Ontnomen!! (Deel 2)

•Deel 48♡

Een week later

Pov Emma
"Mag ik hem zien?" Ik kijk zuster Dahlia met puppy ogen aan. "Alstublieft."

Ze zucht dramatisch. "Weet je hoe vaak hij het heeft gevraagd?"

Langzaam schud ik mijn hoofd.

"27 keer, in één week tijd. Elke keer als hij me ziet vraagt hij het weer." Ze schudt lachend haar hoofd.

"Sorry." Zeg ik zacht.

Dahlia lacht. "Het geeft niet. Het is schattig."

"Maar mag het?" Vraag ik hoopvol. "Eline is toch weg, en ik zit al de hele middag alleen."

"Je moet uitrusten Emma."

"Maar het doet geen pijn." Spreek ik haar tegen.

"Dat komt door de morfine."

Ik kijk haar wanhopig aan. "Alstublieft? Ik mis hem."

"Misschien." Antwoordt ze geheimzinnig en loopt dan de deur uit.

Pov Jax
De zuster loopt de kamer uit.

"En?" Vraag ik. "Gaat het goed met haar?"

"Ze zegt van wel." Antwoordt ze.

Ik kijk haar peinzend aan. "Mag ik haar zien?"

Dahlia zucht. "Ach ik kan jullie Romeo en Juliet niet uit elkaar houden."

"Is dat een 'ja'?"

"Ga maar voor ik me bedenk."

"Echt? Dankuwel!" Snel sta ik op.

"Wacht!" Zegt ze snel. Ik draai me om en kijk haar vragend aan, bang dat ze zich heeft bedacht. "Doe voorzichtig. Ze zegt wel dat ze geen pijn heeft maar je weet het nooit met haar."

Snel knik ik, hopend dat ik nu naar haar toe mag.

"Ga nu maar naar je Juliet toe, Romeo."

Ik bedank haar nog snel voor ze wegloopt. Langzaam open ik de deur die ik weer snel achter me dichtdoe.

Emma zit op het bed en bladert verveeld door een tijdschrift. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht bij het zien van het hare. Ik heb alles aan haar gemist. Haar lach, haar haar, de geur van haar parfum, de warmte die ze me geeft en zelfs haar koppigheid.

"Emma?" Zeg ik zacht.

Gelijk kijkt ze op. "Jax?" Ze kijkt me met grote ogen aan en springt uit het bed en rent naar me toe.

"Voorzichtig." Zeg ik en ik sla mijn armen beschermend om haar heen. Ik voel hoe haar schouders zacht schokken. Langzaam duw ik haar van me af en pak haar gezicht vast.

"Waarom huil je?" Vraag ik terwijl ik de tranen van haar wangen afveeg.

Ze lacht door haar tranen heen. "Ik ben gewoon heel blij om je weer te zien."

Ik trek haar weer in een knuffel. "Ik ben ook blij om jou weer te zien." Mompel ik in haar haar.

Ze wilt me al loslaten maar ik houd haar nog vast. "Laat me je nog even vasthouden."

Na een lange tijd laat ik haar toch, met tegenzin, los. Voorzichtig duw ik haar op het bed.

Pov Emma
"Hoe gaat het?" Vraagt Jax na een tijdje.

"Goed." Lieg ik. De waarheid is dat het niet goed gaat, helemaal niet goed zelfs. Ik slaap bijna niet en als ik wel slaap heb ik nare nachtmerries.

"Daar geloof ik niks van." Jax pakt mijn handen vast. "Ik weet dat je door een hel bent gegaan en ik kan me niet voorstelling hoe je je voelt, maar je kunt me alles vertellen, dat weet je toch?"