You are my only option {Calum Hood and Luke Hemmings}

•25•

Tamy śpi w swoim pokoju, gdy ja kończę rozmowę z Calumem. Dzieli się ze mną informacjami, nie rzucając, że mogę zadzwonić do Luke'a. Pytam, czy wszystko z nim w porządku, czy to nie jest za trudne, a on mówi, że chce dać im wszystko, czego nie dostali. Nie wiem, czy w tych słowach można w ogóle doszukiwać się drugiego dna. Trudno jest mi powstrzymać łzy, ale robię to do momentu, gdy się nie żegnamy.

Gdyby nie był taki przed moim wyjazdem.. nigdy nie przespałabym się z Luke'm.

Gdyby nie mówił mi, że to ja decyduję, tylko o mnie walczył..

Dlaczego może walczyć o byłą żonę?! Ale nie mógł o mnie?! Dlaczego, do cholery? Dlaczego nikt nigdy o mnie nie walczy?

Dlaczego nie jest mi dane być tą jedyną?

Tak bardzo boję się znowu kochać, że nie udało mi się go zatrzymać, jednak gdybym tam była i on by na nią spojrzał, z tą delikatnością w głosie, jaką o niej mówi..

Nie wytrzymałabym, to już boli.

Mój telefon dzwoni jeszcze raz.

– Czego chcesz do cholery?!

– Dlaczego zawsze tak na mnie reagujesz? – nawet nie spojrzałam kto to.

– Bo jesteś dupkiem! – krzyczę do słuchawki.

– Dlaczego spieprzyliśmy nasze życie?

Płaczę do słuchawki, a może to on płacze. Może oboje to robimy.

– Zdradziłeś mnie!

– Nie, to nie to. To nie to nas zniszczyło, to jest pretekstem. Byliśmy nieszczęśliwi dużo wcześniej – mówi pewnie, a zarazem bełkocząc.

– Jesteś pijany? – pytam.

– Dlaczego płaczesz? – odrzuca pytanie.

– Bo cię nienawidzę – to prawda.

– Powiedz mi coś prawdziwego z czasu, gdy miałaś dwadzieścia jeden lat.

– Co na przykład? Wtedy nie chciałeś słuchać – warczę.

– Nie mogłem znieść tego, że chcesz wyjechać! Zostawić mnie! Że życie ze mną ci nie wystarcza! – a jak miało? Ukrywał mnie, gdy ja chciałam całemu światu krzyczeć, że jest mój.

– Dlaczego mnie nie zmusiłaś?

– A ciebie da się do czegoś zmusić?

– Nawet mnie o to nie poprosiłaś. Powiedziałaś, że wyjeżdzasz i mam zrobić, co uważam – bo on by tak zrobił, zrobiłam to, co zrobiłby on. Ja bym z nim pojechała albo bym chociaż go odwiedzała. Chciałam od niego takiego oddania. Miałam dwadzieścia lat! Potrzebowałam zapewnień!

– Tak bardzo za tobą tęskniłam – zawsze robiłam wszystko, żeby być blisko niego, a wtedy po raz pierwszy zrobiłam coś dla siebie.

– Złamałaś mi pieprzone serce, Daliah.

– Wystarczyłoby, że byś do mnie przyjechał.. a nie zrobił dziecko mojej siostrze! – Tamy, moja kochana Tamy. Ona nie jest niczemu winna.

– Chcę znaleźć złoty środek – bełkocze – Chcę znaleźć to, co mnie uszczęśliwia.. chcę tego z tobą.

Wybucham głośnym płaczem.

– Nigdy nie byłam dla niego na pierwszym miejscu. Ani w domu dla rodziców, ani dla ciebie, ani dla Caluma... nigdy! Dlaczego nie jestem wystarczająco dobra? Dlaczego spełniłam swoje jedno marzenie kosztem innych?

– Jakie?

– Restauracja! Mam restauracje!

– A ja mam swoje prawo i sukces. Myliłem się, Daliah – to on nauczył mnie, żeby dążyć do sukcesu za wszelką cenę.

– Masz Tamy.

– Tamy zmieniła moje życie. Zmieniłem się, wierząc, że to jest to, co muszę zrobić przy dziecku. Nie wierzę już w to. Nie ma ze mnie wiele pożytku, gdy jestem taki.

– Zawsze muszę się tobą dzielić. Nigdy nie miałam cię na wyłączność.

Dzieliła nas odległość, wiek, znajomi, jego związki, marzenia, cele.

WSZYSTKO.

To się zawsze mnożyło.

– Gdybym mógł cofnąć czas...

– Ale nie możesz! – znowu krzyczę.

– A gdybym mógł? – pyta cicho – Co byś ode mnie chciała, gdybym mógł?

Moje myśli są obrzydliwe.

Moje myśli sprawiają, że brzydzę się sobą.

Nienawidzę siebie i tego kim tak naprawdę jestem.

Oszukuję wszystkich od tak dawna i zdałam sobie z tego sprawę niedawno.

– Nie chcę mówić tego na głos – szepczę.

– Wyjechałbym z tobą do Paryża, ale wcześniej powiedziałbym twojemu bratu i wszystkim o nas.

– Moje jest gorsze – szepcze.

– To nie może być prawdziwe, możesz mi powiedzieć – zachęca brzmiąc trzeźwiej.

– Cieszyłabym się tobą, tylko tobą. Robilibyśmy wszystko, co przyszłoby nam do głowy. Może nigdy nie nie mielibyśmy dzieci, ani ślubu.. może brałbyś jedną sprawę, która opłacałaby naszą podróż, a ja miałabym restauracje, którą prowadziłby ktoś inny, a ja wracałabym tam od czasu do czasu. Cieszylibyśmy się sobą, a jeśli byśmy się znudzili w końcu byśmy stworzyli dom. Też byśmy podróżowali..

– Daliah.

– Co? – nie rozłączył się, nie krzyczy na mnie.

– Jesteś nieszczęśliwa?

– Czy można być szczęśliwym bez miłości? – pytam.

– Idź, utul moją córkę. Przyjadę, gdy tu skończę.

– Kocham ją, nie obwiniam jej. Proszę, nie myśl tak – musiałam to powiedzieć – To nie ona mi cokolwiek odebrała, to ja, to ty..

– Dlaczego do cholery nie porozmawialiśmy o tym wcześniej? Jakieś dziesięć lat temu?

Znowu płaczę.

– Sprawię, że to zadziała. Obiecuję.

– Ale co, Luke?

– O czym marzysz?

Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Nie mam pojęcia w tej chwili czego i z kim chcę.

– Poszukaj tego. Jest już późno, ja potrzebuję snu, a ty wracaj do łóżka do Tamy. Ona cię kocha, bardziej niż oboje umiemy pojąć.

– Wiem – nie chcę, żeby żałowała, że jestem jej mamą lub że nie ma żadnej prawdziwej mamy.

Chcę kochać ją tak bardzo, jak ona mnie.

Dzieci uczą nas miłości.