Ontnomen!! (Deel 2)

•Deel 44♡

Hijgend stop ik met rennen. Voor de kortste route is het nog behoorlijk lang. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het half twee 'snachts is, wat betekent dat ik al meer dan twee uur aan het rennen ben.

"Kom op Emma, je moet verder!" Spreek ik mezelf zacht toe. Langzaam begin ik weer te rennen. De takken onder mijn voeten kraken. Geschrokken kijk ik op wanneer ik een tak hoor kraken die niet onder mijn voeten gebroken werd. Als een standbeeld blijf ik staan. Laat het alsjeblieft mijn verbeelding zijn. Maar helaas hoor ik weer het geluid van takken die breken. Wanneer ik me realiseer dat het geluid hetzelfde klinkt als mijn botten die straks gaan breken, zet ik het op een lopen. Zo snel als ik kan zigzag ik tussen de bomen door.

"Hé!" Hoor ik hard. "Blijf staan!"

Wat denkt die malloot? Dat ik blijf staan zodat hij me kan neerschieten? Dan kan ik net zo goed mijn eigen graf graven.

De harde voetstappen komen steeds dichterbij en laten mijn hartslag versnellen. De tranen in mijn ogen maken mijn zicht wazig en voor ik het weet lig ik languit op de grond. Een korte schreeuw verlaat mijn mond. Vloekend probeer ik op te staan maar een man houdt me tegen.

"Emma García?" Vraagt hij.

Huilend probeer ik hem weg te duwen. "Laat me gaan."

"Dat is niet aan mij om te beslissen." Antwoordt hij strak.

Hij staat op maar duwt gelijk zijn voet op mijn buik zodat ik niet op kan staan. Hij richt zijn pistool op me.

"St-top!" Zeg ik paniekerig. "Laat me op zijn minst een eerlijk gevecht hebben."

Hij kijkt me verward aan. "Wat?"

"Jij hebt een pistool, dat is niet eerlijk."

Hij gooit zijn pistool naar achter en trekt me omhoog. "Je wil vechten?" Het klinkt spottend.

Natuurlijk weet ik dat hij veel sterker is, maar ik ben slimmer. En soms moet je tactisch vechten, dat is precies wat ik nu ga doen.

"Kom maar op." Zegt de man.

Snel haal ik uit maar hij ontwijkt mijn aanval.
Wanneer ik even op de grond kijk waar het pistool ligt, haalt hij uit. Recht in mijn gezicht. Ik kreun pijnlijk. Een tweede stomp in mijn gezicht volgt. De derde kan ik nog net ontwijken, door aan de andere kant van hem te gaan staan.

Ik wil nog een keer uithalen maar hij pakt in een snelle beweging mijn pols en draait die op mijn rug. Hij geeft me een zet naar voor. Met een klap val ik op de grond. Ik draai me om, om te zien dat hij dreigend op me af loopt. Hij wilt nog een keer uithalen maar ik rol naar de zijkant. Nog voor ik het pistool kan pakken trekt hij me aan mijn benen naar achter. In paniek schop ik zijn handen weg. Snel tijger ik naar het pistool. Wanneer ik het bijna vast heb, heeft hij door wat ik probeer te pakken.

In snelle passen loopt hij weer op me af. Ik graai het pistool van de grond en draai me om. Zonder na te denken schiet ik. Ik schiet niet één, twee of drie, maar zelfs vier keer. Het harde geluid galmt door het bos en laat een piep in mijn oor achter. Ik zie hoe sommige kogels de borst van de man doorboren. Met een plof valt hij op de grond waar hij levenloos blijft liggen. Geschrokken kruip ik achteruit.

Wat heb ik gedaan?

Ik hoor iemand iets roepen maar ik kan niet verstaan wat. Snel sta ik weer op. Half struikelend ren ik weer richting de weg, die nogsteeds niet in zicht is. Geschrokken blijf ik staan wanneer ik het pistool in mijn trillende hand zie. Ik heb iemand zijn leven afgenomen. Het zinnetje spookt door mijn hoofd als een soort kwelgeest. Misschien had hij familie, een vrouw of zelfs kinderen. Tranen rollen geluidsloos over mijn wangen. Hier kan ik niet mee leven..