1.

6.9K 152 20
                                    

P.O.V. Brooke
Vandaag is dan eindelijk de laatste schooldag van de middelbare school! Geen gepest meer. Geen geheimen meer. Nieuwe start. Nieuwe vriendinnen. Ik ga gewoon weer helemaal opnieuw beginnen. Ik ga niet de 'bange' Brooke laten zien, maar de stoere en zelfverzekerde Brooke.

TRING... TRING...
Eindelijk de laatste bel. De hele klas staat als een speer op en racet het lokaal uit. Selena en ik lopen rustig naar buiten. We lopen de school uit en besluiten samen naar de stad te gaan om te gaan shoppen. Ik ben deze kledingstijl na 5 jaar wel zat en en wil de echte ik laten zien. Selena is de enige die mijn geheim weet, voor de rest niemand het, behalve mijn ouders natuurlijk.

We pakken onze fietsen en gaan op weg naar de stad. Als we na 10 minuutjes aankomen, lopen we als eerst naar de Starbucks om te brunchen. "Heb je er een beetje zin in?" Vraagt Selena aan mij. "Ik wil het liefste bij jou blijven, maar ik kan niet anders" zeg ik met een pruillip. "Maar ik kan nu eindelijk de echte ik laten zien en daar ben ik heel erg blij mee. Ik kan het nu eindelijk accepteren" zeg ik. "Dat vind ik heel goed van je. Ik zal je altijd blijven steunen. Vergeet dat niet" Ik geef haar een dikke knuffel en dan lopen we verder naar andere winkels.

Nadat we bij heel veel kledingwinkels zijn geweest, heb ik weer een hele voorraad van de kleding die ik wel leuk vind. Ik heb nu ongeveer 10 tassen vol met alleen maar kleding en make-up. Ik weet niet hoe ik dit ga meenemen, dus ik besluit mijn moeder maar te bellen.

Mam: "Hallo?"
Ik: "Hey mam. Selena en ik hebben zeg maar zoveel geshopt dat we het niet meekrijgen op de fiets. Kan je ons misschien even ophalen?"
Mam: "Tuurlijk schat. Ik ben er over 5 minuutjes"
Ik: "Thanks mam. Tot zo"
Mam: "Tot zo"

"Mijn moeder komt er zo aan" zeg ik tegen Selena. Ze knikt goedkeurend. Even later is mijn moeder gearriveerd en stappen we in. "Dat had je inderdaad niet op de fiets mee kunnen nemen" zegt mijn moeder lachend. "Nope" antwoord ik droog waardoor Selena in de lach schiet. Niet veel later hebben we de slappe lach.

Mijn moeder zet eerst Selena bij haar thuis af, waar ik heel goed afscheid van haar neem omdat ik morgen ga verhuizen naar een internaat dat hier 3 uur vandaan is. "Ik ga je missen" zeg ik zacht, terwijl ik mijn tranen probeer in te houden. "Ik ga jou ook enorm missen, maar we houden elkaar op de hoogte van wat er allemaal gaande is in ons leven, oké" zegt ze grinnikend. "Zeker" zeg ik. Ik laat haar los en zwaai nog een laatste keer naar haar totdat ik haar niet meer zie.

Als we thuis aankomen, pak ik al mijn tassen uit de auto en neem ik gelijk mee naar boven. Ik pak mijn twee koffers onder het bed vandaan en stop al mijn nieuwe kleding in de koffers. Ik laat één trainingspak over voor morgen, want ik ga niet 3 uur in de auto zitten in een strakke skinny jeans. Ik open mijn kastdeuren en pak een rol vuilniszakken. Alle kleding die ik in mijn kast heb hangen, gaat in de vuilniszak. Het is allemaal kleding wat een kind van 13 draagt zo ongeveer, maar dat droeg ik niet zonder reden...

Als alle 2 de zakken vol zitten, loop ik ongezien naar buiten om de 2 vuilniszakken vol kleding in de textielbak te gooien. Ik loop daarna weer snel naar binnen, zodat niemand het heeft gemerkt. "Kom je eten schat?" Vraagt mijn moeder. "Ja" Ik loop naar de keuken toe waar mijn vader ook al aan de tafel zit. Ik help mijn moeder met het eten op de tafel te zetten en ga dan zelf ook zitten.

"Heb je een beetje zin in morgen?" Vraagt mijn moeder met een glimlach. "Ja. Heel erg. Ik ga Selena alleen heel erg missen" "Je maakt vast en zeker snel nieuwe vriendinnen" zegt mijn vader. "Thanks pap"

Na het eten loop ik weer naar boven om de rest van mijn kamer op te ruimen en in te pakken. Uiteindelijk heb ik 2 koffers helemaal vol en laat ik met uitgeput op mijn bed zakken. Ik loop naar de badkamer en doe even snel mijn avondroutine. Ik zet mijn wekker om 7:30u en kruip in mijn warme bedje. Niet veel later val ik in een diepe slaap.

Roommates with my bully?! •Dutch• {voltooid} (herschreven)Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu