SEPSE TE DUA

Urrejtej 😯😟

tej se tek hunda jote... Ne damare ke helm,nuk ke gjak derisa mbjell kaq shume dhimbje dhe vjell kaq shume vrer...
Arvi kesaj here heshti,me nje shikim te ngrire e te fiksuar ne dheun qe mbulonte trupin e saj.Lotet i rridhnin faqeve...
Irisi: Je nje mashtrues,nje hipokrit,nje njeri cinik qe mendon vetem per vete...
Arvi: Une e doja,e doja me gjithe shpirt ate...ashtu sic nuk kam dashur kurre me pare...
Irisi ngriu. Sa here ja kishte thene dhe asaj keto fjale.
Irisi: Po ta doje sic thua,ajo do te ishte gjalle sot...Por dashuria jote ishte e semure,egoiste. .. Ishte ferr qe shkaterroi njerez,e shkrumboi gjithcka... Ishte tamam si ai krimbi qee gerryu nga brenda... E denoi me vdekje qe perpara se ajo te vdiste realisht,qe kur humbi femijen...e me tutje aftesine per te qene nene...
Arvi arriti te mbahej tek te parat hekura qe gjeti aty,por nuk mundi ...U shemb ne toke...Trupi i dridhej dhe vesheve nuk ju besonte.. Mes tyre po zhvillohej nje duel i ashper dhimbjeje.Kishi n zbuluar te gjitha marionetat e hipokrizise,e atij murit te ftohte qe i kishte ndare per aq shume kohe...Qanin te dy,ne mes te atij ambjenti te akullt,te frikshem... Arvi kishte shtrenguar me dore njerin prej hekurave te nje varri aty prane..E godiste,e leshonte,e leshonte e godiste...Nje levizje e perseritshme sikur kerkonte te nxirrte gjithe zemerimin.... Nuk i besohej gjithe ajo qe kishte degjuar....
Arvi: Femijeeee??? Nene...Cfare dreqin po thua??
Irisi: Mire e degjove. Amantia priste nje femije tendin. Kur zbuloi qe ne ishim ende bashke abortoi,si pasoje e se cilit nuk mund te kishte me femije. Arvi kishte vene koken mes duarve,ai realitet dramatik po e trondiste. Vetem ne ate moment po kuptonte pasojat e veprimeve te tij.
Irisi: Por ajo ...ajo nuk...me kishte thene gje...
U ngrit dhe shkoi prane grumbullit te dheut. U leshua aty dhe filloi te rremonte dheun me duar.Uleriste:
Arvi: Pseeeeeeeeeeeee ee??? Pseee nuk me tregoveee??
Ishte e vetmja pyetje,pergjigj a e se ciles nuk erdhi kurre.
Irisi iu afrua ta largonte qe aty,por ai e shtyu tutje...Kishte mbeshtetur koken ne grumbullin e dheut dhe qante si femije. Nuk dinte cfare te bente,si ta largonte qe aty... Pa qe drejt saj po vinte nje grua..I kujtohej ajo fytyre...Ishte gruaja qe kishte takuar heren e fundit ne varreza. Sapo iu afrua iu struk ne krah. Nuk e njihte,duhej ta kishte inat pas gjithe asaj qe i kishte treguar daja per te por nuk mundej...Ishte dicka me e forte se ajo...Ajo qe kishte nevoje ne ate moment ishte pikerisht nje perqafim...Po i erresohej gjithcka,ajo skene dramatike kishte qene shume e forte per