Roommates with the badboy

Hoofdstuk 1: druk en verdriet

Anne Gray:

Waarom?

'Waarom sturen jullie ons naar een internaat?' Dat is de vraag die ik voor de duizendste keer vraag aan mijn ouders. 

'Lieverd, het kan niet anders wij zijn bijna nooit thuis!' zegt mijn moeder verdrietig. Snikkend laat ik me op de bank zakken. Bij mijn moeder rollen de tranen ook over haar wangen, alleen mijn vader huilt niet. 

'Anne lieve schat, je moeder en ik hebben een succesvol bedrijf!' Wil je dat dat in de soep loopt door jouw en je broer? Ik zeg niks. Ik sta op en loop zonder nog iets te zeggen naar mijn kamer. Mijn broer Luc loopt me achterna. Nou daar heb ik dus even geen zin in. Ik draai de deur op slot.

Sorry, ik heb mezelf nog niet voorgesteld, ik ben Anne Gray ik ben zeventien jaar, ik heb blond haar en heldere blauwe ogen, ik ben sportief en dat is in mijn lichaam zeker terug te vinden.

Ik heb niet veel vrienden maar de vrienden die ik wel heb zijn: Jane en Dana. Ik heb ook een vriendje Blake. 

Wij zijn met z'n vieren een hechte vriendengroep. Ik heb een broer Luc hij is achttien en op zich wel aardig maar ook overbezorgd! Hij is ook nog eens knap en daardoor heeft hij alle meisjes voor het kiezen. Mijn ouders hebben een succesvol bedrijf. Ze zijn bijna nooit thuis. Daarom hebben ze besloten dat wij naar een Internaat moet. Daar heb ik echt zoveel zin in! Ik sta te poppelen maar niet heus.

Ik snap het wel maar ik baal er zo verschrikkelijk van! Het internaat is vierhonderd kilometer hier vandaan. Dan ben ik van iedereen verwijderd. Zucht. Ik voel me op dit moment alleen. Ik kan niet naar Jane want zij had iets vanmiddag, Dana is een paar dagen weg met haar familie. 

Wacht, ik kan naar Blake gaan. Dan moet ik me wel even omkleden want ik ga echt niet zo de deur uit. Ik pak een lichtblauw t-shirtje en een broek met gaten met daar onder mijn nikes. Snel doe ik nog wat mascara op. Niet teveel make-up, gewoon net genoeg.

Ik stap op de fiets en rij naar Blake. Eenmaal aangekomen klop ik op de deur. 

Geen reactie

Ik klop wat harder. 

Geen reactie. 

Gelukkig weet ik waar de sleutel ligt. Ik open de deur en stap naar binnen. Ik hoor romantische muziek. Zou Blake weten dat ik kom? Zo te horen komt het van boven. Vrolijk maar ook zachtjes loop ik naar boven. Vreemd ik hoor stemmen is hij met een vriend? Dit begint alleen maar vager te worden. Ik loop naar zijn deur en hoor gegiechel van een meisje. Huh. Ik open de deur.

Verbaasd kijk ik naar wat er voor me af speelt. Dit beeld dat ik nu voor me zie wil ik vergeten. Ik sta midden in Blake zijn kamer. Blake heeft innig contact met iemand. Nee niet zij teddybeer, was het maar zijn teddybeer. 

Degene die ik dacht te vertrouwen is een leugenaar ik kan niet geloven dat zij dit flikt.

Oeff spannend eerste deel en gelijk een cliffhanger! 

Dit is natuurlijk aan de korte kant sorry.... daar gaat verandering in komen

XX ME

"Gecontroleerd op spelling"