Roommates with the badboy

Hoofdstuk 73: meisje en problemen

Anne Gray:

Ik hoor gehuil. Een zacht gehuil. Mijn meisje.

Ik wil omhoog komen maar ik lig muurvast. Ik wil haar zien! Maar hoe ik ook draai en schud ik kom maar een paar centimeter omhoog

Zuchtend laat ik me weer terug vallen op het bed. Het is klaar. Ze is er, eindelijk. Ik wil haar zien.

'Ik ben zo, zo, zo trots op je. Ze is prachtig.' Zegt Jake die me een kus op mijn voorhoofd geeft.

'Mag ik haar zien?' Vraag ik smekend.

Jake zijn gezicht verstrakt. 

'Ze moest direct mee, ze heeft moeite met adem halen.' Zegt Jake. 

'Maar ik wil haar zien.' Een traan ontsnapt uit mijn ooghoek.

'Schatje, dat mag maar het kan nu nog niet, rust even wat uit.' Zegt Jake bezorgd.

Ik hoor gefluister en ik voel dat er iets niet klopt. Ik zie hoe Jake van me wegloopt met een gezicht die zorgen spreekt.

Er is iets mis. Ik weet het zeker.

Na wat een eeuwigheid duurt komt Jake terug. Hij heeft iets in zijn armen liggen. 

Mijn hart maakt een sprongetje, mijn dochter.

'Kijk, daar is je mooie mama.' Zegt Jake vertroetelend tegen het kleine kindje. 

Ik lig in een positie waardoor mijn handen lastig te bewegen zijn. Ik kan haar dus niet vasthouden.

Jake brengt haar naar mijn gezicht zodat ik haar goed kan zien.

'Je bent prachtig.' Fluister ik zacht.

-Tijdskip-

Ik lig weer in de kamer met mijn meisje in mijn armen ze ligt vredig te slapen. Jake ligt naast me op het ziekenhuisbed glimlachend naar ons te kijken. Ik kan het eigenlijk nog niet geloven, we zijn een eindelijk een familie. 

Jake Adams: 

Ik hoor een zacht gehuil, daar is ze mijn dochter. Onze dochter. Net wanneer ik haar wil vasthouden word ze weggehaald door de dokters. Ik wil boos worden maar ik merk dat er iets is.

'Meneer, gefeliciteerd met u dochter. Er is alleen één probleem ze heeft moeit met haar ademhaling dus we moeten haar even meenemen.' Zegt een dokter.

Ik kan alleen maar stom knikken mijn leven staat even op z'n kop.

'Gaat u alstublieft naar u vriendin meneer.'

Ik loop naar Anne. 

Ik ben zo, zo, zo trots op je. Ze is prachtig.' Zegt ik en geef een kus op haar voorhoofd.

'Mag ik haar zien?' Vraag ze smekend.

Mijn gezicht verstrakt 

'Ze moest direct mee, ze heeft moeite met adem halen.' Zeg ik zachtjes. 

'Maar ik wil haar zien.' Een traan ontsnapt uit haar ooghoek.

'Schatje, dat mag maar het kan nu nog niet, rust even wat uit.' Zegt ik.

Terwijl Ik Anne probeer gerust te stellen, hoe lastig dat ook is word ik op mijn schouder getikt een dokter wenkt me en ik verlaat Anne zonder iets te zeggen. Mijn gezicht op status bezorgd. 

Maar in één klap verandert dat daar staat een dokter met mijn dochter in zijn armen. Hij overhandigd het kleintje aan mij. 

'Ga maar naar u vriendin.' Zegt hij bemoedigend. 

Nou dat laat ik me niet twee keer horen, zo snel maar ook zo rustig als ik kan loop ik naar Anne toe.

Ze ziet me aankomen eerst met een frons maar dan ziet ze haar kindje. Een glimlach verschijnt. 

'Kijk, daar is je mooie mama.' Zeg ik vertroetelend tegen het kleine kindje. 

Anne straalt. 

Ik breng haar naar Anne haar gezicht want ze kan haar niet vasthouden.

'Je bent prachtig.' Zegt Anne zacht. 

Anne Gray:

Ik voel me gelukkig, het voelt echt aslof ik op die roze wolk leef. Correctie dat we samen op de roze wolk leven. 

'Raak me niet aan.' Hoor ik iemand roepen.

Aiden. 

De deur zwaait open en daar staan Dana en Aiden weer met de beveiligers. 

'Ik kon ze echt niet meer langer laten zitten.' Verontschuldigt een beveiliger. 

'Nou we moesten anders in een vies stink hokje staan dus wat nou je kon ons niet langer laten zitten.' Zegt Aiden. 

'Meneer u moest in de kantine van het ziekenhuis wachten geen vies stink hokje.' Zegt een beveiliger fronsend.

'Oja.' 

Dana komt nog net niet gillend naar ons toe.

'Hallo klein schattig roze baby'tje.' Zegt ze enthousiast. 

'Wil je nu even weggaan? Onze vriendin is net bevallen van een kindje dus we willen graag alleen zijn.' Zegt Aiden met zijn armen over elkaar.

'Uh ja we gaan.' Zegt een beveiliger. Hij trekt de andere beveiliger met zich mee.

'Gefeliciteerd met u kindje.' Hoor ik hem nog zeggen. 

'Wil je haar vasthouden?' Vraag ik.

'Ik dacht dat je het nooit zou vragen?' Dana steekt haar handen uit en ik leg voorzichtig het kleintje in haar armen. 

'Gefeliciteerd papa en mama.' Aiden geeft me drie kussen op mijn wang en hij geeft Jake een vriendschappelijke klap op zijn schouder. 

'We hadden nog eten mee genomen maar dat heeft Aiden opgegeten toen we moesten wachten.' Zegt Dana verontschuldigend.

Ik moet lachen, typisch Aiden.

'Sorry ik had trek.' Zegt Aiden schouderophalend.

'Wanneer niet?' Zegt Dana zuchtend.

'Als ik slaap.'

'Dat is niet waar laatst betrapte ik je nog. Toen stond je om drie uur in de ochtend in de keuken een pizza te maken.' 

'Het is nooit te vroeg voor pizza en nu wil ik roze frummel vasthouden.' Zegt Aiden.

'Ze heeft een naam hoor.' Zegt Jake lachend. 

'Hailey Adams.' Zeg ik trots. 

'Ik vind roze frummel leuker.' Zegt Aiden grijzend.

Hoi!

De kerstvakantie is begonnen...

Dus er komen heel wat hoofdstukken aan :)

Gaan jullie nog wat leuks doen? Ik ga slapen haha. Nee grapje (Denk ik).

Nieuwe update: 28 december of eerder! 

XX ME