Τα Μυστικά του Οικοσήμου.

Λίγα λόγια για την ιστορία.

Όλα άρχισαν ένα βράδυ της χρονιάς του 2016. Αν η μνήμη μου δε με απατά, ήταν χειμώνας και βρισκόμουν κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου.

Ανέκαθεν είχα έντονα όνειρα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται φυσικά οι εφιάλτες. Ίσως λόγω ανεξέλεγκτης φαντασίας, ίσως λόγω άγχους.

Εκείνη τη νύχτα, ξύπνησα τρομαγμένη, με μια σκοτεινή αίσθηση να μου προκαλεί ανακατωσούρα.

Ο ήλιος είχε πέσει προ πολλού. Ήταν σίγουρα μεσάνυχτα, ο ουρανός μαύρος. Ένα σπίτι Βικτωριανής αρχιτεκτονικής δέσποζε σε ένα στενάκι. Δέντρα με χαμηλές φυλλωσιές συνόδευαν τον δρόμο. Βρέθηκα μέσα στο σπίτι αυτό- συγκεκριμένα, στον πάνω όροφο. Το παράθυρο ανοιχτό. Ο φωτισμός χαμηλός, μα ο καθρέπτης μπροστά μου φαινόταν ξεκάθαρα.

Με κυνηγούσαν, αποκλείεται να μη με κυνηγούσαν. Ποιοι? Δε θυμόμουν.

Σκιές άρχισαν να τρέχουν γύρω μου, σε τρελό και τρομακτικό ρυθμό. Το ένιωθα ότι ήταν εκεί. Το αισθάνθηκα βαθιά στο είναι μου, κι ύστερα το είδα στον καθρέπτη. Είχε το κλασσικό παρουσιαστικό ενός φαντάσματος. Μια γυναίκα που τα χαρακτηριστικά της δε φαινόντουσαν. Σαν κάποιος να τα έσβησε για το καλό μου, ώστε να μη με ακολουθήσει αιώνια το πρόσωπό της.

Με τρελαίναν, μα ήταν αλήθεια εκεί. Ήταν μια υπερφυσική πραγματικότητα. Η μητέρα μου όμως δε με πίστεψε. Κανείς δε θα με πίστευε και ήταν λογικό. Ο πανικός ανέβαινε στον λαιμό μου, ο τρόμος με κυριαρχούσε. Δεν μπορούσα να εμπιστευτώ κανέναν, όλοι θα νόμιζαν πως είχα ήδη παραφρονήσει.

Μάλλον.. όλοι, εκτός από εκείνον. Μου το είχε υποσχεθεί άλλωστε.

Ή μήπως επρόκειτο για εσφαλμένη μνήμη?

Έτρεξα έξω απ' το αποπνικτικό κτήριο. Έτρεξα δίπλα στη δενδροστοιχία ενώ τα πνεύματα με καταδίωκαν βασανιστικά.

Έπρεπε να νιώσω ασφάλεια. Μόνο αυτό θα με έσωζε. Είχα την ανάγκη να βιώσω αυτό το συναίσθημα.. Και δεν υπήρχε ιδανικότερος προορισμός από εκείνον.

Με τον φόβο της απόρριψης, κατευθύνθηκα στο μέρος όπου ήξερα ότι θα τον βρω. Στο παγκάκι, λίγα μέτρα πιο κάτω, ήταν ξαπλωμένος και τον πλησίασα διστακτικά.

Αυτός. Αυτός έφταιγε γι' αυτή μου την κατάσταση. Το αγόρι ευθυνόταν που με στοίχειωναν. Το αγόρι.. και ο έρωτας μου για εκείνον. Ήταν ένα λάθος να επιδιώξω τη σωτηρία στην αγκαλιά της ίδιας μου της καταστροφής.

Κι όμως, το έκανα. Μόλις με είδε, μόλις με κατάλαβε, ο απρόβλεπτος και ψυχρός χαρακτήρας του μεταλλάχθηκε σε μια θέρμη την οποία δέχτηκα με βαθύτατη ανακούφιση. Το ένστικτό μου επιβεβαιώθηκε.

Έπιασα στα χέρια μου το καστανόξανθο μαλλί του. Χάζεψα τα ανοιχτόχρωμα μάτια του και αφέθηκα μέσα τους, πάρα το χάος περίγυρά μας.

Η εμετική συνειδητοποίηση πως μόναχα το άτομο που εκκίνησε τον όλεθρο μου ήταν ικανό να τον τελειώσει, είχε ριζώσει παντοτινά μέσα μου.

Δε θα μπορούσα να ξανακοιμηθώ για λίγο. Το σκοτάδι είχε εγκατασταθεί στα σωθικά μου, έσφιγγε τον κόμπο στον λαιμό μου και επιβάρυνε το κουρασμένο μου μυαλό. Παρά αυτά όμως, θα ήταν ψέμα αν έλεγα πως καταβάθος δε μου άρεσε η αίσθησή του. Πως δε μου προσέφερε κάτι το ικανοποιητικό. Κάτι το οικείο.

Και παρέμεινε για μέρες. Μάλιστα, εάν ψάξω στο υποσυνείδητό μου, μπορώ να επαναφέρω την αίσθηση μέχρι και σήμερα.

Είχε έρθει καιρός να φτιάξω ένα καινούριο βιβλίο. Θέλησα τότε να δημιουργήσω μια ιστορία βασισμένη σε αυτό. Ωστόσο, επειδή ήταν πολύ έντονο και βαρύ το όνειρο, θα ήταν ψυχοφθόρο για εμένα να γράφω για καιρό πάνω στο ίδιο θέμα. Έτσι, αποφάσισα απλώς να αντλήσω έμπνευση από αυτό και να μην το ακολουθήσω πιστά.

Πήρα τα βασικά. Το κορίτσι, το αγόρι, τα πνεύματα.. και τον κίνδυνο.

Τα Μυστικά Του Οικοσήμου.

Μια προειδοποίηση/ TW: η ιστορία περιέχει έντονα σκηνικά βίας, αίμα, αυτοκτονία και σεξουαλικό περιεχόμενο.