Ontnomen!! (Deel 2)

•Deel 28♡

De deur gaat krakend open. Abrupt stop ik met rondjes lopen door de kamer. Orlando komt binnenlopen. Hij gaat zwijgend op het bed zitten terwijl hij me aanstaard.

"Excuse you?" Vraag ik nijdig. Hoewel mijn stem krachtig klinkt, beef ik vanbinnen. Jeez, wat geeft deze man mij de kriebels.

Hij staart me aan voor hij spreekt. "Je bent pittiger dan ik dacht."

Ik sla mijn armen over elkaar, alsof het me zou beschermen. "Dus?"

"Dus niks." Hij schudt kort zijn hoofd. "Ik had alleen verwacht dat je het gelijk zou geven."

"Die man van het filmpje." Spreek ik. "Waarom hij? Wat had hij gedaan?"

"Een USB-stickje achtergronden." Grapt hij.

Doodserieus kijk ik hem aan. "Ik meen het. Wat kan hij gedaan hebben dat hij de dood verdiende volgens jou?"

"Doet dat er iets toe?" Kaatst hij terug. "Het veranderd niks aan deze situatie." Hij lacht schamper. "Jij zal sowieso nooit begrijpen waarom ik het heb gedaan."

Het.. Met 'het' bedoeld hij koelbloedig een kogel door iemand zijn hoofd rammen.

"Wat had Diego hiermee te maken?" Snauw ik. "Hij was onschuldig en dat weet jij ook."

Hij lacht schimmig. "Je kent de regel, getuigen gaan eraan. Zeker als ze een filmpje hebben."

"Nee, ik ken de regels niet want ik zit niet bij een fucking maffiabende!" Val ik naar hem uit.

Met donkere ogen staart hij me aan. "Ik ben niet slecht, Emma."

Niet slecht? Hij handelt in drugs en vermoordt mensen. Als je dat goed noemt, dan is hij 'niet slecht' nee.
"Iedereen die iemand een moppie noemt is slecht." Ik ben abrubt mijn angst voor hem vergeten. Echt fuck hem. Hij kan spontaan vlam vatten en het boeit me nieteens.

Hij gromt zacht. "Jezus, ik wist niet dat jij zo irritant was."

"En ik wist niet dat jij zo'n klootzak was." Ik denk na. "Wacht, nee, dat wist ik wel. Maar niet dat je zó erg was." Ga ik dramatisch door. "Je bent zeker naar nummer twee gestegen in mijn klootzakken lijstje."

Orlando kijkt me verbaasd aan. "Wie staat er op nummer één?"

Nu ben ik ook verbaasd. Na alles wat ik zojuist heb gezegd, is dát hetgeen wat hij vraagt? Het is Collin trouwens. Collin staat op nummer één. "Dat doet er niet toe." Zeg ik iets rustiger.

"Dat doet er wel toe." Spreekt hij me tegen. "Het leven is geen wedstrijd, maar ik houd verdomd veel van winnen." Hij buigt naar me toe, wat mij achteruit doet deinzen. "En ik zal er alles aan doen om op die eerste plek te komen." Grijnzend staart hij me aan. "Moppie."

Zijn woorden geven me de kriebels. Zwijgend kijk ik naar de grond. Hij lacht spottend. "Waarom vertel je het me niet gewoon?" Zijn hand raakt mijn arm, die ik gelijk weg sla. "Zeg het me en je kunt gaan."

"Je kent de regel, getuigen gaan eraan." Spraat ik hem na. "Jouw woorden, niet de mijne."

Strak kijkt hij mij aan. "Je denkt dat je slim bent, maar je speelt nu een heel dom spel."