MELEZ KIZ

MELEZ KIZ 3.BÖLÜM

-Alexandra-

"Niye böylesin biliyor musun ? Neden artık sesler duyduğunu ? Çünkü giderek değişiyorsun.Giderek daha özel biri oluyorsun Alexandra.''

İleriden belli belirsiz sesler geliyordu.Birini görebilmek için çevreye bakındım.Etrafım karanlıktı,tek bir şey bile göremiyordum.Aynı zamanda ürkütücü biriyle aynı yerde olmak beni korkuyordu.

"Bil bunu Alexandra.Herkeste vardır ama hiç gitmez.Nedir bu Alexandra.Hiç gitmeyen nedir ?"

"Bilmiyorum."

"Hiç.Gitmeyen.Nedir ?!"

Bağırmasıyla birlikte kulaklarımı kapattım.Her ne kadar ellerimi kafatasıma geçecek kadar sıksam da sesler yine de beynime doluyordu.

"Bundan kaçamazsın Alexandra.Benden kaçamazsın-"

Sözünü kesen benim çığlığım oldu.Artık kulaklarını kapatan ben değil karşımdaki yaratık olmuştu.

Bir anda olduğum yerde doğruldum.Bilincimin açık olmasına rağmen gözlerim açılmamakta ısrar ediyordu.İşin garibi hâlâ çığlık atıyordum.Ellerimle yastıkları çekiştiriyor,acı çekiyordum.Birinin beni kucağına çekip sarılmasıyla çığlıklarım kesildi.Beni sımsıkı sardı ve yavaşça başımı okşamaya başladı.

"Güvendesin tatlım.Sakin ol."

Gözlerim direnmeyi bırakıp yavaşça açılırken derin nefesler alıyordum.Eva'nın sesi beni sakinleştirmişti.Yavaşça geri çekildim.

"Kaç saat oldu ?"

Karşıdaki saate bakıp dudaklarını büzdü.

"Sanırım 6 saat."

"Tamamen geç kalmışım.Sanırım."

"Sorun yok.Yarın gidersin."

Başımı salladım ve yüzüne baktım.

"Eva,çok ama çok teşekkür ederim."

"Hey,önemli değil."

Başımı ellerim arasına alıp "Aksine önemli." dedim."Beni evine aldın,yardım ettin,sakinleşmeme ve güvende hissetmeme neden oldun.Beni tanımadan."

Başını hafifçe salladı ve gülümsedi.

"Teşekküre gerek yok dedim ya.Komşuyuz biz.Her neyse akşam yemeğinde birlikteyiz."

"Eva-''

Uyaran bakışlar atınca hafifçe gülümseyerek başımı salladım.Kollarımdan tutarak kalkmama yardım etti.

Odadan çıkarken çevreye bakınıyordum.Gayet güzel döşenmişti ve renk seçimi harikaydı.

''Bir oğlum var." dedi.''Sanırım seni tanıyor.''

''Ah,evet biliyorum.Scott."

Aynı anda yüzümde bir gülümseme belirdi.

''Onu görebilme şansım var mı ?''

''Elbette,odasında zaten.Üst katta merdivenden çıkınca sola dön sonra tekrar sola.Ardından sağa.Anladın mı ?"

Başımı evet anlamında sallayıp tarif ettiği şekilde ilerledim.Labirent gibiydi resmen.

Sonunda bir odanın önüne geldiğimde yavaşça birkaç defa vurdum.Ben "gel" ya da "gir" komutları beklerken kapı açıldı.Scott karşımda sırıtıyordu.

''Seni tekrar ve tekrar göreceğimi söylemiştim.Gelsene."

Gülümseyerek içeri daldım.Ten rengi duvarlar ve kahverengi eşyaların olduğu bir odaydı.Hepsinden çok duvardaki resimler dikkatimi çekmişti.Ayrıca görünen o ki çok iyi arkadaşları vardı.Hepsini teker teker inceledim.