Ontnomen!! (Deel 2)

•Deel 43♡

Pov Emma
Ongeduldig zit ik op het bed. Met mijn handen tik ik zenuwachtig op mijn benen. Ik kijk naar buiten. Het is al donker er schemerig. Opgelaten sta ik op. Hoe langer ik wacht, hoe banger ik word. Voordat ik de slaapkamer verlaat, adem ik diep in en uit. "Oké, lets go."

Voorzichtig sluip ik door de gangen. Bovenaan de trap blijf ik staan. Is het niet beter om te wachten tot iedereen slaapt? Na een tijdje twijfelend bovenaan de te trap te hebben gestaan besluit ik toch om nu mijn plan door te zetten. Als iedereen slaapt heb je de kans dat het gekraak van de trap erg hard klinkt in het stille huis. Nu hoor je alleen de luide stemmen van beneden.

Langzaam loop ik de trap af. Na wat uren leek te duren sta ik eindelijk beneden en sluip ik naar de kuiken. Het linker kastje. Het linker kastje. Herhaal in in mijn hoofd. Mijn ogen schieten schichtig door de keuken. Ik luister of er niemand komt en loop met grote passen naar het linker kastje. Gehaast open ik de la, die vol ligt met papiertjes, pennen en andere nutteloze spullen. Ik duw de spullen aan de kant, zoekend naar de sleutel. Eindelijk zie ik hem liggen, maar op hetzelfde moment hoor ik voetstappen. Ik spits mijn oren en hoor hoe de voetstappen richting de keuken komen. Snel pak ik de sleutel en duw het laadje dicht. Ik sprint door de keuken en laat me achter het kookeiland vallen. Nog net zie ik hoe de deur word geopend. Er komt iemand binnenlopen. Ik houd mijn hand voor mijn mond om mijn gehaaste ademhalen te dempen.

"Ro, wil je ook?" Wordt er geroepen.

"No, thanks." Klinkt Roberto zijn stem vanaf de huiskamer.

De man in de keuken mompelt iets en loopt dan de keuken weer uit.

Opgelucht laat ik mijn ingehouden adem ontsnappen. Voorzichtig kijk ik of de kust veilig is. Wanneer dit zo is sta ik op en loop richting de deur die naar de gang leidt. Ook op de gang is de kust gelukkig veilig. Ik ren naar de voordeur en probeer de sleutel in het gat te steken. Door de angst laat ik de sleutel vallen. Wanneer ik deze oppak zie ik dat mijn handen trillen. Ik sta weer recht en adem diep in en uit voor ik de sleutel weer in het gat steek. Met een klik valt de deur uit het slot. Snel trek ik de deur open, stap naar buiten en sluit de deur weer achter me.

De koude wind slaat als een waaier in mijn gezicht. Snel ren in een kant op maar ik bots al gauw tegen iemand aan. Paniekerig kijk ik omhoog, recht in het gezicht van Dilano.

"Wat doe- -oh, shit.."

Ik wil een uitleg geven, zeggen dat het niet is wat het lijkt maar er lijken geen woorden uit mijn mond te komen.

Hij kijkt me lang aan. Ik zie dat hij slikt. "Je moet die kant op, dat is de snelste route naar een weg. Gewoon schuin blijven rennen."

Verbaasd knipper ik met mijn ogen. Hoorde ik dat goed?

"Als iemand het vraagt, heb ik niks gezegd." Er schiet een angst golf door Dilano zijn ogen wanneer hij denkt aan de gevolgen van zijn actie.

"En schiet op." Zegt hij erachteraan.

Snel geef ik hem een korte knuffel en ren dan de kant op die hij had aangewezen.

Pov Marcio
"Ik weet niet hoe het met jullie zit maar ik ga pitten." Zeg ik terwijl ik opsta.

Met twee tredes tegelijk ren ik de trap op. Wanneer ik langs Emma haar kamer loop merk ik dat de deur open staat. Verbaasd kijk ik naar binnen maar tref geen Emma aan.

"Emma?" Zeg ik hard maar ik krijg geen reactie. Met een ruk trek ik de badkamer deur open maar ook daar is ze niet.

Vloekend ren ik naar beneden. "Orlando!"
Ik val half de huiskamer binnen. "Waar is Emma?" Vraag ik nog voor iemand iets kan zeggen.

"Boven." Merkt Thiago droogjes op.

"Ze is anders niet in haar kamer."

Gelijk na die zin springt Orlando van de bank en rent naar boven. Ik hoor hoe hij een deur open gooit. "Emma!" Klinkt het hard maar het blijft stil.

De vloekende stem van Orlando laat Dilano huiveren en hij kijkt angstig naar Nikolas. Argwanend kijk ik hem aan. Wat heeft hij gedaan?

Orlando komt schreeuwend de huiskamer binnen. "Die verdomde voordeur was niet op slot!"

Iedereen kijkt naar Dilano, die als laatste binnen kwam.

"Die stond al open toen ik aan kwam." Verdedigt hij zichzelf.

Roberto geeft hem een tikje tegen zijn achterhoofd. "Waarom zeg je dat niet, idioot!"

"H-Hij staat altijd-d open." Antwoordt Dilano stotterend.

"Doe even relax allemaal." Pedro zijn opmerking laat de discussies stil staan.

"Relax?" Herhaalt Thiago.

"Ja, ruziën over een deur heeft geen zin. Ze is toch al weg."

"Hij heeft gelijk." Reageert Orlando. "Tulio en José, ga naar het noorden. Geraldo en Nikolas gaan naar het oosten. Julie," Orlando wijst naar mij en Dilano. "Verspreid je over het zuiden. Collin en Thiago, het westen is voor jullie. Pedro bel Vic en zijn mannen en ga dan met een auto bij de bosrand staan. Roberto, jij gaat met mij mee." Orlando stopt zijn uitleg en kijkt ons aan. "Heeft iedereen het begrepen?"

Dilano steekt zijn hand op.

"Ja, Dilano?" Reageert Orlando geërgerd.

"Waar is het zuiden?" Vraagt hij.

Een zucht verlaat mijn mond. "Volg mij maar gewoon."

"Top. Nog meer vragen?"

Deze keer steekt Thiago zijn hand op. "Verdomme, is het zo lastig om te begrijpen?" Roept Orlando boos naar hem.

"Wat moeten we doen als we haar zien?" Negeert Thiago zijn geschreeuw.

"Als het moet mag je schieten."

"Wat? Dat kun je niet maken!" Reageert José.

"Uitgerukt mannen!" Negeert Orlando José zijn opmerking.

Ik pak mijn pistool en gooi met luid gejuich mijn armen in de lucht.

Laat de klopjacht beginnen.