Ontnomen!! (Deel 2)

Deel 51♡

Pov Jax
"Neehee!" Zucht Maddison tegen Raf. "Daar gaat het niet om."

"Ik snap het niet meer."

"Omdat je de film niet hebt gekeken."

"Dan gaan we hem samen kijken." Beslist Raf. "En Damian kijkt ook mee."

"Nee! Ik ga niet wéér de notebook kijken."

Zuchtend draait Emma, die naast me zit, zich weg van de discussie en kijk mij aan.

"Wat is er?" Vraag ik zacht.

"Niks."

"Kijk is wie we daar hebben." Jace staat in de deuropening. Hij houdt zijn armen open. Emma springt op, loopt naar hem toe en knuffelt hem. Ik kijk hun verbaasd en een tikkeltje jaloers aan. "Het lievelings tweelingzusje." Lacht Jace waardoor Eline geërgerd zucht.

"Voorzichtig, je doet haar pijn." Waarschuw ik Jace bij het zien van de strakke knuffel.

Gelijk laat hij haar los en houdt zijn handen onschuldig in de lucht. "Oh, sorry."

"Het valt wel mee hoor." Glimlacht Emma. Maar ik zie de pijn op haar gezicht. Ik weet dat ze liegt. Net gaf ik haar een knuffel en toen pakte ze me zo strak vast om me weg te duwen dat ik nogsteeds nagelafdrukken in mijn arm heb staan.

Emma kijkt me met een vragende blik aan wanneer ze weer naast me neerploft. "Wat?" Vraagt ze zacht.

Ik haal kort mijn schouders op.

"Heb je zin om even naar buiten te gaan?" Vraagt ze zacht aan me.

Verbaasd kijk ik haar kant op. "Uhm.. Ja, sure." Antwoord ik ook al heb ik eigenlijk helemaal geen zin om de koude nacht te trotseren.

Emma glimlacht, pakt mijn hand en trekt me de bank af. "Wij gaan een stukje wandelen." Meld ik tegen de rest.

Het is koud buiten. De lucht is vochtig en fris. Emma lijkt het juist prettig te vinden en snuift de frisse lucht op. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht. Haar blije gezicht maakt mij ook blij. Ik pak haar hand en begin een kant op te lopen.

Plots stopt Emma met lopen. "Ik wilde het eigenlijk niet over serieuze onderwerpen hebben, maar ik moet dit weten." Ze kijkt kort naar beneden voor ze mij weer aan kijkt. "Houden we van elkaar omdat we van elkaar houden, of houden we van elkaar omdat we beide dachten dat ik dood ging?"

Ik ben verbaasd door deze vraag. "Wat is dit voor vraag? Tuurlijk houd ik van je."

"Ik wil gewoon weten of we op dezelfde lijn zitten." Antwoordt ze zacht.

"Ik houd van je, niet omdat je bijna dood bent gegaan, maar omdat je Emma bent. Ik houd van je omdat je klunzig bent. En je tienduizend parfums hebt maar toch altijd dezelfde draagt, die trouwens heel lekker ruikt. Ik houd van je omdat je zo schattig lacht en het zelf niet door hebt. En omdat je voor jezelf op kunt komen en altijd goede opmerkingen klaar hebt staan." Ik kijk voor een moment weg. "Ik houd van je omdat jij me van mezelf laat houden."

Emma kijkt me met grote, ietwat betraande, ogen aan. "Wow, Jax. Ik weet even niet wat ik moet zeggen."

"Als je nu gaat zeggen dat we niet op dezelfde lijn zitten, breng ik je met alle liefde terug naar Orlando." Grinnek ik.

Een aanstekelijke lach verlaat haar mond. "Dat is niet wat ik wilde zeggen."

Ik veeg een pluk haar achter haar oor en laat mijn hand op haar wang rusten. "Je hoeft niks te zeggen." Ik breng mijn gezicht naar het hare toe. Vlak voor mijn lippen de hare raken stop ik. "Vind je dit oké?" Vraag ik zacht.

"Hm-hmm." Knikt ze. "Vind jíj dit oké?"

Ik glimlach. Als antwoord duw ik mijn lippen op die van haar.