Ontnomen!! (Deel 2)

•Deel 47♡

~~~~~~~~{Acht dagen later}~~~~~~~~

Pov Jax
Ik hang op de stoel naast de kamer en klooi op mijn mobiel. Echt alle respect voor doctoren en hun werk maar, kom op, ze zeggen nooit iets. Ik bedoel, wanneer het slecht gaat, zeggen ze dat de omstandigheden aan het verminderen zijn. Ja, hallo! Zeg gewoon dar het niet goed gaat.

Ik word uit mijn gedachten gehaald door een lange, harde piep. Wacht, dat is dat hartapparaat. Het betekent dat er geen hartslag meer is. Gelijk rennen er een paar doctoren en verpleegkundidgen naar binnen.

"Em?" Hoor ik Eline huilend zeggen. "Emma!"

Er glijdt een koude rilling door mijn lichaam. Shit. Wat gebeurt er?

Er komt een dokter uit de kamer gelopen. Ik kijk hem vragend aan maar hij zegt niks. Zie je, dat bedoel ik. "Wat is er gebeurd?" Vraag ik half in paniek.

Het duurt lang voor de dokter iets zegt. Zeg het gewoon! "Ze is wakker." Zegt hij uiteindelijk.

Tranen van blijdschap schieten in mijn ogen. "Ze is wakker?" Vraag ik voor de zekerheid. "Ja."

Voor ik het weet heb ik de dokter al geknuffeld. Hij lacht en klopt even op mijn schouder waarna bij lachend wegloopt. Opgelucht zak ik op de stoel. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ze is wakker..

Pov Emma
Langzaam open ik mijn ogen. Het is zo donker dat ik bijna niks zie. Het enige wat ik voel is een scherpe pijn.

Wat is dit? Waar ben ik?

Ik zie het silhouet van iemand die, in een stoel, naast me ligt. Geschrokken schiet ik omhoog. Een stekende pijn vult mijn lichaam terwijl tranen mijn ogen vullen. Ik ga met mijn hand naar mijn buik wanneer ik merk dat er slangetjes in mijn armen zitten. Wat is dit? Snel trek ik ze eruit. Gelijk hoor ik een lange, harde piep.

Ben ik dood?

Al snel wordt de deur opengegooid en schiet het licht aan. Fel licht schijnt in mijn ogen waardoor ik ze snel sluit.

"Em?" Hoor ik iemand zeggen. Iemand pakt mijn hand. "Emma!"

Geschrokken kijk ik op. Eline kijkt me met tranen in haar ogen aan.

"Eline? What the fuck..?"

"Emma García?" Hoor ik een andere stem vragen.

Er staat een vrouw naast het bed. "Ik ben dokter Martins." Ze glimlacht en steekt haar hand uit, die ik aarzelend aanpak.

"Emma." Zeg ik. Mijn stem klinkt schor en zacht.

"Weet je waar je bent?"

Ietwat verbaasd kijk ik haar aan. Zei ze nou net niet dat ze een dokter was? "Een ziekenhuis?"

Ze kijkt me blij aan. Alsof ik zojuist mijn allereerste rekensom goed heb. "Ja, goed zo. Kun je je herinneren wat er is gebeurd?" Vraagt ze door.

Ik denk na. Beelden flitsen door mijn hoofd. Langzaam komen er tranen in mijn ogen te staan.

"Em, het is oké. Je bent veilig."

"Het is niet oké, Lien!" Ik kan de tranen niet meer tegen houden en voor ik het weet rollen ze over mijn wangen.

"Probeer wat te rusten." De dokter glimlacht naar me. "We praten hier een andere keer wel over."

Ik knik en bedank haar waarna ze de kamer verlaat.

Eline kijkt me lang aan. De blijdschap in haar ogen laat me bijna weer janken. Ik kijk haar lang aan en geef haar dan een knuffel. Er schiet pijn door mijn hele lichaam heen, maar dat negeer ik.