Hayata yeni bir adım atmak her şeyi değiştirir.
Bu bölümde yazmam uzun sürdü. Bu bölümde sadece kendi kafamda kurduğum bir şekilde yazdım pek ilik ameliyatı hakkında bilgim yok ve araştırsamda yazacağım bölüme gereken bilgilere ulaşamadım. Bu yüzden bu bölümde geçenler hakkında bilgisi olanlar bana kızmasın sadece kendi kafamfa kitabıma göre kurguladım. 👐🏻
Yorumlarınızla, eleştirilerinizle bölümü taçlandırmayı unutmayın. 🕺🏻
Keyifli okumalar 💐
Adım atmayı bilmek gerekiyor aslında. Bir anda bir işi yaptığı sürece kötü müdür yoksa kötülüğü sonsuz mudur tartmak gerekiyor. Kenandan duyduklarım başta Kenan'a kızma hissi uyandırsa da uzaktan bakınca o kadar haklıydı ki! Musa'nın acı çektiğini görüyordum. Hayat'a nasıl baktığını görüyordum. Ailesini kaybettiğini, bunları bir hiç uğrana yaptığının farkındaydı. Düşene bir tekme de biz atamazdık. O bizim tanıdığımız Musa değil de Eslem'in tanıdığı Musa olmaya hazırsa eğer her zaman yanında durabilirdik. Asla hayatıma sokmayacaktım ama Kenan'ın uzaktan yardım etmesine ses çıkarmazdım.
Musa hayatımda bana kazandırdığıniki şey vardı. Kızım Hayat ve Kenan. Şimdi bu kazandığım hayat bağımın incisi kızımın ameliyatı vardı. Eslem'i dün ufak bir operasyon geçirmiş şimdi ise kızımdaydı. Ondan sonra hayatımızın normale dönmesini diliyordum.
"Baba!" diye inledi Hayat. "Baba kokuyom." farklı bir şeyler olduğunun farkındaydı. Üzerine hasta elbisesi giymiş kafasını poşet bone takmışlardı. Adile Teyze, Hasan Amca, Burçin, Eslem hepsinin ona bakışlarından da bunu hissettiğini biliyordum.
"Prensesim benim..." diyerek avucunun içindeki minik ellerini öptü. "Korkacak bir şey yok. Uyuyacaksın biraz sonra geçecek."
"Acıy mı?"
"Hayır, acımayacak annecim." diyerek Kenan'ın omuzuna elimi koyarak ona gülümsedim. "Korkma bebeğim." yorgun gözleri altından hafifçe gülümsedi Hayat. Kurtulacaktık, bunu da yenecektik.
Çok sürmeden hasta bakıcılar geldiler Hayat'ı bir sedyeye koyup yavaşça odadan çıkarırken yanında korkmaması için yürüyorduk ama nefes alışından bile ürktüğünü görüyordum. Güzel gözlü kızım benim. İyi olacaksın.
"Buradan sonrasına gelemezsiniz." diyerek açılan kapıdan kapıdan geçirdiler. Derin derin nefesler alarak gülümsedim. Arkamı durup vereceğim tepkiyi bekleyenlere baktım.
"Kurtulucağız." dediğim anda yanaklarımla istemsizce buluştu bir damla yaş ama yüzümdeki gülümsemeyi silmedim. Kenan kollarını bana sardığında ona dayandım ve bir an önce kızımın iyi haberini almayı diledim. İyi olacaktı!
"Çok dua ettim dün gece evladım, iyi olacak." diye omzuma dokunan Adile Teyze'ye baktım. Kendimi toparlayıp elini öptüm.
"İnşallah Adile Teyze, inşallah."
"Ağlama kızım." diyerek saçlarımı okşadı. "Allah yaşattığı acıları dermansız bırakmaz unutma kızım."
Dediklerinde o kadar haklıydı ki Adile Teyze. Bu kadar zamandır bana acı olan Musa'ya derman olarak Kenan'a yollamıştı. Kızım için ise Musa'nın kardeşi Eslem gelmişti. Allah'a şükürler olsun ki atlatıyorduk. Her şeyi yavaş yavaş atlatıyorduk.
"Ben umutluyum bu sefer, her şeyden çok umutluyum."
"Hayat da annesi gibi çok güçlü." diyerek yanıma geldi Eslem. Elini omuzuma hafifçe vurarak destek oldu. Ona gülümsedim.
YOU ARE READING
Bu Benim Yangınım
Teen Fiction"Babamın parası için değil miydi her şey?" Diye bağırdım ağzımdan akan kanı silerken. "Bıktım!" Dediğimde bir hışımla yanıma geldi. "Kes sesini!" Dediğinde içimden çıkamadığım yangında yanarken acı feryatla haykırdım. "Hiç bir şey istemiyorum! Boş...
