MELEZ KIZ

MELEZ KIZ 68.BÖLÜM

Medya:Julia Wayne

İyi okumalar.

"Onu iyileştirmişsin."

Gözlerimi zar zor açıp beni uykumdan uyandıran minnet yüklü sese odaklandım. Halsizliğimden kaynaklanan baş dönmem yavaşça geçerken Rebecca'nın yüzünü anca seçebilmiştim.Yatakta,Thomas'ın üzerine eğilmiş sırtını inceliyordu.

"Tamamen gitmiş mi ?"

Sesim fazla güçsüzdü.Aldırmadan başını salladı hızla ve Thomas'ın tişörtünü indirerek sırtını kapattı.

Rahatlayarak bulunduğum yere daha da sindim.Yorgundum ve her an yığılacakmışım gibi hissediyordum.Büyük ihtimal güçlerimi aynı anda kullanmam yüzündendi.Önce,beni çok yoracağını bildiğim halde Thomas'ı iyileştirmeye çalışmıştım.Yarıda kesilince gücüm adeta bana geri çarpmış ve içimde büyümüş enerji yine içimde patlamıştı.Sonrasında zorlukla ayağa kalkmış ve Norie tarafımı kullanarak havayı kontrol etmiştim.Işleri tamamen kontrol altına alınca da Thomas'ı sırtıma alıp eve getirmiştim.

Tanrım.

Ölmemiş olmam bir mucizeydi.

Ancak ölecekmiş gibi hissetmek büyük bir lanetti.

Yataktan kalkıp yanıma gelirken "Sen biraz uyu." dedi."Kimse seni rahatsız etmeyeceğinden emin olacağım."

Yerimden kalkmam için yavaşça koluma girdi ve Thomas'ın yatağına doğru yürüdük birlikte.Tüm vücudum acıyla doluydu.Her adımımda bir uzvum sızlıyor,acıdan dişlerimi sıkmama neden oluyordu.

Ondan arta kalan yere,Rebecca'nın yardımıyla uzanırken zorlukla "Bana iyisin." diye mırıldandım.

Beni ilk gördüğü andan beri mesafesini koruyan soğuk,düşmanca bakan gözleri yumuşamıştı şimdi.

Önce boğazını temizleyip ardından dudaklarını ıslattı konuşmak için.

"Thomas benim ailem.Ve sen onu büyük bir acıdan kurtardın."

Görüş açımdan uzaklaşıp beni kendi halime bırakınca,uyumam çok sürmemişti.

***

Beni izleyen birinin varlığını,gözlerimi açmadan önce farketmiştim.Yerimde huzursuzca kıpırdanarak bana doğrultulan bakışlara sırtımı döndükten sonra gözlerimi yavaşça araladım. Dikkat çekmemeye çalışıyordum.Her an tetikteydim artık.Bu bakışların sahibi arkadaşım değil de beni gözetleyen bir düşman da olabilirdi.

Uykulu birinden beklenmeyecek bir hızla yerimden kalktım ve kollarımı savunma pozisyonunda tutarak karşımdakine odaklandım.Her ne kadar umursamamaya çalışsam da bu ani hareketim büyük bir acıya sebep olmuştu.Dudaklarımı dişleyerek bunu yansıtmamaya çalıştım.

Karşımdaki ise çektiğim acıdan bi-haber,bu savunmacı hareketime karşılık kahkahalarla gülmeye başladı.

Uykum dağılmaya başlamıştı.

Huzursuzca indirdim kollarımı ve kalktığım yere uzandım geri."Gülme."

Aramızdaki mesafeyi en aza indirerek saçlarıma uzandı.Bıraktığı küçük öpücükler her şeyi geride bırakmamı ve sadece onu istememi sağlıyordu.

"Neden burdasın ?"

Burnunu gezdirmeye başladı saçlarımda. "Rebecca aradı beni.Kötü göründüğünü ve eve gitmek için yardımıma ihtiyaç duyabileceğini söyledi." Derin bir iç çekti.

"Çok yorgunum Cody."

Elini ilk belime oradan da tişörtümün açık bıraktığı sırtıma koydu.Parmakları bulunduğu yerde usulca daireler çizerken "Çok acı çekiyor musun ?" diye sordu.Başımı salladım.