Ontnomen!! (Deel 2)

•Deel 38♡

{Ik hoor zware voetstappen achter me. Vluchtig kijk ik om me heen om te zien waar de rivier stopt. Ik vloek binnenmonds omdat ik het niet kan zien. Maar mijn gevloek wordt onderbroken door een hand die mijn arm vastgrijpt.}

Geschrokken kijk ik op.

"Dat had je beter niet kunnen doen." Zegt Pedro half hijgend.

"Laat me gewoon gaan." Zeur ik wanhopig.

"Sorry schat."

Er vormen tranen in mijn ogen wanneer hij me richting het huis trekt. Ik verzet me hevig.

"Doe niet zo irritant en loop gewoon mee."

"Doe niet zo irritant en laat me gewoon gaan."

Plots stopt hij met lopen en draait hij zich om.
Een harde klap laat me schrikken. Mijn wang begint te branden.

"Gewoon meelopen." Sist hij. "Zo moeilijk is dat niet." Hij begint weer met lopen en trekt mij achter zich aan maar dit keer verzet ik me niet.
Tot ik het huis zie. Paniek vult mijn lichaam. In één keer ruk ik mezelf los, wat Pedro duidelijk niet zag aankomen. Ik draai me om en wil weer wegrennen maar ik bots tegen iets aan. Correctie, ik bots tegen iemand aan. Langzaam kijk ik omhoog, recht in het gezicht van Marcio. Hij kijkt verbaasd van Pedro naar mij en weer terug naar Pedro.

"Dat lijkt me geen goed plan." Zegt hij terwijl hij me richting de deur duwt. Ik besluit om gewoon mee te werken voor ik het nog erger maak. Niet dat het erger kan.

Wanneer we binnen zijn duwt hij me op de bank. "Waag het om iets te proberen."

"Let jij op haar?" Vraagt Marcio. "Ik moet nog wat dingen regelen."

"Is goed."

Pedro kijkt me grijnzend aan. "Wat zal Orlando ervan vinden dat jij bijna ontsnapte?"

"Wat zal Orlando ervan vinden dat jij mij bijna liet ontsnappen?" Kaats ik terug.

"Wil je er achter komen?"

Voorzichtig schud ik mijn hoofd.

"Dat dacht ik al." Tevreden pakt hij zijn mobiel.

Ugh, ik zou die grijns van zijn gezicht willen slaan. Voorzichtig verschuif ik een beetje. Gelijk kijkt Pedro op. "Als je ook naar één millimeter verschuift bind ik je vast aan die stoel."

Verstijft blijf ik zitten. Angstig kijk ik hoe Pedro opstaat. "Ik ben zo terug." Zegt hij en hij loopt naar de huiskamerdeur. "Als je wegrent, schiet ik je neer."

"Als je me neerschiet dan-"

"- ik schiet in je been." Kapt hij me af. "Begrepen?" Snel knik ik. "Mooizo." Met dat loopt hij de kamer uit.

Twijfelend blijf ik op de bank zitten. Ik weet zeker dat hij niet bang is om me neer te schieten. Dat zou hij zo doen. Maar is het het proberen waard? Nog voor ik een besluit heb genomen komt hij al terug.

Het geluid van auto's vult mijn oren. Geschrokken kijk ik op. Pedro kijkt me grijnzend aan. "Daar zullen we Orlando hebben."

"Alsjeblieft, zeg niks tegen hem." Smeek ik hem.

"Geef me één goede reden om niks tegen hem te zeggen?"

"Hij vermoordt me."

"Hij gaat je niet vermoorden. Misschien heel veel pijn doen maar je overleefd het wel."

"Ja, dat is beter." Zeg ik sarcastisch.

"Hey Orlando!" Zegt Pedro terwijl hij me grijnzend aankijkt.

Langzaam schud ik mijn hoofd. "Niet doen, please."

Orlando loopt de kamer binnen. "Yo."

"Oeps, te laat." Fluistert Pedro zodat Orlando het niet hoort. "Je meisje is niet zo braaf geweest." Zegt hij.

Orlando kijkt me vlug aan. "Wat heeft ze gedaan?"

"Wil je het zelf zeggen?" Plaagt Pedro

"Val dood." Mompel ik maar ik weet niet of ze het gehoord hebben.

"Ze was weggerend."

Orlando kijkt me boos aan maar ik blijf strak naar de grond kijken. "Is dat zo?"

"Misschien."

Hij zucht. "Wat had ik nou gezegd?"

"Dat je geen gezeik wilde..?" Antwoord ik.

"Precies."

"Nou, ik ben niet degene die zeikt."

"Ze heeft wel gelijk." Mengt Pedro zich.

Orlando kijkt hem geïrriteerd aan maar draait zicht weer tot mij. "Ik had ook gezegd dat je je moest gedragen."

"Behalve het wegrennen is ze best lief geweest."

"Aan welke kant sta jij?" Roept Orlando naar Pedro.

"Just saying." Mompelt hij. Hij houdt zijn handen onschuldig in de lucht.

Orlando zucht. "Oke, Roberto ga je gang."

Ik kijk verward op. Zelfs Roberto kijk verward. Maar zijn gezicht verandert al snel naar een geamuseerde grijns. "Met liefde."

"Niet te hard hè." Waarschuwt Orlando hem.

"Wacht." Zeg ik. Maar Roberto luistert niet. Hij pakt mijn arm en trekt me mee. "Nee. Stop!" Ik probeer me los te rukken maar ik kom nieteens in de buurt van een succes. "Wacht, Orlando, alsjeblieft. Het spijt me, oké?"

Ik hoor Roberto lachen. Hij geniet duidelijk van mijn angst. "Kop op schatje. Wees een braaf meisje en werk mee."

"Nee, laat me los."

Waar hij net nog af en toe een speelse ruk aan mijn arm gaf, pakt hij nu mijn middel stevig vast. Hij tilt me zonder moeite de lucht in.

"Orlando, laat hem stoppen." Commandeer ik. "Help me dan!"

Roberto lacht en trekt me mee naar boven. We weten beide dat mijn gejank en gesmeek niks helpen. Hij duwt me een kamer in.

Angstig kijk ik hem aan. "Wat ga je doen?"

"Ik ga je een lesje leren." Grijnst hij.

"Dat is gemeen. Je hebt me nooit een waarschuwing gegeven."

"Hoe bedoel je?"

"Als je had gezegt, 'als je wegrent ga ik je pijn doen' dan was ik misschien niet weggerent."

Roberto lacht. "Wie zegt dat ik je pijn ga doen?"

"Ga je me geen pijn doen dan?" Vraag ik hoopvol.

Nu lacht hij nog harder. De lach klinkt duivels en het verplettert alle hoop die ik had. "Oh jawel, ik ga je heel veel pijn doen."

Hij loopt op me af waardoor ik automatisch naar achter loop, wat hem doet grijnzen.

"Stop!" Roep ik in paniek.

"Ik doe nog niks."

Opeens voel ik de muur achter me. Uhg, waarom bestaan er muren?

"Waarom kijk je zo bang, lieverd?"

"Fuck you." Mompel ik. Grijnzend loopt hij naar me toe. "Graag."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

FIJNE VAKANTIE!! ♡♡

XX