After 2 - Greek Translation

Κεφάλαιο 131

Τα μάγουλα του Χάρρυ κοκκινίζουν και τα χείλη του έχουν ένα νευρικό χαμόγελο καθώς τον κοιτάζω επίμονα. 

«Είναι τόσο... είναι απλά τέλειο.» 

Αρχίζω να κλαίω και κλείνω την απόσταση ανάμεσα στο Χάρρυ και εμένα πάνω στον καναπέ, πρακτικά πέφτοντας πάνω του. Ευτυχώς, είναι αρκετά δυνατός για να μας κρατήσει και τους δύο όρθιους. Τον αγκαλιάζω όσο πιο σφιχτά μπορώ, κάνοντας τον να βήξει οπότε χαλαρώνω το κράτημα μου.

«Σε ευχαριστώ, αυτό είναι τόσο γλυκό και απίστευτο.» Του λέω και ακουμπώ το μέτωπό μου ενάντια στο δικό του ενώ κάθομαι στην αγκαλιά του. 

«Δεν είναι τίποτα.. αλήθεια» Λέει δειλά και χαμογελάω με τον οικείο τόνο στην φωνή του. Η Άνν καθαρίζει το λαιμό της και γρήγορα απομακρύνομαι από τα πόδια του Χάρρυ. Για μια στιγμή ξέχασα ότι δεν βρισκόμαστε μόνοι μας στο διαμέρισμα. 

«Συγγνώμη.» Της λέω και μετακινούμε πίσω στην θέση μου στον καναπέ.

«Μην απολογείσαι» Μου δίνει ένα οικείο χαμόγελο. 

Ο Χάρρυ κάθεται σιωπηλός και ξέρω ότι δεν θα μιλήσει για το δώρο μπροστά στην Άνν οπότε αλλάζω θέμα συζήτησης για τώρα. Το δώρο του ήταν τόσο απίστευτα στοχαστικό. Δεν θα μπορούσε να είχε διαλέξει καλύτερη φράση από οποιοδήποτε μυθιστόρημα για να χαράξει πάνω στο φυλαχτό. 

«Απ' ότι και εάν είναι φτιαγμένες οι ψυχές μας, η δική μου και η δική του είναι το ίδιο.» Είναι τόσο τέλειο για τον τρόπο που νιώθω για εκείνον. 

Είμαστε τόσο διαφορετικοί, παρόλα αυτά όμως και τόσο ίδιοι, όπως η Κάθριν και ο Χίθκλιφ. Απλώς ελπίζω ότι δεν θα μοιραστούμε την ίδια μοίρα με εκείνους. Θα ήθελα να πιστεύω ότι έχουμε μάθει από τα λάθη τους με κάποιο τρόπο και ότι δεν θα το επιτρέψουμε να συμβεί αυτό σε εμάς. 

Περνάω το βραχιόλι μέσα από τον καρπό μου και αργά μετακινώ το χέρι μου μπρος-πίσω αφήνοντας το φυλαχτό να ταλαντεύεται στον ρυθμό αυτό. Δεν μου έχουν δωρίσει ποτέ κάτι παρόμοιο στο παρελθόν, νόμιζα ότι το νουκ ήταν το καλύτερο δώρο αλλά κατάφερε να το ξεπεράσει φτιάχνοντας μου αυτό το βραχιόλι. Ο Νόα πάντα μου έπαιρνε το ίδιο πράγμα, άρωμα και κάλτσες. Κάθε χρονιά. Όμως και εγώ, του έπαιρνα επίσης κολόνια και κάλτσες κάθε χρόνο. Αυτό ήταν η συνηθισμένη μας βαρετή ρουτίνα. 

Κοιτάζω το βραχιόλι για ακόμη μερικά λεπτά προτού συνειδητοποιήσω ότι και οι δύο, ο Χάρρυ και η Άνν με παρατηρούν. Αμέσως σηκώνομαι και ξεκινώ να καθαρίζω την μικρή ακαταστασία από τα χαρτιά περιτυλίγματος.