"တိမ္တိုက္ေလးက..ပန္းကေလးကို
ထားခဲ့ၿပီး..သူ႔အေဖာ္အသစ္ျဖစ္တဲ့
ေလေပြေလးေနာက္ကိုလိုက္သြားတယ္!!
အဲ့အခါ..ပန္းကေလးက သူ႔က္ုိအရိပ္ကြယ္
ေပးတဲ့ တိမ္ေလးမ႐ွိလို႔ငိုတယ္တဲ့..
အဲ့ဒါနဲ႔ ေနမင္းႀကီးက ဘာလို႔ငိုတာလဲလို႔ေမးတယ္!! အဲ့အခါပန္းပြင့္ေလးက
သူ႔ကို ကာကြယ္ေပးတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း
တိမ္တိုက္ေလးမ႐ွိေတာ့လို႔ျပန္ေျဖတယ္!!
အဲ့အခါ ေနမင္းႀကီးက သဘာ၀တရားဆိုတာ ေတြ႔ဆံုျခင္းရဲ႕ေနာက္မွာ ခြဲခြာျခင္းဆိုတာ အျမဲလိုက္ပါေနၾကဘဲ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့တယ္!! အဲ့အခါမွ ပန္းပြင့္ေလးက
အငိုတိတ္ႁပီး သူ႔ကိုအျမဲအလင္းေရာင္
ေပးတဲ့ ေနမင္းႀကီးကို ျပံဳးျပေတာ့တယ္တဲ့"
Taeyeon ပံုျပင္စာအုပ္ကို ပိတ္ႁပီး
စားပြဲေပၚတြင္ တင္လိုက္သည္။
"အိပ္ေတာ့..ကေလးေလး!!"
Seohyun ေလးႏွဖူးကိုအနမ္းေပးၿပီး
Taeyeon သူ႔သမီးကို ဖက္လိုက္ကာ
မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္သည္။သို႔ေသာ္
ခါတိုင္း ပံုျပင္နားေထာင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည့္ seohyun က ယခုမွ
အဆံုးထိ နားေထာင္ၿပီး မအိပ္ဘဲ
မ်က္ႏွာက်က္ကိုၾကည့္ေန၏။
"ဘာျဖစ္တာလဲ အသဲေလး?"
Taeyeon ၾကင္ၾကင္နာနာ ေမး၏။
"ပန္းပြင့္ေလးကို သနားလို႔ daddy!!"
Seohyun ေလး၀မ္းနည္းစြာေျပာသည္။
"တိမ္တိုက္ေလးသူ႔ကိုထားသြားလို႔လား"
Seohyun ေလးႏႈတ္ခမ္းဆူကာ
ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ ပံုျပင္အတိုေလးေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းေနေသာ သူ႔သမီးကို
ၾကည့္ရင္း taeyeon သက္ျပင္းအ႐ွည္ႀကီးခ်မိသည္။
Seohyun ဟာ အရမ္းသနားတတ္တယ္၊
၀မ္းနည္းလြယ္တယ္၊ အရမ္းခ်စ္တတ္ၿပီး
အမုန္းတရားဆိုတာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ
လံုး၀ မသို၀ွက္ထားဘူး...
သာမွန္ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေလး
ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ဒုကၡေရာက္ရင္ေတာင္
မ်က္ရည္ေလးက ၀ဲတတ္ေသး၏။
