Ontnomen!! (Deel 2)

•Deel 33♡

Sorry, sorry, sorry!!
Sorry dat ik zolang niet heb gepubliceerd. Ik was vorige week een weekje weg en er zitten deze week twee uitwisselingsstudenten in mijn huis dus ik had echt geen tijd om te schrijven :(
Sorry! Maar hier een (best hegtig) deel.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hierboven een foto van José, onderaan is een foto van Diego te zien.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

{Een paar dagen later}

Pov Emma
Ik weet niet hoelaat het is. Waarschijnlijk al in de middag want ik ben al een tijdje wakker en Orlando is al langs geweest. Hij zei nog iets maar ik weet niet meer wat. Iets met "Emma, gedraag je, blablabla, maak Collin niet boos, blabla." Voor derest heb ik niet geluisterd. Uiteindelijk heb ik gewoon geknikt en "jaha" gezegd.

Ik word uit mijn gedachtes gehaald door auto's die starten en weg rijden. Nouja, eerder racen.

Aandachtig luister ik hoe er voetstappen naar boven komen. Wie zou dat zijn? De kerstman?

Mijn hartslag bonkt in mijn borst waarneer deze voor deze kamer stoppen.

De deur wordt geopend en Collin loopt naar binnen. Hij sluit de deur en doet de sleutel in zijn zak.

Nee, die blik op zijn gezicht bevalt me niet.

Angstig kijk ik hoe hij op me afloopt. Wat doet hij hier?
"Collin?" Vraag ik zacht.

"Stil." Antwoordt hij en hij duwt me zacht achterover op het bed.

"W-Wat doe je?"

"Ik kom babysitten." Grijnst hij.

Hij komt boven me hangen. Ik duw met mijn handen tegen zijn borst.

"Collin, je hoeft babysitten niet zo letterlijk te nemen."

"Sstt.." Zegt Collin zacht terwijl zijn vingers over mijn lippen strelen.

"Ga van me af!" Schreeuw ik. Maar natuurlijk luistert hij niet. Hij pakt met één hand mijn polsen vast en pint ze boven mijn hoofd. Ik zie hem naar mijn lippen kijken. Tranen springen in mijn ogen.

"Ga van me af." Zeg ik nog een keer maar deze keer veel zachter. Collin begint te lachen. Zijn blik is gevestigd op mijn lippen.

Opeens duwt hij ruw zijn lippen richting de mijne maar ik draai snel mijn hoofd opzij waardoor zijn lippen op mijn wang belanden. Collin gromt boos en pakt met zijn overige hand pijn kaak vast. Deze duwt hij naar voren zodat ik hem aan moet kijken. Hij duwt zijn lippen op de mijne. Ik probeer weer weg te draaien maar zijn hand houdt mijn kaak stevig vast. De tranen verlaten mijn ogen terwijl ik wanhopig aan mijn polsen trek. Collin stopt en kijkt me aan.

"Werkt toch een mee." Sist hij.

Ik tril van angst.
"Stop." Zeg ik. "Alsjeblieft, stop."

Collin negeert me en streelt mijn wang.

"Nik!" Schreeuw ik. "Nikolas!"

"Schreeuw zoveel je wil." Zegt Collin. "Er is niemand."

Ik probeer uit zijn greep te ontsnappen maar dat laat hij niet toe. Hij knijpt hard in mijn polsen en houdt me nog steviger vast. Ik jammer van de pijn en snik zacht.

"Hoe meer je tegenwerkt, hoe pijnlijker het wordt."

Nogsteeds trek ik aan mijn armen om ze los te krijgen. We weten beide dat hij sterker is en dit een wanhopige poging is. Maar ik geef niet op. Ik geef nooit op. "Rot gewoon op, Collin."

Mijn gezicht schiet naar de zijkant en mijn begint te branden. Tranen springen in mijn ogen.

Collin draait voorzichting mijn hoofd naar hem toe. "Ik wil je geen pijn doen, Lien, dat weet je toch?"