Ontnomen!! (Deel 2)

•Deel 42♡

Pov Emma
"Je kan wel weer weg gaan hoor." Zeg ik waarneer Marcio nogsteeds in de kamer staat, nadat ik hem zijn mobiel terug gaf.

"Lief hoor, dat 'ik houd van je' gedoe." Negeert hij mijn opmerking. "Je zou er bijna sentimenteel van worden."

"Shup up."

"Eline wil het stickje niet geven neem ik aan." Hij kijkt me nochalant aan. "Dat is praktisch moord."

"Waar heb je het over?"

Marcio lacht. "Je dacht toch niet dat Orlando je zou laten gaan? Als hij het stickje niet snel krijgt raakt zijn geduld op. Dan gaan er doden vallen."

Ik kijk Marcio strak aan. Hij kijkt grijzend terug. "Waarschijnlijk beginnend bij jou."

Er gaat een rilling over mijn rug. Ik wil wat zeggen, roepen, hem uitschelden, maar Marcio is me voor.

"En zodra Eline het stickje geeft wordt ze ook neergeschoten." Zuchtend staat hij op. "Maarja, dat hoef jij niet mee te maken." Hij loopt naar de deur en slaat die met een klap dicht.

Tranen springen in mijn ogen. Ik sluit mijn ogen en haal diel adem. "Het komt goed." Fluister ik mezelf toe, al weet ik heel goed dat dat een leugen is. Ik pak een kussen en druk die stevig tegen me aan, luisterend naar het geruis van de wind. Maar dat geruis wordt al snel onderbroken.

"Wat deed Marcio hier?" José loopt de kamer in en gaat naast me zitten.

"Mijn toekomst voorspellen." Antwoord ik nijdig.

José kijkt me verward aan, zich afvragend of het een grapje was of niet. "Heeft hij je pijn gedaan?"

"Nee." Antwoord ik. "Nouja.. fysiek niet." Zuchtend ga ik tegen de 'rugleuning' van het bed zitten. "Ik wil het er niet over hebben." Mompel ik.

"Soms lucht het op om erover te praten.."

Tranen verzamelen zich achter mij ogen. "Laat me gewoon met rust."

Ik druk mijn hoofd in het kussen wat ik tussen mijn armen had en probeer rustig te blijven. Wanneer het na een tijdje nogsteeds stil is kijk ik op om te zien dat José, tot mijn verbazing, nogsteeds op het bed zit. Hij heeft zijn mobiel vast en typed iets.

"Wat doe je?" Vraag ik nieuwsgierig.

"Jij bent die rust snel zat." Mompelt hij.

"Hé!" Roep ik beledigd terwijl ik een andere kussen naar hem toe gooi.

Pas wanneer het kussen hem raakt kijkt hij op. "Hé!" Roept hij op dezelfde toon. Dramatisch laat hij zich op het bed vallen. "Wat heb ik jou ooit aan gedaan?"

Ik geef hem een veelzeggende blik. Maar nog voor ik iets kan zeggen is hij me al voor. "Niet op antwoorden."

Langzaam schud ik mijn hoofd terwijl ik mijn kussen nog strakker vast pak.

Marcio heeft gelijk. Orlando laat me nooit gaan. Zodra ik wil ontsnappen schiet hij me neer. En daarna Eline, en misschien zelfs Maddison, ook. En ik ben totaal machteloos. Zeker nu Eline het stickje heeft en ik hier opgesloten zit.

Snikkend laat ik mijn hoofd in het kussen vallen.

"Ik ben er!" Hoor ik iemand gehaast zeggen. "En ik heb chocolade mee."

"Ik zei 'van slag' niet 'zwanger'." Mompelt José.

"Wat? Chocolade helpt bij vrouwen toch altijd?" Het is de stem van Nikolas die het vraagt. José mompelt iets terug.

Langzaam kijk ik op. "Welke chocolade is het?"

"Tony chocolony  caramel-zeezout." Nikolas lacht trots. "Je favoriete."