NOT: İKİNCİ BÖLÜM GELDİİİ :) İYİ OKUMALAR :))))
Murat'ın omzunda uyumuştum. Hem de eve geldiğimiz ilk gün. Kendime engel olamamıştım. Ona bağırıp, çağırıp, kızıp yine onun omzunda ağlamam ne kadar mantıklı bir hareketti(!). Bunun olacağını içten içe biliyor oluşumsa ayrı sinir bozucuydu. Kendimi tanıyordum ona çok kızmıştım, hala kızgındım ve sinirlenince ağlayan, duygusallaşan bir insandım. Bir de Murat'a olan özlemim vardı ve bir haftadır da yanımda olup ondan uzak durduğumu varsayarsak kaçınılmaz son olmuştu.
Sabah dörde doğru uyumuştuk ve sekize gelirken uyanmıştım. Başımda oluşmaya başlayan ağrıyı hissedince hemen mutfağa gidip ağzıma birkaç şey atıp ilacımı içtim. Hala uyuyan Murat'ın yanına yavaşça gidip oturdum. Ve onu izlemeye başladım. Dün ki bakışları gözümün önüne geliyordu. Çaresiz, öfkeli, şaşkın, bazen ise tutkulu. Şimdi ise masumca uyuyordu. Elimi yavaşça yana düşmüş elinin üzerine koydum. Yüzüne de dokunmak istiyordum. Yeni çıkan sakallarına, dudaklarına, saçlarına. Onu çok özlemiştim. Ama ona baktıkça içimde büyüyen öfkeye de engel olamıyordum. Sinirle yanında kalkıp seslendim.
"Murat?" dedim. Uyanmayınca omzunu yavaşça dürttüm. Zar zor gözlerini açmaya çalışıyordu. Eliyle gözlerini ovalarken bir yandan geriniyordu.
"Sırtım-" deyip yüzünü buruşturduğunda koltuğun yanından arkaya doğru yürüdüm ve merdivenlere yöneldim.
"Ben üzerimi giyinip hazırlanıyorum. Hastaneye geçiyorum. Sen yatağa geçip yat istersen." Dediğimde Murat hızla ayağa kalktı, kendine gelmeye çalışıyordu.
"Ben de seninle geliyorum Rana." Diye öfkeyle soluduğunda yüzümde pek masum olmayan bir gülümseme oluşmuştu.
Doktorla görüşme iyi geçmişti. Yaptığı testler de sonuç iyiydi. Muayene iyiydi ve söz verdiği gibi benimle oturup, kahve içip, sohbet etmişti. Ve bende gayet mutluydum. Aylarca bekleyişin ardından şu an yaşadığım şeyler rüya gibi geliyordu.
Hastaneden çıkıp eve geçtikten bir süre Deniz, Erkin ve ikizler bize gelmişti.
"Rana!" diye bağırıp üzerime atlamıştı.
"Kız yeni ameliyat oldu Deniz yavaş." Diye Erkin söylenince Deniz sinirle baktı.
"Ne yenisi bir hafta oldu be. Biz yeni görüyoruz. Ay seni çok özledim. Beni duyuyorsun değil mi?"
"Deniz. Tabii ki duyuyorum deli. Hem gayet iyiyim istediğin gibi sarılabilirsin. Ama önce içeri geçin." Diyerek onları içeri davet ettim. Murat biraz daha uzak duruyordu neden bilmiyorum. Ya kendini kötü hissediyordu, ya da benimle yalnız kalmak istiyordu. İçeri geçince hemen Yakamoz'u kucağıma almıştım.
"Bu ne yakışıklılık yahu?" diye kaldırıp baktığımda gülücük saçmaya başlamıştı.
"Sanırım beğendi seni. Yoksa suratsızın tekidir yabancılara karşı." Dedi Deniz.
"Oğlum üzgünüm ama Rana teyzenin başı bağlı. Sana başka kız bulalım. Ya da Murat'ı bıraksın seni alsın olur mu?"
"Ben dünden razıyım vallahi. Benim de sende gönlüm var yakışıklı." Dediğim de gülmüşlerdi.
"Kızımızı da Murat'a verelim o zaman." Dedi Deniz ve Erkin'den kıskanç birkaç cümle döküldü. Hepimiz buna gülerken Erkin ters bir şekilde Murat'a bakıyordu.
"Rana'yı bırakmaya niyetim yok korkma." Dedi Murat Erkin'e gülerek.
"Aynen asla bırakmaz beni." Dedim bende sahte bir gülümseme ile. Bunun üzerine küçük bir sessizlik olurken Deniz lafa atladı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SESSİZLİK (TAMAMLANDI)
Romance"Eksiklerimiz kusurlarımız değildir." Ailem beni hep bunu söyleyerek büyütmüştü. Eksikleri olan insanları dışlamamayı, onları sevmeyi öğretmişlerdi. Ama neden bahsettikleri şey kendi başlarına gelince bana sahip çıkmamışlardı, yük olarak görmüşlerd...
