareket ettiği zamandır. Mantığını bir kenara bırakır ve tüm zayıflığını ortaya serer.

Murat da şu an öyle yapıyordu. Rana ile olan ilişkileri için hep çabalamıştı, hep tek taraflı savaşmıştı, uğraşmıştı, emek vermişti. Tam her şey artık yoluna girdi diye düşünürken en ummadığı zaman en ummadığı şey ile karşılaşmıştı. Rana'ya aramız da olan şeylerden biri de Tarık demişti. Ne yalandı ama... Bunu söylerken gerçekliğine hiç inanmamıştı. Tek istediği Rana'nın Tarık'ı gördüğü zaman daha sert tepki vermesiydi. Murat'ın hislerini önemsemesiydi. Çok kızgındı, çok öfkeliydi ve acı çekiyordu. Başka biri olsa evet canı yanardı ama gururunu da alarak aradan çekilirdi belki. Ama Tarık için bunu yapmayacaktı. Etraflarında dolaşıp duran adama izin vermeyecekti. Rana'nın kendisinden boşanıp Tarık ile evlenmesine müsaade etmeyecekti. Bu yüzden yurt dışına çıkacaktı. Ve Rana kendisinden boşanamayacaktı en azından bir süre. Ve Murat, Tarık'ı azıcık tanıdıysa; o adam sabretmeyecek Rana'dan ayrılacaktı. Rana da Tarık'ın gerçek yüzünü tekrar görecekti.

Tabii bunlar Murat'ın gördükleri gerçek olsa olabilirdi. Öfke, acı, korku, en çokta çaresizlik insana neler yaptırıyor, neler düşündürüyordu.

Murat telefonunu kapatarak Efe'nin evinden çıktığı gibi Rana ile olan evlerine gitmişti. Kapıdan girdiği gibi hızla pasaportunu alıp evden çıkmıştı. Eğer yatak odasına bile bir adım atmış olsaydı gitmekten vaz geçecekti ama bilmiyordu işte. Düşünmüyordu. Rana ile konuşmak, sormak aklının ucundan bile geçmiyordu şu olanları. Oysaki Rana ile konuşup öyle de kaçabilirdi yurt dışına. Evet kaçıyordu. Rana'nın ondan boşanmasını engellemek için kaçıyordu. Hızla havaalanına gelmişti. Gidebileceği ilk ülkeye bilet alıp gidecekti. Neresi olduğu önemli değildi.

Rana geldikleri gibi Gamze ve Efe'yi beklemeden arabadan inip eve koşmuştu. Işıklar yanmıyordu ama yine de evde olmasına dair içinde bir umut vardı. Alt katta bulamayınca hızla üst kata çıkıp yatak odasına girmişti. Burada da yoktu. Hissediyordu, Murat Rana'dan gitmişti. Yavaş adımlarla merdivenlere yürüyüp aşağı indi. Gamze ve Efe de beklenti ile ona döndüler.

"Rana evde de yok değil mi? Nerede bu?" dedi Efe gergin şekilde.

"İyi misin Rana?" dediğinde Gamze, Rana'nın gözleri doldu.

"Evde değil." Dedi içini kaplayan korku ile. Herkes gibi o da mı gitmişti?

"Şu adamı bir bulayım!" dedi Efe. Ama Rana bakmıyordu artık onlara ne konuştuklarını görmüyordu. Efe ve Gamze aralarında konuşurken sözlerini kesti.

"Gider misiniz? Yalnız kalmak istiyorum." Dediğin de Gamze hızla yanına geldi.

"Rana yalnız kalma. Seninle kalayım ben. Efe sen git."

"Hayır Gamze. Yalnız kalmak istiyorum." Dedi. Şu an aklı bomboştu şaşkındı. Yalnız kalıp düşünebilmek istiyordu. Şu an olan şey çok saçmaydı çünkü.

"Bak Murat neden yok bilmiyoruz ama belli ki acele bir karar vermiş."

"Nasıl bir karar verdiği umurumda değil." Diye bağırdı Rana. Gözlerinden yaşlar hızla akıyordu ve içinden şu an çıkıp gelmesi için dua ediyordu. Kapıdan gülerek girmesini, mahcup şekilde özür dileyip saçma sapan bir gerekçe sunmasını istiyordu. "Lütfen yalnız kalabilir miyim?" dedi ve hızla gidip kapıyı açtı.