Untamed Confessions [R-18]

047 - Suicidal

Confession by Mystique

I hate life. I don't exactly know why...I just do. And to explain to--mostly--narrow minded people why I feel this way--while I don't know exactly why I'm like this, makes my misery even more difficult than it already is. Marami nang nagpapayo sa 'kin. Marami na ring psychiatrist ang tumingin sa 'kin at nag-prescribe ng kung ano-anong klaseng anti depressants but nothing seems to smoothy work since the meds can only help me so far. In spite of all my tedious efforts, depressed pa rin ako. Inferior pa rin ang tingin ko sa sarili ko kahit na halos lahat naman ay pumupuri sa hitsura ko, sa talino ko at sa career ko.

Maraming istupido na ang nagkumento sa sitwasyon ko. Nasa akin na raw ang lahat. May kaya ang pamilya namin. Lumaki ako sa maayos na environment. Nasusunod lahat ang luho ko sa buhay. Magaganda ang mga damit ko. Hindi lang dalawa ang kotse ko. Puro mamahalin lahat ang mga gamit ko. Nakapag-aral ako sa magagandang eskwelahan pero bakit na-de-depress pa rin daw ako? Sinabi pa nila ito sa paraan na tila ba wala akong karapatang makaramdam ng ganun.

One of the stupidest among my ex-friends once said on her social media wall, "you are better off dead, than not to find anything that can make you happy in this world." The words hit me so hard that I impulsively slapped her in person towards losing our 10-year friendship within 24 hours. I really don't mind when people rant about how to battle depression in general. It's everybody's right to express what they feel 'cause maybe it could actually help those who are not clinical like me. But when a close friend who knows my situation, and still decided to hit me with cheap jabs like that in a public forum, I go off crazy mad. Most especially that she seemed to suggest that I'm better off dead than to feel what I feel.

Here's what true depression really feels like. You look around and nothing seems to deeply matter. None of what I do, whether it is a hobby or job, seems to make any purpose at all. Depression feels like...I exist, but is no different from a dust. Blown by the wind. Trampled underfoot. Carried away pointlessly. Nakakapuwing sa iba pero walang ibang halaga.

I want to confess na kapo-promote ko lang sa executive position sa company na pinagtatrabahuhan nang una akong nagtangkang mag-OD. But, I was rushed by our maid sa hospital kaya nakaligtas ako. When I woke up, everybody seems so sweet and worried about me, though across they faces were the unspoken question, "why? You just got promoted! You just got your dream come true." Ang hindi ko masabi sa kanila ay 'yun na nga mismo ang problema ko. Naabot ko na ang goal ko pero bakit hindi pa rin ako masaya? Bakit hindi ko magawang matuwa kahit isang minuto lang? I want to be happy, but I can't. I want to feel excited at the very least, but I can't feel anything. I still feel empty and unhappy.

Dalawang beses pa akong nagtangkang mag-suicide. Ang isa sa pamamagitan ng paglalaslas at ang isa naman ay ang pagbabalot ng plastic bag sa buong ulo ko. Ang reason...it's the usual. I am just freaking tired of my useless existence. Pero tulad ng nauna, nahuli ako at nadala agad sa hospital and for those reasons, I unjustly fired the maid who saved me three times. Weeks later after I fired her, I eventually went back to my senses. Pinagsisihan ko ang nagawa kong pagsesante sa kanya, though naiinis pa rin ako na nang dahil sa kanya, buhay pa rin ako.

Dahil nalungkot ako lalo sa nagawa ko sa isang mabuting tao at kasambahay, I visited her old room and found out na may mga gamit pa s'yang naiwan. Ito ay ang dalawang libro na isinulat ni Eros Atalia at isang maliit na diary kung saan ko nadiskubre na depressed din pala s'ya based sa mga isinulat n'ya in the first 20 pages. Sa mga huling pages, kapansin-pansin na tila nag-iiba na ang tone nga pagkakasulat n'ya. Mas masigla na ito at iba na ang content. Mula sa mga paragraphs about her depression ay naging parang listahan na ito ng mag stories na nababasa n'ya sa Wattpad. Connected sa bawat title at pangalan ng author ay ang pakiramdam n'ya sa nabasa n'yang story. Until humantong ako sa page kung saan nakalagay ang eksaktong mga pangungusap na 'to (including the spelling)... "Subrang happee ako! May kumausap sa akin na awthor sa facebuk! Tuwa me napansin neya aku kahit sabi ko katolong lang ako! Miss A, Miss A salamat po hulug ka ng langit, nagamut mo ang sumpung ko. Hindi na ako nalulungkut. Hapee me! "