Roommates with my bully?! •Dutch• {voltooid} (herschreven)

8.

P.O.V. Brooke
Ik word wakker door de irritante wekker die afgaat. Ik zucht luid en sla mijn wekker uit. Ik draai me om en kijk dan in het slapende gezicht van Jace. Ik wrijf met mijn duim zachtjes over zijn wang heen. Hij wordt langzaam wakker en kijkt me dan met zijn mooie grijze ogen aan. "Goedemorgen" fluister ik zacht. "Goodmorning" Ik glimlach en geef hem een kus op zijn lippen.

We zijn alweer een weekje verder en het gaat helemaal goed hier. Iedereen weet ondertussen al van de relatie van Jace en mij af. Mijn ouders reageerden vrolijk en Jace' ouders wilden er jammer genoeg niks van weten.

We stappen uit bed en lopen dan naar de keuken. Jace gaat aan de tafel zitten en ik maak wat klaar. Ik geef het bord met drie boterhammen aan Jace. "Thanks Brooke" Ik glimlach naar hem en knik. Ik merk dat Jace wat stiller is dan normaal, maar het zal wel niks zijn.

Na het ontbijt loop ik weer terug naar onze slaapkamer, waar ik me klaarmaak voor deze dag. Vandaag is het weer maandag, dus dat betekent weer school. We hebben vorige week alweer allemaal toetsen en huiswerk opgekregen, waar ik me gelijk op heb gefocust. Ik ben en blijf iemand die goede cijfers wil halen, ook al ben ik wel veranderd...

Ik roep Jace. We moeten nu echt gaan! Ik krijg geen antwoord en roep nog een keer. Ik hoor weer niks. Ik loop naar onze kamer toe en hoor dan gesnik uit onze slaapkamer komen. Ik heb Jace nog nooit horen huilen... Ik open voorzichtig de deur. Ik zie hem naar een foto staren, terwijl hij er met zijn duimen overheen streelt. Hij geeft een kus op de foto en moet dan nog harder huilen. Ik ga zachtjes naast hem zitten en leg mijn hoofd op zijn schouder, als teken dat ik er voor hem ben. Ik weet dat ik nu even niks moet zeggen, want ik wil ook nooit dat mensen vragen op me afvuren, terwijl ik aan het huilen ben.

Ik kijk naar de foto die hij in zijn heeft. Er staan een jonge vrouw en man op en twee kleine kinderen, een jongen en een meisje. Die jongen is Jace, dat zie je meteen, maar ik wist niet dat hij een zusje had... "Wie is dat?" Vraag ik zacht, terwijl ik naar het meisje wijs op de foto wijs. Ik zie dat er een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnt. "M'n biologische zusje" zegt hij, terwijl hij me aankijkt. "Ik wist niet dat je een zusje had" "Niemand weet het. Zelfs Brodie en Dave niet" zegt hij zacht. "Waarom?" "Mijn moeder overleed toen ik 5 was. Mijn zusje was toen een half jaartje. Mijn vader kon de dood van mijn moeder niet verwerken, waardoor hij ons mishandelde. Elke dag werden we wel geslagen en uitgescholden. Altijd als hij dan naar de kroeg ging om weer te drinken, wat hij ook altijd thuis deed, sloot hij ons op in een donkere ruimte. Drie jaar later, dus toen ik 8 was en mijn zusje 3, kwam de kinderbescherming langs. Ik werd naar de ene familie gebracht en Alexia, zo heet mijn zusje, werd naar een andere familie gebracht. Ik heb haar daarna nooit meer gezien. Ze is vandaag jarig, dus vandaar dat ik extra aan haar denk, want ik weet niet wat ze krijgt en of ze überhaupt wel iets krijgt" legt hij zijn verhaal uit. Hij begint weer te huilen. Ik ga op zijn schoot zitten, met mijn gezicht naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. Als hij weer rustig is, kijk ik hem aan en neem ik zijn hoofd in mijn handen. "Het komt goed, oké. We gaan haar vinden" zeg ik. "Hoe?" "We maken een afspraak bij de kinderbescherming en dan vragen we bij welk gezin ze terecht is gekomen" Hij knikt goedkeurend, met een zwakke glimlach. Hij drukt zijn lippen op de mijne en ik ga mee in de zoen. Hij draait ons om en legt me op het bed, zodat hij boven mij ligt. Hij gaat met zijn lippen via mijn mondhoek naar mijn nek, waar hij mijn sweetpot vindt. Hij gaat met zijn handen naar de onderkant van mijn shirt en kijkt mij aan om toestemming te vragen. Ik knik en meteen trekt hij mijn, eigenlijk zijn, shirt uit. Hij kijkt me bewonderend aan, waardoor ik moet grinniken. "Zo mooi ben ik nou ook weer niet" fluister ik. Hij kijkt me gek aan. Hij komt met zijn hoofd dichtbij de mijne en blijft hangen. "Je bent het mooiste meisje wat ik ooit heb gezien" Ik bloos door zijn lieve woorden en verberg dat met mijn handen die ik op mijn wangen leg. Hij haalt ze er af, terwijl hij me met een glimlach aankijkt. "Je bent schattig als je bloost. Dat moet je niet verbergen." "Ik ben dan een tomaat. Het ziet er niet uit" zeg ik, terwijl ik met mijn ogen rol.

"Zullen we ons ziek melden?" Vraag ik na een tijdje. Jace kijkt me aan en knikt. Ik sta op van het bed en loop naar de 'huistelefoon'. Het is een telefoon die je alleen kan gebruiken voor hier. Ik bel naar de balie en meld Jace en mezelf ziek.