Ontnomen!! (Deel 2)

•Deel 45♡

Pov Jax
Waarom probeer ik het nog? Het heeft toch geen zin meer.

Zuchtend draai ik me om en begin naar mijn auto te lopen. Tot een hard geluid me stil laat staan. De knal word al snel gevolgd voor meerdere knallen.

Waren dat schoten?

Verward kijk ik om me heen om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Door de bomen is het bijna onmogelijk om de locatie te lokaliseren.

Ik begin een richting op te rennen. Na een tijdje hoor ik nog een schot. Geschrokken blijf ik staan. Snel ren ik naar links terwijl ik de tranen wegslik. Ik schiet tussen de bomen door.

Bij een open plek blijf ik staan. Gehaast kijk ik om me heen. Waar moet ik heen?

Ik zou haar naam willen roepen, het schreeuwen maar ik ben te bang dat ik mijn locatie verraad. Ik ben bang dat ik haar en mezelf in gevaar breng.

Na een tijd rennen blijf ik staan. Als ze is neergeschoten moet ik haar snel vinden. "Emma!" Roep ik. Ik wacht even maar hoor niks.

Gefrustreerd roep ik nog een keer. "Emma!" Mijn keel doet pijn door de kracht van mijn eigen stem.

Maar helaas blijft het ook nu stil.

Pov Emma
Kreunend draai ik me om. Een stekende pijn laat tranen in mijn ogen springen.

Ik staar naar de sterren die tussen de boombladeren doorschijnen. Ze lijken rondjes te dansen door de donkere lucht.

Waarom kan ik niet gewoon doodgaan?

Met behulp van een boom trek ik me omhoog. Steken schieten door mijn buik heen. Het traalt uit naar de rest van mijn lichaam. Harde hagelregen laten pijnlijke tintelingen achter in mijn gezicht. Alles draait om me heen. Het maakt me heel duizelig.

Met een pijnlijk gezicht kijk ik naar mijn buik, waar bloed langzaam langs mijn zij naar beneden loopt. Het bloed maakt me nog misselijker en ik moet mijn best doen om niet over te geven.

"Emma!" Hoor ik opeens.

Geschrokken kijk ik om me heen. Waar kwam dat vandaan?

"Emma!"

Van wie is die- Jax!

"Jax?" Roep ik. Er schiet een steek door mijn boek wanneer ik zijn naam roep.

Het duurt even voor ik weer iets hoor. Maar dan hoor ik zijn stem. "Emma?" Het klonk vragend, en dichterbij. Tranen van geluk vullen mijn ogen. Hij heeft me gehoord.

Ik strompel richting waar het geluid vandaan lijkt te komen. "Jax!"

Plots voel ik armen rond mijn middel. Ik wil het uit gillen van de pijn maar iemand legt zijn hand op mijn mond.

"Sstt.. Ik ben het."

De handen draaien me om en ik kijk recht in de ogen van Jax. Het zijn van zijn gezicht laat de pijn wat afnemen. Ik sla mijn armen om hem heen en hij doet hetzelfde. Tranen stromen over mijn wangen. Jax wrijft geruststellend over mijn haar.

"Kom," zegt hij al snel. "We moeten hier weg."

Hij pakt mijn hand en begint een kant op te rennen. Met een pijnlijk gezicht ren ik achter hem aan. Mijn benen doen pijn. Alles doet pijn.

Na een tijdje rennen verlaat een pijnlijke kreun zacht mijn mond. Ik probeer het te negeren en door te rennen, maar het is Jax helaas niet ontgaan. Gelijk stopt hij met rennen en kijkt hij me onderzoekend aan.

"Wat is er?" Klinkt het bezorgd.

Ik schud langzaam mijn hoofd terwijl ik mijn buik vast pak. Voorzichtig haalt Jax mijn armen weg. Met grote ogen kijkt hij naar de wond. "Holy shit."

Ik wankel een beetje ongemakkelijk op mijn benen. Met tranende ogen kijk ik hem aan. Ik ga dood. En hij weet dat ook.

Jax zijn armen slaan om me heen. Hij tilt me op en begint een kant op te rennen. Hoewel het ritme van zijn geren pijnlijk is, zeg ik er niks over. Ik heb geen andere keus. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en probeer de tranen tegen te houden.

"We zijn er bijna." Zegt Jax sussend.

Langzaam adem ik in en uit om mijn hartslag te verlagen.

Pov Jax
Wanneer we eindelijk bij de auto aan zijn gekomen zie ik dat Emma haar ogen heeft gesloten. Ik zet haar voorzichtig op de bijrijdersstoel en klik haar gordel vast.

Snel gooi ik het portier dicht en ren naar de bestuurderskant. Zo snel als ik kan ga ik zitten, start de auto en zoek het dichtstbijzijnde ziekenhuis op. Het is ongeveer een half uur rijden. Tenminste, als je je aan de snelheid houdt. Ik kijk naar Emma. Ze heeft nog steeds haar ogen dicht. Voorzichtig schud ik haar door elkaar. "Emma, wakker blijven." Vermoeid kijkt ze me aan. Het breekt mijn hart om haar zo te zien. "Houd je ogen open, oké?"

Langzaam knikt ze.

Ik kijk naar de weg en wil wegrijden wanneer een net een andere auto mijn kant op komt. De bestuurder kijkt me raar aan maar rijdt toch verder. Verward kijk ik de auto na. Wie was dat?

Ik besteed er geen verdere aandacht aan en scheur weg, met waarschijnlijk een dubbele snelheid dan is toegestaan.

"Voorzichtig, de weg kan glad zijn." Mompelt Emma.

Ik lach zacht. "Dat je je daar nú zorgen om maakt."

"Ja. Als je crasht ga jij ook dood."

"Ook?" Ik kijk haar aan en pak haar hand vast. "Je gaat niet dood."

Ze grijnst licht. "Als jij zo blijft rijden wel. Ogen op de weg." Ze duwt mijn hand weg. "En handen aan het stuur."

Ik kijk weer op de weg en houd mijn handen aan het stuur. Zolang zij maar oké is, dan vind ik het best.

"Wil je tegen Eline zeggen dat ik van haar houd?"

"Nee." Zeg ik eigenwijs. "Je gaat het haar zelf zeggen, wanneer we weer veilig in het ziekenhuis zijn."

Ze zucht zacht en vermoeid. "Jax-"

"Nee." Snel kijk ik haar aan. Ze ziet er uit alsof ze elk moment kan wegvallen. Ik kijk naar het navigatieschermpje en zie dat we nog een kwartier moeten. Ze moet wakker blijven.

"Ik weet wat leuks." Zeg ik nadat ik de brok in mijn keel heb weg geslikt. "We gaan het alfabet af met dieren. Zoals, adelaar bij de A." Ik blijf stil en wacht tot Emma iets zegt. Bij, bever, beer, al zegt ze boomklipdas, het maakt me niet uit. Als ze maar iets zegt. Maar het blijft stil.

"Emma?"

"Laat me slapen." Mompelt ze vermoeid.

"Em, als je nu gaat slapen wordt je misschien nooit meer wakker."

"Misschien wil ik niet meer wakker worden."

Ik schrik van haar reactie. "Em, zeg dat niet. We geven om je. We hebben je nodig." Ik pak haar hand vast. "En.... Ik hou van je."

Ze opent haar ogen en kijkt op. "Dit is de eerste keer dat je dat zegt." Mompelt ze.

"Jij hebt het nog niet gezegt." Ondanks dat ik het zo zacht zei, heeft ze het toch gehoord.

Er klinkt een zacht lachje gevolgd door een pijnlijke kreun. "Ik zeg het pas wanneer we weer veilig in het ziekenhuis zijn."

"Touché."

Vlug kijk ik naar het navigatieschermpje. "Nog 7 minuten Em, houd vol."

Ik kijk haar snel aan en zie dat ze haar ogen gesloten heeft. Met een vloek trap ik het gaspedaal helemaal in.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Well, that's a cliffhanger..

Sorry ik weet oprecht niet hoe ik dit ga eindigen :O

Hope you liked it!

XX