One Last Time (My Everything Series) (BoyxBoy)

Chapter 14

Begrudge

NAGISING ako nang maramdaman kong wala si Matteo sa aking tabi at agad akong tumayo at naramdaman ko ang pananakit ng butas at katawan ko. Grabe pala ang ginawa namin kagabi. Ang laki mga inengs, he's a massive devourer.

Pinilit kong maglakad kahit na sobra ang pananakit ng aking katawan at lalo na doon sa aking pang-upo. Ngayon, alam ko na ang pakiramdam ng mawasak.

Wala si Matteo sa buong unit niya, siguro maagang pumasok. Nakakita ako ng liham sa side-table niya at agad ko itong binasa.

Hey there my Moonlight. Sorry if I had to leave you all alone here in my unit, there is just an urgent meeting and I have to be there, please don't get mad. I left medicine for your body ache, I know you're tired from last night sorry if I was so big for you but still you manage to reach my happiness and I'm thankful for that. Thanks for the gift and I prepared you breakfast, don't forget to eat okay? I love you so much. -Starlight.

Nawala ang mga tanong sa aking isipan ng mabasa ko ito. Pero alas sais ng umaga meeting? Oh my! Am I doubting him?

Alam kong mahal niya ako pero nadala na kasi ako sa nangyari sa nakaraan eh. Yung bigla na lang aalis kapag nakuha na nila ang gusto nila. At ayoko ng gano'n, ayaw ko ng maiwan. Kaya hindi niyo ako masisisi kong nagdududa ako kay Matteo. Sorry.

Tinungo ko na ang banyo, as usual ginawa ko ang morning routine ko sa banyo at sinabay ko na rin ang pagligo at napakahapdi ng butas ko para bang nagkadiarrhea ako at nasobrahan sa kakadumi, parang gano'n na hindi ko mapaliwanag yung hapding nararadaman ko. Pertymer kasi ako eh. Sarre.

Agad akong pumunta sa hapag ng paika-ika ang aking paglalakad dahil sa sobrang hapdi ng pang-upo ko. Binuksan ko ang maliit na container at nakalagay doon ang tatlong pink na waffles at pinaibabawan ito ng chocolate syrup, crushed nuts at sliced strawberries. Sweet niya.

Nang matapos kumain ay tinext ko siya at tinanong kung kumain na siya pero hindi ito sumagot, tatawagan ko sana kaso baka nasa gitna pa siya ng meeting nila kaya mamaya nalang. Nagmukha akong tanga sa kakalibot ko sa buong unit niya dahil walang magawa at nagtext siya sa'kin kanina na susunduin niya daw ako mamaya at sabay na kaming papasok.

Kasalukuyan akong maghihintay sa kanya dahil sabi niya mga alas nuyebe niya ako susunduin pero mag-aalas diyes na, kaya lumabas na ako ng unit niya. Alas diyes pasok ko tapos anong oras na wala parin siya.

Ayan tinopak na ako.

Naglalakad na ako papuntang elevator ng makasalubong ko siya gulo-gulo ang kanyang buhok at hingal na hingal, agad niya akong niyakap samantalang ako ay blangkong nakatitig sa kanya at na amoy ko siya at hindi pabango niya ang na amoy ko, kundi pabangong pambabae.

Agad na muo ang tanong at galit sa utak ko. May babae ka ba? Ano ako panty? Ginawang panakip butas? Bakit mo ito nagawa sa akin?! Para naman akong maiiyak ng iharap niya ako.

Agad na gumuhit ang taka sa mukha ni Matteo. "What happened? Are mad ate me?" Agad siyang napahawak sa dalawa kong pisngi at inilapit pa ang kanyang mukha sa mukha ko. "No, I'm just happy to see you." Gdamn! I lied again. "You miss me huh?" Binigyan niya ako ng magaang halik sa noo at sabay naming tinungo ang elevator. Nakasampa na kami sa loob at umalingasaw ang amoy babae na nanggagaling sa suot na coat ni Matteo na sinakop naman ang ilong ko. Ang baho. Napakagat ako sa ibabang parte ng aking labi para hindi maiyak. Sana hindi totoo ang mga iniisip ko. Ikamamatay ko kapag nagkataong totoo nga. Isinuko ko na ang bataan kaya baka ikamatay ko iyon.

Kasalukuyan kaming nasa biyahe patungong kumpanya ng mapansin kong panay ang sulyap niya sa akin suot ang nag-aalalang mukha. Lutang at tulala ako sa biyahe dahil sa mga iniisip ko. "Are you still tired from last night? Do you want to take a rest just for today?" Sabi nito at bakas ang pag-aalala sa kanya boses. Pinapaabsent niya ba ako para matuloy yung naudlot nilang landian ng babae niya kanina? Napataas tuloy ang kanan kung kilay sabay. "Whatever." Sabay pikit ko at hinawakan ang aking sentido para hindi niya mahalata ang paiyak kong mga mata. Bakit gan'on?