Bu Benim Yangınım

Bölüm 15

Ön yargı; hayata kirli bir camdan bakıp her şeyi kirli görmektir.

Keyifli okumalar^^

Dakikalarca konuşmuşlar, şakalaşmışlardı. İsmini hatırladığım 5 kişi vardı. Turuncu saçlı anladığım kadarıyla Kenan'ın çocukluk arkadaşı olan kız Burçin, sarışın ve kahverengi gözlü, lafları arasında beni iğneleyen o kız Aydan, kısa saçlı ve kahverengi gözlü bana Musa'yı söyleyen Ceyhun, erkeksi giyinmiş ve Burçin'in en samimi arkadaşı olduğunu düşündüğüm Irmak, Kenan'a en samimi dillerle şaka yapan ve beni tek garipsemeyen kişi olan Okan. Geriye kalan 4 kişi benimle pek muhabbet etmemişti.

"Ee çok sessizsin Meryem." Diye bana yönelen gözlerle ile Burçin'e döndüm .

"Şey sadece dinliyorum." Yapma şekilde gülümsedi.

"Çocuğun var mı?"

"Kızım var." Dediğimde alayla dudakları yana kıvrılıp arkadaşlarına döndü.

"Kızı babasını özlüyordur." Sinirleniyordum ama ses çıkarmadım

"Babasında mı yoksa?" Dedi Ceyhun.

"Hayır."

"Özlüyordur. Bir kız çocuğu babaya ihtiyaç duyar." Dedi adını bilmediğim esmer kız. Çenem sıkıyordum. Yüzümdeki gülümseme yavaş yavaş silinirken bağırmamak için kendimi sıkıyordum. Bunu fark eden Kenan konuştu.

"Kalkalım mı?" Dedi ayağa kalkıp cevabımı beklemeden. Sinirden dolan gözlerimi ona çevirdim. Yavaşça kalktım sandalyeden. "Görüşürüz millet." Dedi ve geçmem için geri çekildi. Herkes itiraz ederken Burçin öne cıktı.

"Bende seninle geliyorum." Dedi eşyalarını toplarken. Kenan çatık kaşlarla ona bakıyordu.

"Burçin Ceyhun'un otelinde kalmıyor muydun?" Dediğinde Burçin omuz silkti. "Benim zaten misafirim var."

"Rahatsız olmam." Dedi ve ikimizide geçip ilerlemeye başladı. Kenan ofladı geçmemi işaret etti. Yanında geçerken ilerlemeye devam etti.

"Kusura bakma Meryem." Zoraki bir gülüşle konuştum.

"Ben iyiyim."

"İki üç güne gider."

"Benim için sorun değil." Elini hafifçe belime değdirdi. Kapıya doğru yönlendirirken ürpermiştim böyle yapmasına. Biz arabaya ulaştığımızda Burçin zaten orada bekliyordu. Kenan arabayı açar açmaz ön yolcu koltuğuna kuruldu. Garip bir sinirle yüzüne bir kaç saniye bakıp arabaya yöneldim. Kenan kapımı açarken ona gülümseyip bindim.

Sonunda eve vardığımızda kızım uyanmış legolarla oynuyordu salonda. Beni görünce koşarak yanıma geldi. "Uyandım yoktun." Dedi dudağını sarkıtırken.

"Geldim annecim." Dediğimde kafasını boynuma gömdü.

"Kızın ne kadar şirin." Dediğinde Burçin'e döndüm. "Babasına çekti herhalde." Dedi kahkahalar eşliğinde. "Alınmıyorsun değil mi? Şaka sadece."

"Cansu Burçin Hanıma misafir odasını göster." Diye kükredi o sırada Kenan. Burçin o an yaptığı espiriye gülünmediğinde bozulmuş suratıyla Cansu'yu taki etti. Yüzü eğip derin bir nefes verdim. "Abine gel bakayım." Diyerek elini uzattı o sırada Kenan. Hayat onun kucağına yönelirken bu yorgunluğumla beni de odama taşımasını dilerdim ama sadece peşlerinden gidiyordum.

Kızımı yatağa yatırdı. Hayat mayışmış gözlerle bize bakarken ona gülümsedim. Kenan tam çıkacakken konuştum.

"Biri beni anlayınca herkes anladı sandım." Vücudu tamamen bana döndü. "İnsanlar hiç bir zaman anlamayacak değil mi? Kadına şiddete hayır diyip sözlü şiddetlerine devam edecekler değil mi? Kimse beni anlamayacak." Eliyle kapıyı hafifçe örtüp bana yaklaştı.