After 2 - Greek Translation

Κεφάλαιο 101

«Συμφωνώ, έλα Χάρρυ πες της.» ο Τζέις γελάει και πίνει λίγο από την μπύρα του.

«Θα...θα σου πω έξω.» ο Χάρρυ μου λέει. Η φωνή του τόσο χαμηλή. Όλα συμβαίνουν υπερβολικά γρήγορα για μπορέσω να καταλάβω το βλέμμα στα μάτια του. Δεν ξέρω τι συμβαίνει όμως ξέρω ότι δεν θέλω να πάω πουθενά μαζί του.

«Όχι, θα μου πεις εδώ. Μπροστά σε όλους για να μην πεις ψέματα.» λέω. Η καρδιά μου ήδη πονάει και το ξέρω πως δεν είμαι προετοιμασμένη για ότι και αν ετοιμάζετε να μου πει.

«Συγνώμη.» λέει απότομα σηκώνοντας τα χέρια του. «Τέσσα, πρέπει να θυμάσαι πως αυτό έγινε πολύ πριν σε γνωρίσω.» λέει. Τα μάτια του με παρακαλούν για οίκτο.

«Πες μου.» λέω, ανοίγοντας ελάχιστα το στόμα μου. Δεν εμπιστεύομαι την φωνή μου. «Εκείνη την νύχτα... την δεύτερη νύχτα... στο δεύτερο πάρτυ που ήρθες όταν παίξαμε θάρρος ή αλήθεια... και ο Νάιαλ σε ρώτησε αν είσαι παρθένα...» τραυλίζει και κλείνει τα μάτια του σαν να ξεκαθαρίζει τις σκέψεις του. Οh όχι. Αν η καρδιά μου μπορούσε να βυθιστεί βαθύτερα θα το είχε κάνει. Δεν συμβαίνει αυτό. Δεν μπορεί να συμβαίνει. Όχι τώρα. Όχι σε μένα.

«Συνέχισε.» λέει ο Τζέις. Ο Χάρρυ τον κοιτάει δολοφονικά και ξέρω πως αν δεν ήταν στη μέση του να καταστρέψει την σχέση μας, θα τον είχε σκοτώσει στην στιγμή.

«Είπες πως ήσουν... και αυτό έδωσε σε κάποιον μια ιδέα...»

«Έδωσε σε ποιόν την ιδέα;» η Μόλλυ διακόπτει.

«Εμένα, έδωσε σε εμένα την ιδέα.» λέει. Τα μάτια του δεν αφήνουν ποτέ τα δικά μου. Απάντησε την ερώτηση μόνα για χάρη μου. «Ότι... θα είχε πλάκα να βάζαμε... να βάζαμε ένα στοίχημα.» το κεφάλι του πέφτει και δάκρυα αρχίζουν αν πέφτουν από τα μάτια του.

«Όχι.» λέω πνιχτά και κάνω ένα βήμα πίσω.Είμαι πληγωμένη και ολοκληρωτικά κατεστραμμένη. Όλες οι αναμνήσεις γεμίζουν το μυαλό μου ταιριάζοντας και ολοκληρώνοντας η μια την άλλη. 

"Μείνε μακριά του." 

"Πρόσεχε." 

"Μερικές φορές νομίζεις πως ξέρεις τους ανθρώπους όμως όχι δεν τους ξέρεις." 

"Μα Τέσσα, πρέπει να σου πω κάτι." 

Όλα τα μικρά σημάδια από την Μόλλυ, τον Τζέις, ακόμα και από τον ίδιο τον Χάρρυ επαναλαμβάνονται στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Πάντα υπήρχε κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ένα αίσθημα ότι κάτι μου ξέφευγε. Ο αέρας φαίνεται να μην υπάρχει πλέον στο δωμάτιο και βρίσκω τον εαυτό μου να παλεύει να αναπνεύσει όσο αντιμετωπίζω την πραγματικότητα. Υπήρχαν τόσα πολλά στοιχεία, ήμουν απλά πολύ τυφλή από τον Χάρρυ για να τα δω.Γιατί το παρατράβηξε τόσο; Γιατί να με κάνει να ζήσω μαζί του;