İNTİKAM ÇİÇEĞİ (İNTİKAM SERİSİ 2)

1. BÖLÜM 🌸İĞRENÇ İFTİRA🌸

Sabah yine lanet alarm yüzünden yataktan kalktım ve okula gitmek için hazırlanmaya başladım. Derslerimin iyi olmasına rağmen ben okuldan nefret ederim. Çünkü o lanet okulda bana yapmadıklarını bırakmadılar. Başta okulun sürtüğü Alev ve okulun sahibi, okulun popüleri ve benim 2 yıldır platonik aşık olduğum çocuk Poyraz olmak üzere bütün okul benimle ya alay ediyor, ya dalga geçiyor, ya dışlıyor ya da ezikliyor. Neden, çünkü dış görünüşüm yüzünden. Sırf dış görünüşüm çirkin diye beni okulun eziği ilan ettiler. Hazırlandım ve kahvaltı yapmadan çıktım evden.

İsteğim üzerine şoförüme okulun altında ki sokakta durmasını söyledim. Çünkü okulda kimse benim zengin olduğumu bilmiyor. Hatta beni burslu sanıyorlar. Benim adımı ya da soyadımı bile bilmiyorlar. Okula yürümeye başladım. Okulun bahçesine girdiğimde yine herkesin küçümseyici ve aşağılayıcı bakışları benim üzerimdeydi. Ama, ama bu sefer farklıydı sanki. Sanki bana ek olarak bir de benden tiksiniyorlarmış gibi bakıyorlardı. Zaten normalde de tiksinir gibi bakıyorlardı fakat bu sefer bir değişikti. Bu bakışları görünce benim de içime bir kurt düştü. Acaba bu sefer nasıl bir oyunun içine geldim. Neyse, umursamamaya çalışıp yürümeye devam ettim.

Yürürken birinin ayağıma çelme takmasıyla yere düştüm. Herkes gülmeye başladı yine. Kafamı kaldırıp kim olduğuna baktığımda Alev'di. Ve tam yanında da aşık olduğum çocuk Poyraz vardı. Bana pis pis sırıtıyordu yine. Alev konuşmaya başladığında başımı ona çevirdim.

"Aaa ezik ayağım sana takıldı. Kusura bakarsın artık." dedi alaylı bir tonda. Ve herkes bu sefer de kahkahalarla gülmeye başladı. Ve konuşmaya başka bir kız devam etti.

"Hem söylesene ezik, seni bu çirkinlikle nasıl yataklarına alıyorlar." ne diyordu bu kız. Ben ona anlamaz gözlerle bakıyorken, başka bir kız da konuşmaya başladı.

"Ha söylesene ezik. Erkekler seni bu çirkinlikle nasıl altlarına alıyorlar. Ve sen bu halinle nasıl sürtüklük yapıyorsun. Çok merak ediyoruz."

Bu arada herkes gülmeye devam ediyordu. Ama ben bunlardan hiç birini anlamıyordum. En sonunda dayanamayıp, "ne saçmalıyorsunuz siz yaa!" diyebildim.

Üstüme 4-5 tane fotoğraf atıldı. Atana baktığımda Poyraz'dı. Ve, "işte bunu söylüyoruz sürtük." dedi. Ben de fotoğraflara baktığımda 'bakmaz olaydım' dedim içimden. Fotoğrafa bakmaya devam ederken gözlerim dolmaya başladı. Fotoğraftakinin ben olmadığımı bilmeme rağmen hem de. Çünkü bu çok iğrenç bir iftira.

Resmen fotoğrafta benimle bir erkek bir yatakta sarmaş dolaş yatıyor. Ama o fotoğrafta ki ben değilim. Fotoğrafla oynamışlar. Başka bir kızın fotoğrafını kaldırıp benimkini koymuşlar. Yani fotomontaj yapmışlar. Çünkü o fotoğrafta ki kız ben değilim, ben olmam. Olamam. Bu imkansız. Ben böyle biri değilim zaten. O çocuğu da tanıyorum. Bizim okulda. Hatta aynı sınıftayız. Adı da Fatih. Bahçede ki herkeste şöyle bir gözlerimi gezdirdim. Bazıları küçümseyici, bazıları aşağılayıcı ve bazıları da tiksinerek bakıyorlardı. Bu bakışlara Alev ve Poyraz'da dahil. Ama biri var ki, o da Poyraz'ın grubunda, bana ne küçümseyici, ne aşağılayıcı, ne de tiksinerek bakıyor. Acıyarak bile bakmıyor. Hatta ve hatta üzülerek bakıyor bana. Ama neden öyle bakıyor ki. Sonuçta başından beri o da beni ezikleyenler arasında değil miydi. Tamam sonrasında bir kaç defa bana yardım etmeye çalıştı ama ben istemedim. Bu düşünceyi boşverip bahçede fotoğrafta ki çocuğu aramaya başladım. Ve bulduğumda onun da yüzünde diğerlerinin bakışlarından yakaladım. Halbuki o da biliyor benim o kız olmadığımı. İstesem hemen şimdi bu fotoğraftakinin ben olmadığımı ispatlayabilirim. Çünkü ispatlamak için sağlam bir nedenim var. Ama yapmayacağım. Neden onlara açıklama yapayım ki. Zaten bana bu oyunu oynayan Alev ve Poyraz değil mi. Yüzlerinde ki ifadeden belli.