Roommates with the badboy

Hoofdstuk 42: mila en alweer

Anne Gray:

Ik kijk met een lach naar Mila. 'Wil je haar vasthouden?' Vraagt Dana. Ik aarzel. Kom op Anne niet treuzelen.' Zegt Jake bemoedigend. 'Graag!' Zeg ik dan. Ik ga op de stoel zitten die naast Dana haar bed staat. Aiden loopt naar Dana en geeft een kus op haar voorhoofd pakt Mila over en legt het kleintje in mijn armen.

Vol bewondering kijk ik naar de slapende Mila. 'Wat is ze klein.' Zeg ik zachtjes. 'Ja he, onvoorstelbaar.' Zegt Aiden. Zachtjes wieg ik haar in mijn armen. Jake komt naast me zitten en aait Mila over haar hoofdje. 'Wil je haar ook even vast houden?' Vraagt Dana.

Jake geeft me een angstige blik. 'Kom op dit kun je wel.' Zeg ik. 'Ja maar ze is zo klein en breekbaar.' Zegt Jake. 'Jake kom op ik kan het dus jij kan het ook.' Voorzichtig leg ik de nog steeds slapende Mila in Jake zijn armen.

Dit uitzicht is geweldig; Jake me het kleintje in zijn armen.

Hand in hand lopen Jake en ik door de gangen van het ziekenhuis. 'Wat een klein kindje he?' Zeg ik. 'Zeker, ik kan niet wachten totdat wij ook een kleintje krijgen!' Zegt Jake met een grijns. Ik bloos.

'Babe ik ga even het parkeerkaartje betalen, ik zie je bij de auto.' Zegt Jake hij geeft me kus en loopt weg.

Ik loop het ziekenhuis uit op weg naar de auto.

Met een ruk word ik mee gesleurd. Ik begin te gillen, een hand word op mijn mond gedrukt. Ik probeer te bijten te schoppen en te slaan in het wild. Maar deze persoon is sterk. Te sterk voor mij. Ik probeer nog 1 keer in alle macht naar de persoon uit te halen. Mis. Een harde klap volgt en ik val weg in de duisternis.

Wanneer ik weer wakker word weet ik niet waar ik ben. Ik lig op een oud matras, ik kijk om me heen en kom tot de conclusie dat ik niet thuis ben. Maar waar dan wel? Ik sta op. Kreunend van de pijn laat ik me weer zakken op het matras. Ik kijk naar mijn armen en benen, waar ik een paar blauwe plekken ontdek.

'Hallo schone slaapster.' Hoor ik iemand zeggen. Die stem herken ik. Niet alweer!

Ik strompel naar de deur, ik probeer hem te openen. Op slot. Shit. Als een gek en met veel pijn begin ik te bonken op de deur en te schreeuwen. 'Doe open verdomme!' 'Dit is niet leuk.'

Huilend laat ik me weer zakken op het matras.

De deur vliegt met een klap open.

Mika staat in de deuropening. Met betraande ogen kijk ik hem aan. 'Wat moet je van me?' Zeg ik boos. 'Ik moet niks, ik wil je alleen.' Zegt hij met lust in zijn ogen. Dit is niet de Mika die ik ken. 'Mika, alsjeblieft laat me met rust.' Hij loopt op me af, trekt me omhoog en drukt me tegen hem aan. 'Ik wil die toon niet horen, begrijp je dat schatje?' Zegt hij kwaad. 'Ik ben je schatje niet.' Zeg ik boos, ik probeer me los te maken uit zijn greep maar dat is zinloos.

Hij laat me los en drukt me op het matras. Trillend van de angst kruip ik naar achter.

Lachend kijkt hij me aan. 'Ik doe je niks hoor, rustig maar.' Zegt hij. 'O ja? Nou je sleurt me anders wel weg van het ziekenhuis dan dump je me in een auto om me vervolgens hier te brengen.' Zeg ik woest. 'Oh gaan we zo doen, jij bent degene die mijn hart brak hoor!' Zegt hij boos. 'Is het nu mijn schuld?' Zeg ik verontwaardigend. 'Ik ben jaloers oké? Ik ben verdomme jaloers, op Jake want hij heeft jouw maar ik wil je. Als ik je niet normaal kan krijgen ja dan maar met geweld.' Zegt Mika. 'Jij bent gestoord en gek.' Zeg ik sputterend. 'Klopt ik ben gek op jouw.' Zegt Mika hij loopt naar de deur en rukt die dicht, ik hoor dat hij het op slot draait.

Na een paar uur trillend op het matras te hebben gezeten hoor ik geluid, een klap volgt en ik hoor de deur open gaan. 'Anne? Anne? Alsjeblieft zeg me dat je hier bent.' Een bezorgde Jake staat in de deur opening.

Heyy!

Hehe, eindelijk wat spanning.

Ik zit een beetje met een dilemma.

Want dit boek kan al bijna een eind krijgen maar ik kan het ook naar wat langer maken... en ik weet dus niet wat ik moet doen. Doorgaan? Of binnenkort een einde?

Nieuwe update: 25 juli of eerder!

XX ME