Ontnomen!! (Deel 2)

•Deel 34♡

Zuchtend stap ik uit bed. Ik heb geen idee hoe laat het is maar het is al licht buiten. Bovendien ben ik al een tijdje wakker.

Langzaam loop ik naar de deur, die ik zacht open en weer achter me sluit.
Ik sluip naar beneden en kom in de gang aan. Opeens valt mijn oog op de voordeur. De sleutel zit erin. Snel loop ik erheen en pak de sleutel uit het slot en stop het in mijn zak.

"Zoek je iets?"

Geschrokken draai ik me om. "Uhm, de woonkamer."

"Tweede deur links." Antwoordt de man die ik niet ken.

"Oké, thanks." Mompel ik en loop snel naar de woonkamer.

In de woonkamer aangekomen zie ik alleen Roberto en de man van gister.

De tweede merkt me als eerste op. "Heey! Gaat het weer?"

"Ja, prima." Gezien de omstandigheden dan.. Ik ga het verste weg van Roberto zitten.

"Waarom zo ver?" Lacht Roberto. "Ik bijt niet."

"Nee, je slaat." Snauw ik.

"Ouch." Mompelt de man.

Roberto kijkt chagrijnig zijn kant op.

Het is een tijdje stil tot Collin de kamer in komt.

"Goedemorgen." Grijnst Roberto.

"Je kan beter goedemiddag zeggen." Reageert de man.

"Ik ga voor slechte middag." Mompelt Collin.

"Kater?" Lacht de man.

Roberto lacht ook. "Tja, groentjes."

"Wacht maar tot we een echte kater halen." Mompel ik.

Colkin kijkt ons geïrriteerd aan. "Jemig, jullie hoeven me niet zo aan te vallen."

"Een echte kater?" Negeert de man Collin zijn opmerking. "Is ons groentje bang voor katten?"

"Nee." Reageert Collin.

"Wacht, hoe weet je dat eigenlijk?"

"Ze zegt maar wat." Bromt Collin.

"Waar ben je nog meer bang voor?" Lacht Roberto. "Spinnetjes?"

"Ach laat hem toch." Lacht Orlando die de kamer binnenloopt. "Ik dacht dat dit een theekransje was. Geen roast."

"Waarom begin je daar nou over." Zucht de onbekende man. "Nu wil ik thee." Hij staat op. "Wil er nog iemand? Emma?"

"Ik wil het alleen als ik het in je gezicht mag gooien."

"Alleen 'nee' had ook goed geweest." Mompelt hij en loopt richting, ik denk, de keuken.

"Waarom zo gemeen Em? Tulio heeft je toch niks aangedaan?"

Ik kijk hem dodelijk aan maar zeg niks.

"Als blikken konden doden.." Mompelt hij.

"Als ik ook maar iets had in je te vermoorden."

Orlando lacht. "Dat durf je toch niet."

"Denk je?"

"Ja, dat denk ik." Hij pakt zijn pistool en schuift het naar me toe.

Ik blijf er lang naar kijken voor ik het oppak. Mijn vingers glijden over het metaal. Uit het niets laad ik het.

"Ik denk niet dat dit een goed idee was." Hoor ik Thiago vanuit de deuropening zeggen.

Voorzichtig leg ik mijn vinger op de trekker.