One Last Time (My Everything Series) (BoyxBoy)

Chapter 19

Warning

LUMAPAG ang aming sinasakyang eroplano ng bandang mga alas-siyete imedya dahil nagkaroon ng aberya dala narin ng masungit na panahon.

Reklamo na ng reklamo si ate Kristell at Dex dahil dalawang oras na naantala ang paglipad namin patungo dito pero dahil sa awa ng Diyos ay nakabalik narin. Back to polluted air, toxic people, judgements and hindrances, in reaching our goal. To stay together 'til the wedding date.

"Nako! Kapag magbabakasyon ako hindi na talaga ako mag-aavail sa airline na 'to! Ilang oras tayo na delayed tapos sasabihin nila kalma! Kalma? May date pa ako ngayon eh, ayan wala na! Alas-sais meet up namin kaso wala, alas-siyete kwarenta na." Pagmamaktol ni ate Kristell. "Hey big sis! Stop blubbering about nonsense, bukas pa meet up niyo remember?" Sabat niya sa kanyang ate. "Ay! Oo nga pala 'no? Hehehehe." Napakamot nalang tuloy siya. Epekto kasi ng walang kaming tulog lahat. As in! Laki ng eyebags ko mas malaki pa sa hinaharap ko. Chos!

Dumating na ang sundo ni ate Kristell at ng magkasintahan kaya nauna na sila sa amin. "Gusto mo sa café shop muna tayo? Mamaya pa daw kasi dadating yung sundo natin eh. Ano game?" Bakas sa mukha niya ang pagkainis at yamot dahil wala rin siyang tulog at tsaka pagod 'yan sa ilang rounds na ginawa namin sa palawan. Ay! TMI na ako. Sarreh!

Naka-upo ako ngayon at hinihintay ang huli na nagpresentang siya ang oorder ng iinumin namin. Bait ah?

Bumalik siya sa lamesa dala ang isang tray na may lamang iced coffee at espresso. Inabot naman niya ang aking inumin kasabay nito ang pag-upo niya. He took a sip on his espresso and I laughed when he started to make face. I bet it's too bitter. "Is this what they called espresso? This more of an rubbish." Agad niyang inilapag ang tasa at nawalan na daw siya ng gana. "Your brew is more delightful than their's! Why not make your own café?" Nasamid naman ako sa suhestyon ng huli. "I was thinking about that but I'm not ready yet. I wanna enjoy my life as your secretary first." Lumitaw naman ang kanyang ngiting nakakaloka dahil sa aking sinabi.

Naubus ko na ang aking iniinum ngunit wala parin ang aming sundo. Nagulat na lang ako ng ihinarap niya ang kanya telepono sa akin at mas lalong lumapad ang kanyang suot na ngiti. Nang lapitan ko ito ay mayroon pala akong stolen picture ko at agad niya itong ginawang wallpaper. Sweet. Pero a bit lame. Bakit mukha ko yung unang makikita mo kapag binuksan niya ang kanyang cellphone, ang weird lang.

Ang babaw ng kaligayahan niya 'no? Pero napakalalim at mahirap basahin ang personality niya kapag seryoso siya, that what makes him different from the other man I've met. He's the most fragile but unbreakable person I now. How ironic right?

Maya-maya pa ay tumunog ang telepono niya at nagtext na daw yung sundo namin na nasa labas na. Dali-dali naming iniwan ang aming inupuan at dumiretsyo na sa labas. May humintong hindi pamilyar na kotse at hindi naman ito yung kotseng pansundo ng kumpanya ah?

Halos lumuwa ang aking ng makita ko kung sino ang nagmamaneho ng kotse. Nanumbalik ang kaba at takot na nararamdaman ng buo kong sistema. Si tito Leandro.

Sumakay si Matteo sa shotgun seat samantalang ako ay sa backseat. Nang nag-umpisa na itong umandar ay panay ang tingin ni tito sa akin na para bang gusto niya 'kong patayin. Napayuko nalang tuloy ako.

Nag-usap ang mag-ama ng kung ano-ano at ako naman ay parang panis ang laway dahil sa sobrang tikom ng aking bibig. Hindi ko parin pala nasasabi kaya Matteo ang mapanakit na sinabi ng kayang ama at wala akong balak sabihin sa kanya dahil baka magsilbi itong mitsa upang mag-away ang mag-ama at mas lalo pa akong kamuhian ni tito Leandro.

All through out the ride was deafening and quiet in the same time, fudge I'm being ironic already. As I looked at tito's eyes the inner me tingled in nervous, his eyes was filled with so much hatred for me. I can't move comfortable and I think even Matt noticed it. I hope this hēll like ride end already.