Ontnomen!! (Deel 2)

•Deel 41♡

Pov Maddison
Geschrokken kijkt Eline me aan.

"Wat is er zojuist gebeurd?" Vraagt ik, ook duidelijk geschrokken.

"Ik denk dat ik ga overgeven." Mompelt Eline.

Ik sta op. "We gaan naar huis." Nogsteeds in shock kijkt ze me aan. "Kom op Lien. Ze zijn weg."

Nu staat ze ook op en pakt haar autosleutels.

"Geef maar." Zeg ik wanneer ik de sleutels afpak. "Jij kan nu niet rijden."

Langzaam stapt ze achter me aan de auto in. "Maar je weet de route niet."

"Niet nodig." Antwoord ik wijzend naar het navigatieschermpje. Ik toets het adres, wat Eline half mompelend heeft gezegt, in. Ik zie dat het 58 minuten rijden is.

Eline staart glazig voor zich uit. Ik pak haar hand. "Het komt goed. Over een uurtje ben je weer veilig bij Raf."

Gelijk lijkt ze uit haar shock te schieten. "Rafael? Waar?"

Ik lach om haar reactie. "Die zie je zo."

~~~~

"Over 200 meter rechts afslaan." Hoor ik de navigatie zeggen. Verward kijk ik naar de weg terwijl ik iets langzamer ga rijden.

"Waar moet ik afslaan?" Vraag ik aan Eline. "Er is geen zijweg."

"Daar." Wijst Eline.

"Dat enge bospad?" "Ja." "Oh hell no! Daar ga ik niet heen."

Eline kijkt me vragend aan. "Waarom niet?"

"Daar zijn allemaal beesten en insecten.. Noem het maar op!"

"We zitten in een auto.."

Zuchtend draai ik het pad in. "Weet je zeker dat je me niet wil vermoorden?" Mompel ik.

"Wat?" Vraagt ze beduusd.

"Laat maar."

~~

Na een tijdje komen we aan bij een huis. "Is dit het?"

"Nee ze wonen in de bomen." Mompelt Eline.

Verbaasd draai ik me om en onderzoek de bomen. "Echt waar?"

"Tuurlijk niet! Sarcasme Maddy, sarcasme."

Eline loopt naar de deur en belt aan. Er wordt opengedaan door een man. Hij zucht geërgerd wanneer hij Eline ziet. Ook Eline lijkt niet blij te zijn om hem weer te zien.

Wanneer de man mij ziet lacht hij. "Hey." Zegt hij flirterig.

"Nee." Mompel ik en loop achter Eline aan naar een huiskamer.

"Maddy," zegt Eline. "Dat zijn Alex, Bram en meneer arrogantie." Als laatste maakt ze een gebaar naar de man die de deur opende.

"Jace is de naam." Zegt hij.

"Hey, ik ben Maddison." Zeg ik vrolijk en plof naast Damian neer. Ik ontvang een paar begroetingen maar daar blijft het ook bij.

Eline ploft naast Raf neer en gaat dicht tegen hem aan zitten. "Wat is er?" Vraagt hij. "Je ziet er heel bleek uit."

"We hebben Orlando ontmoet."

Gelijk kijkt Jax op. "Wat?"

"We hebben Orlando ontmoet." Herhaal ik.

"Ja dat verstond ik." Mompelt Jax. "Maar waar? En hoe?"

"Hij kwam naar ons toe op school." Antwoordt Eline.

Jace lacht. "Jullie zijn naar school gegaan?"

"Serieus?" Zegt Alex. "Er zijn zo veel vragen maar je vraagt dat?"

"We hadden een toets." Zucht Eline geërgerd.

"Pfoe er hangt een gezellig sfeertje hier." Lach ik zacht.

"Sorry dat mijn humeur slecht is nadat ik een doodsbedreiging heb gehad."

"Excuses aanvaard."

"Doodsbedreiging?" Vraagt Damian.

"Ja, dankzij Maddy hier heb ik nog maar een week te leven."

"Dankzij mij had hij jouw arm niet gebroken." Zeg ik geërgerd terug.

"Ik heb liever een gebroken arm dan nog maar een week te leven!"

"Je had een paar dagen geleden toch nog maar vijf dagen?" Vraagt Raf.

"Inderdaad." Zeg ik. "Eigenlijk zou je nog maar 3 dagen hebben dus je leven is verlengt met vijf dagen."

"Vier dagen." Mompelt Damian.

Ik kijk hem geërgerd aan. "Het boeit niet hoeveel dagen ze nog te leven heeft-"
"-Excuse me?" Kapt Eline me af.

Zuchtend ga ik verder. "Tuurlijk boeit dat maar zolang jij hier of bij je neef blijft ben je veilig. Het gaat erom dat Emma daar is en nu ze heeft gezegt waar het stickje is is ze al helemaal niet veilig."

"Ze heeft gezegt waar het stickje is?" Vraagt Jax paniekerig.

"Ja."

"Waarom?"

"Dat weten we niet." Antwoordt Eline. "Orlando zei alleen dat hij wist dat het achter de klok hoort te liggen en dat het daar niet meer is."

"En Emma? Leeft ze nog?"

Eline knikt. "Ze zei dat ik het stickje moest geven."

Jax zijn ogen vergroten iets. "Heb je haar gesproken?"

"Aan de telefoon."

"Wat zei ze? Gaat het goed met haar?"

"Ze zei dat ze het wel redt en dat het beter voor ons is om het stickje te geven."

"Meer niet?" Langzaam schudt Eline haar hoofd.

Er lijkt een teleurstelling over Jax zijn gezicht te gaan maar ik ga er niet op in.

"Dus het komt erop neer dat jij nog maar een week hebt en we weten niet wat er met Emma gaat gebeuren." Vat Damian hardop samen.

"Ja, helaas is dat de harde realiteit."

"Wat ik niet snap." Begint Jace. "Waar die week vandaan komt."

"Wat bedoel je?"

"Je zei dat je dankzij Maddison nog maar een week had maar hoe is dat haar schuld?"

"Inderdaad." Val ik hem bij.

Eline kijkt me geërgerd aan. "Wat nou 'inderdaad'? Je weet zelf ook dat je hem uitdaagde!"

"Daagde je hem uit?" Lacht Alex. "Hoe?"

"Ik daagde hem niet uit."

"Je zei 'wat ga je doen dan? Ons vermoorden?'" Eline lacht spottend. "Je had er nog bijna geen 'succes' bij gezegd."

"Oké, ten eerste, zei ik het niet op die toon. Daarbij zei jij dat hij mij moest vermoorden in plaats van jou én je noemde hem een hond."

"Dat was een uitdrukking!" Roept Eline.

"Jongens, rustig!" Zegt Bram hard. "Ruzie maken heeft geen zin."

"Inderdaad." Mompelt Jax. Hij staat op.

"Wat ga je doen?" Vraagt Eline.

"Emma zoeken." Nog voor we iets kunnen vragen is hij de deur al uit.

Vragend kijkt Eline Raf aan.

"Dat doet hij al sinds Emma weg is. Hij kijkt op google maps of er een huis in een bos staat en dan gaat hij daar heen. Gister was hij pas om 5 uur 's ochtens thuis."

"Hij doet tenminste iets.."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bonjour mon amours!!

Ik heb bijna het einde af.. pfoe ik moest toch wel een traantje wegpinken hoor.. Nee grapje.. Heb ik jullie nu nieuwsgierig gemaakt? Graag gedaan!

XX

~B