Bu Benim Yangınım

Bölüm 11

Erkeklik kadına vurmakla değil korumakla gösterilir.

Keyifli okumalar...

Fiziksel acıyı üzerimden atmam lazımdı. İnleyerek yerimden doğrulurken evin içinde seslendim. "Hayat!" Ayağa kalktım. "Kızım!" Merdivenlere çıkmaya başladığım sırada yukarıdan ses geldi.

"Anne?" Kısık sesle söylenmiş bir çığlık gibiydi. Sesi mi kısılmıştı kızımın? Merdivenleri çıkıp odasına yöneldiğimde kapısını kilitli olduğunu fark ettim.

"Bebeğim ben geldim. Gideceğiz hadi bebeğim sakin ol!" Kapıyı zorlasamda nafile olduğunu biliyordum.

"Karanlık..." dediğinde saatlerce o odada kilitli olduğunu anladım. Şimdi değil! Şimdi bunun acısını yaşayamazdım. Yatak odamla kızımın kilit numaralarının aynı olduğunu hatırladım. Gidebileceğim en hızlı şekilde o odaya gidip gözlerim odayla buluşmasına izin vermeden arkadan anahtarı aldım. Kızımın odasına gidip kapıyı açtım. Kızım yatağının kenarına sinmiş bir şekilde bakarken ışı açmamla gözlerini kapatması bir oldu. Koşarak ona sarıldım.

"Geldim Hayat'ım." Dedim saçlarına öpücük kondurarak. Gitmem için tek fırsat şu andı. Başka bir çarem yoktu. Ya şimdi ya hiçti! Kızımı kucağıma almak için yeltensemde karnıma aldığım darbe yüzünden yavaşlayacağımı hissedip kızımı yürüttüm. Merdivenlerden inerken kızım kısılan sesiyle konuştu.

"Kenan abi geldi mi?" Gözlerim ona gitti. Ona güveniyordu.

"Geldi."

Normal çıkış kapısından çıkamayacağım için bahçe kapısına yöneldim. Oraya gidip hızla geçerken ön bahçeden sesler geliyordu.

"Artık vazgeç Musa! Meryem'i ve Hayat'ı bırak." Kenan'ın katı sesiyle içimde kocaman bir rahatlama doldu. Arka taraftan geçip yan taraftan atmalıydım ve Kenan'ın adamlarına ulaşmalıydım. Başka bir çarem yoktu. Kızıma ilerlerken ön tarafın ışığına değmemeye çabalıyordum ama uca gitmem için ışıktan geçmek zorundaydım. Bizi görmemesini umarak duvara ilerledim belimi geçmeyen duvardan arka tarafa kızımı bırakıp yavaşça kendim geçtim. Duvara yaslanarak şükrettim. Tekrar kurtulmuştum!

Dizlerimin üzerinde görünmeden ilerlemeye başladım. Ön tarafa geçtiğimde evimizin önüne özensizce park edilen 4 arabaya baktım.
Birine gitmeli ve içinde şöför bulmam lazımdı. O sırada bir kurşun sesi duydum. Kızım kısık bir çığlık atarken kendimi duvara bastırdım. Korkum içimde büyürken Kenan'a bir şey olmaması için dua ediyordum. Arabalara vardığımda içilerinde kimse yoktu. Hepsi boştu. Sinirle arabnın bir tanesinin kapısını açıp kızımı içine bindirdim. Koltuğa değil ayak yerine oturmasını sağladım.

"Özür dilerim annecim." Dedim saçlarından öptüm. "Kenan abinin yanına gitmeliyim."

"Tamam." Dedi ve kendine çektiği dizlerini yüzüne kapattı. Ne yapmam gerektiğini düşünürken ön taraftan gidersem kızımı çıkardığımı fark edecekti bu yüzden geldiiğim yerden tekrar geçip evin içine girdim. Evin içinde kesici bir şey ararken aklıma bıçaklar geldi. Mutfaktan aldığım bıçakla kapıya ilerledim. Dua ederek yavaşça açtım. Tüm gözler bana döndü.

"Meryem!" Diye haykırdı Musa. "Gir içeri." O an elimdeki bıçağı boynuma dayadım. Gözleri şaşkınca ayrıldı.

"Buraya kadar gidiyorum." Dediğimde gözlerindeki korkuyu hissettim.

"Gitme." Dedi ve bana doğru bir adım attı ki bıçağı kendime daha da yaslayıp geriye gittim.

"Vazgeç artık!" Diye bağırdığımda Kenan devam etti.