Where do I belong? ( BOOK 2, COMPLETED )

Chapter 25

Ruki's POV:)
Nasa ospital kami ngayon at hinihintay ko si Ziah na magising. Bumisita na ang mga Kuya niya pero umalis din sila para kumain. Ako naman ayokong kumain dahil nga hindi pa nagigising si Ziah.

May narinig naman akong tumatakbo papalapit sa kwarto ni Ziah. Nagulat naman ako nang biglang bumukas yung pinto. Nakita ko naman si Jin. Lumapit agad siya kay Ziah at hinawakan ang pisngi nito. Gusto kong alisin ang mga kamay ni Jin sa pisngi ni Zia pero alam ko namang wala akong karapatang gawin yun. Pinanood ko lang siyang haplusin ang pisngi ni Ziah.

Pagkatapos nun tumingin sa akin si Jin. Hindi ko pa rin alam kung sino yung namatay dahil ni isang beses, hindi ako lumabas nang kwartong to. Hindi ko nga kinausap lahat nang bumisita kay Ziah e. Hindi ko lang trip makipagusap sa kanila. Hindi ko alam. I don't feel like talking.

"Anong nangyari? Anong ginawa mo sa kanya?!" Galit na tanong ni Jin at bigla niya namang tinapat sa mukha ko yung kamao niya

He really knows how to blame people. If he knew what really happened he wouldn't blame me like this. This isn't my fault. People like him always blame innocent people for what happened. I know that I broke their trust before pero hindi naman ibig sabihin nun sasaktan ko na si Ziah. I wouldn't go to that point. Alam kong nasaktan ko na siya noon pero hindi ko na uulitin yun.

"I don't know what happened. Now could you put your fist down. Wala akong kasalanan dito. You could ask the doctor for a fucking answer." Sagot ko with my monotonous voice

Binaba niya naman yung kamao niya at binigyan ako mang masamang tingin bago siya lumabas sa kwarto ni Ziah. Siguro nga tatanungin niya kung ano talagang nangyari kay Ziah.

Hinwakan ko ang mga kamay ni Ziah pero nagulat naman ako dahil bigla itong gumalaw. Napatingin ako sa kanya. Dahan dahan niyang binuksan ang kanyang mga mata. Gising na siya.

Ziah's POV:)
Nagising ako sa isang hindi pamilyar na lugar. Puro puti na lang ang nakikita ko. May naramdaman naman akong nakahawak sa akin kamay. Kamukha niya si Ruki.

Bigla namang bumilis ang tibok nang puso ko nung narealize ko na si Ruki talaga yung nakahawak sa kamay ko. Nasan ako? Bakit nandito si Ruki?

"Nasaan ako?" Tanong ko

Hinaplos niya ang pisngi ko. May bigla naman akong naramdaman na daloy nang kuryente noong nagkadikit ang balat namin. Bakit niya ginagawa to?

"Nasa ospital ka." Sagot ni Ruki

Bigla kong naalala kung ang nangyari kay Damon. Napaupo naman ako. Nasaan na siya? Kailangan ko siyang makita. Tangina. Hindi dapat ako nagpapahinga ngayon. Hindi dapat ako magpahinga hangga't hindi ko pa makitang bumukas ang mga mata ni Damon.

"Nasaan na si Damon?" Tanong ko

"What? Anong nangyari kay Damon?" Tanong ni Ruki

Mukhang hindi niya din alam kung anong nangyari kay Damon. Nagulat naman ako nang biglang pumasok si akin sa kwarto ko. Mukhang gulat na gulat din siya.

"Ziah, are you okay?" Tanong ni Jin

Ayoko na. Gusto ko na lang makita si Damon ngayon. Gusto kong makita yung best friend ko. Gusto ko na lang mayakap si Damon ngayon. Marami pa akong gustong gawin kasama ni Damon. Nangako siya sa akin.

"Jin, anong nangyari kay Damon?" Tanong ko

Bigla niya lang akong tinignan nang may isang malungkot na tingin sa mukha niya. Nanatili naman siyang tahimik. Biglang may kumatok sa pinto nang kwarto ko. Pinagbuksan naman ni Ruki yung kumatok at nakita ko si Kit at si Kylee. Binigyan din nila ako nang isang malungkot na tingin.

"I'm sorry, Ziah." Yan lang ang tanging naging sagot sa akin ni Jin

Tangina. Sabihin niyo naman sa akin kung nasaan na si Damon. Mahirap bang gawin yun? Gusto ko lang naman siyang mayakap e.

"Nasaan na si Damon? Nasaan na siya? Nasaan na ang best friend ko?" Tanong ko habang umiiyak

Kung ayaw nila akong sagutin, ako na lang ang mag tatanong sa mga doctor. Tatayo na sana ako pero bigla akong pinigilan ni Kylee. Niyakap niya ako.

"Bitawan niyo ako. Gusto kong malaman kung nasaan si Damon. Magtatanong lang ako sa mga doctor." Sabi ko

Ayaw pa rin akong pakawalan ni Kylee. Nagulat nama ako mang marinig ko siyang humagulgol. Bakit parang hindi maganda tong feeling na to?

"I'm sorry Ziah pero patay na si Kuya Damon. Namatay siya noong nabangga siya nung kotse habang tumatawid siya. Nakita mong nangyari ang lahat nang yun." Sabi ni Kylee

Hindi. Alam kong buhay pa si Damon. Nakausap ko pa siya. Buhay pa siya. Kailangan ko siyang makita. Kailangan ko siyang mayakap.

"Tama na, Ziah." Sabi ni Kit

Hindi. Hindi ko siya susukuan. Hindi niya nga ako sinukuan tapos siya susukuan ko lang. That would be so unfair.

"Nangako siya sa akin Kylee na hindi niya ako iiwan. Alam kong tutuparin ni Damon ang pangako niya. Hindi niya ako iiwan." Sabi ko

Biglang lumakas ang pag hagulgol ni Kylee. Hindi ko alam kung bakit parang pagod na pagod na ang katawan ko. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko.

"Hindi ka naman niya iniwan e. He's still there inside your heart. Nandito pa rin siya para gab ayan ka. Ziah, he may not be physically here but I know that he's watching you. Nandito lang si Kuya. Alam kong hindi ka niya gustong makitang nagkakaganito. Hindi mo naman siya sinukuan e. Alam niya pa ring patuloy kang lumalaban para sa kanya." Sabi ni Kylee

For the first time tinawag niyang Kuya si Damon. Ngayon ko lang narinig mula sa kanya yun. Hindi ko manlang sila nakitang makapagusap.

I didn't expect this to happen dahil parang kahapon lang, kausap ko pa si Damon. Parang kahapon lang gusto niya akong patahanin. Hindi ko na yun nararamdaman ngayon.

"Kasalanan ko lahat nang to, Kylee. Kasalanan ko. Saan ako na lang. Hindi deserve ni Damon ang lahat nang nangyari sa kanya. Ako ang dapat nasa pwesto ni Damon ngayon. Bakit ba kasi si Damon pa?" Tanong ko

Gusto ko ulit naramdaman ang mga yakap ni Damon. Yung tipong nandyan siya para magbigay ng yakap sa tuwing malungkot ako. Nandyan din siya palagi sa tuwing nasasaktan ako.

Wala na ang best friend ko. Hindi ko alam kung paano ko iha-harap ang sarili ko sa mga magulang nila Kylee. Hindi ko alam kung paano sila magre-react kapag nalaman nilang kasalanan ko to.

——— TO BE CONTINUED ———
hi!
i hope that you enjoyed reading this chapter!

thanks,
X