Bu Benim Yangınım

Bölüm 4

Her kadına adına bir gül bırakayım 🌹

Keyifli okumalar ^^

Ağlamak artık istemiyordum. Ne kızımın ne benim ağlamamızı istemiyordum. Artık yorgunluğumun geçmesi yeni bir hayata adım adım atmak istiyordum. Şimdi çok umudum vardı. Bu umudu bana veren karşımda oturmuş kişi, Kenan Dağcı'ydı. Sabah 8'de bir sürü poşetlerle eve gelmiş kızımla karşılaşmıştı. Ben uyanana kadar da onunla oynamıştı. Kızıma nasıl bir şekilde yaklaştı bilmiyorum ama kızım o kadar soğuktur ki bakıcısıyle bile böyle oynadığını görmemiştim.

"Beğendi oyuncaklarını." Sözleri üzerine önce Kenan'a sonra kızıma baktım. Önüne dizdiği bebeklere elindeki yemek setiyle bir şeyler ikram ediyordu. Küçük kızım o kadar memnundu ki!

"Her şey için çok teşekkür ederiz!" Dedim Kenan'a döndüm.

"Konuşmamız gerek artık." Dedi aceleci bir tutumla

"Musa.." dedim derin nefes vererek. "Ulaştı mı sana?"

"Hastane kamerasına ulaşmaya çalışıyor." Dediğinde hala huzurlu bir kaç günümün olduğunu fark ettim.

"Umarım uzun sürer." Kızım o sırada plastik tepsiye koyduğu bardağı Kenan'a uzattı.

"Kayfe." Dediğinde gülümsedim. Bu kadar korkum arasında gülebileceğim tek şey kızımdı. Kenan sanki kendisine her gün plastik boş bardakta kahve veriliyor gibi minik mavi bardağı eline alıp "Mükemmel görünüyor." Dedi. Kızım minik dişlerini göstererek gülümsedi, koşarak bebeklerinin yanına döndü. Kenan elinde tuttuğu küçük bardağı tutarken konuştu tekrar.

"Size söz verdim. Musa size ulaşamayacak."

"Ben çok..."

"Teşekkür etme." Dedi elindeki minik bardağı yanına bıraktı. "Doktor arkadaşım gelip birazdan burnuna bakacak."

"Ben iyiyim." Gözlerini devirdi. "Bir süre sonra geçeceğinden eminim her zaman olduğu gibi." Ateş saçtı gözleri o an. Yanlış bir şey söylemiş gibi yutkup kendimi geri çektim.

"Şuan en ufak acı çekmene bile göz yumacak biri yok karşında." Dediğinde yüzümde buruk bir gülümseme belirdi. Sanırım ona çok minnettardım.

-

"Bunu burada tedavi etmem imkansız Kenan. Küçük burnunda resmen fark edilem 3 kırık var." Burnumdaki bezi bastırdım. Kafamı iki yana sallayıp olmaz demeye çakışıyordum Kenan'a. "Buraya gelmem bile yasal değil."

"Ne kadar sürer iyileşmesi?"

"Yani doğru tediviyle 1 ay diyebilirim." Dedi doktor yerinden kalkarken. "Geç kalmamalısınız."

"Ben halledicem Sami. Çok sağol." Dedi yerinden kalkarken. "Bize randevu ver." Dediğinde adam bana bakıp iç çekti.

"Yarın sabah gelin acil hasta olarak alırım." Dediğinde kafamı eğdim. Sanırım kabul etmekten başka çarem yoktu. İyi olmayan sürekli kanayan bir burunla kızıma gelecek hazırlamam beni daha çok yoracaktı-ki ben zaten çok yorgundum.

Kenan doktoru yolladıktan sonra tekrar geldi o sırada kanaması duran burnumdan bezi çekip ona döndüm. "Gidelim yarın." Dediğimse yüzünde beliren hafif tebessüm ile onayladı beni.

"Ben gideceğim. Telefon numaram bu kartta yazıyor." Dedi kartı koltuğun kenarına bırakırken.

"Be-benim telefonum yok." Dediğimde şaşkınca kalktı kaşları.