SEPSE TE DUA

E thyer 😯

reflektone...Ai ajer fals mbytes e kishte shkaterruar.Qante duke i dhene makines me shpejtesi,dhe ndiente vetem pikat e shiut ti perplaseshin ne xham ashtu sic genjeshtra i ishte perplasur ne fytyre pas 21 vitesh...
Po ecte pa nje destinacion,rru geve te Tiranes.Per here te pare,shihte pak makina,dhe jo trafikun e renduar qe ishte zakonisht.

Shiu binte akoma me shume,shoqeruar me vetetima e bubullima. Qante e deshperuar,duke grushtuar timonin. Cfare te mendonte me pare?Qe mamaja biologjike ishte nje tradhetare e ndyre? Qe ajo kishte vdekur? Qe i ati e kishte genjyer? Qe ishte rritur me imazhin e dikujt qe mendonte se ishte mamaja e saj? Qe jeta e saj kishte qene nje falsitet....
Stuhia e mendimeve i kishte pushtuar koken sic stuhia jashte kishte pushtuar qiellin. Ndjeu celularin ti dridhej,e nxori dhe e fiku pa e pare fare.
Donte vetem te qante,te nxirrte gjithe ate dhimbje...Me ne fund kishte superuar disi humbjen e Lides,te Amantias,tradheti ne e Arvit...por goditja fatale sapo kishte ardhur ne jeten e saj. Qante me ngasherim mes mijera imazhesh ne koke. Pas shume endjesh neper Tirane,vendosi te shkoje te takonte Dorin. Kishte nevoje per te,kishte nevoje me shume se kurre...

Arriti tek spitali,dhe po ecte permes lulishtes,ne mes te atij shiu...Qielli oshetinte frikshem,ashtu si dhe shpirti i saj. Tek hyrja i zuri syri Dorin.Por nuk ishte vetem,ishte me Anen. Dori dukej nervoz,ajo gjithashtu. U largua qe aty,me e pakta qe donte ne ate moment ishte te takonte ate femer.

Vetem,je vetem:- peshperiste me veten mes loteve rreke. Mendoi te telefononte Enean,por nuk e beri. U nis ne varreza,dhe ne mes te asaj stuhie ishte ulur ne gjunje perpara varrit te se emes. Mbeshteti koken ne pllaken e saj te mermerit,dhe lotet po i zinin frymen.Nuk i interesonte per rrebeshin qe po binte,donte vetem te vdiste...Te zhdukej nga ajo bote plot mashtrime...

E deshperuar,vetem,ne mes te varrezave,ne gjithe ate shi kujtonte momentet e kaluara me Liden,derisa ndjeu dike qe e preku...
Nuk u kthye ta shihte kush ishte,vetem bertiti...
Iris: Me lerni vetem...
Britma e saj u perzie me oshetimat e qiellit. Dilara: Jo nuk te le.
Irisi u kthye duke e pare gjithe urrejtje.

Iris: Zonje ju thashe te me lerni vetem.
Ajo e kapi nga krahet dhe e ngriti nga varri ku ishte mbeshtetur. Dilara: Tani duhet te ikesh ne shtepi.
Irisi: Nuk dua te iki askund. Dua te rri ketu me mamin,dhe me ler vetem te lutem. Ajo e afroi prane vetes dhe e perqafoi.Me nje perqafim te dhembshur,ne mes te atij