SEPSE TE DUA

Dhembshuria 😯 per shokun

perqafim,dhe nje heshtje e kishte pllakosur.Ishte Ardi qe i jepte nje drejtim bisedes se tyre,Dori dukej i perhumbur,dhe pergjigjej shkurt kur Olti i fliste. Nje infermiere i shoqeroi ne nje dhome qe quhej ''dhoma e vizitave'', u ulen aty dhe nisen te bisedonin.

Infermierja qendronte disa hapa larg tyre,por nuk largohej,i shoqeronte cdo cast me sy.
Dori: Po kjo pse na sheh ashtu?
Ardi: Eshte puna e saj...
Dori: Te na pergjoje? Ardi i kafshoi buzen.

Olti: Ajo duhet te qendroje aty,ne rast se une kam ndonje moment paniku,dhe mund te reagoj dhunshem ndaj jush.
Dori uli koken i ndjere ne faj,vetem atehere kuptoi pyetjen idiote qe kishte bere.

Dori: Po cthua o burr i dheut. Nuk eshte as e para dhe as e fundit here qe do ziheshim. Dori po kerkonte te dilte disi nga situata,por e kuptonte qe nuk ishte e thjeshte.

Ardi: Une po iki pak te takoj profesor Qemalin se me duhet ti kerkoj dicka.
Dori e kuptoi qe ai u ngrit enkas per ti lene vetem qe te flisnin.

Biseduan pak per gjera ne pergjithesi mbi jeten e tyre,pa e prekur temen e Anes,por Dori duhej ta hapte medoemos,ishte arsyeja perte cilen ishte aty.Por menyra sesi fliste Olti e stepte,dukej pesimist,i deshperuar,deshira per te jetuar i ishte zbehur...

Dori: Mos fol keshtu. Ti ke plot njerez qe te duan,ke jeten atje jashte per tajetuar... Je ne moshen me te bukur...
Olti buzeqeshi ironikisht.
Olti: Heh,jeta ime ka marre fund..

Dori: Aman vella,cjane keta gjera qe thua.... Jashte te presin plot gjera te bukura,ke familjen,ke miqte,ke punen... Mjafton te jesh pak i duruar,ja dhe pak te ka mbetur...
Olti: Do kisha imagjinuar cdo gje,por jo kete qe perjetova e po perjetoj Dor. Ketu eshte nje ferr,une nuk do tja dal kurre mbane.

Dori: Sigurisht qe do tja dalesh, ke poshtur me te keqen, tani do e kalosh dhe kete.
Olti: Une nuk kam mposhtur asgje,sepse mua me kane mposhtur kujtimet...

Dori: E ke fjalen per Anen apo jo?
Olti u ngrit vetetimthi dhe shkoi prane dritares. Infermierja sapo e pa do i afrohej afer por Dori i beri me dore si per ti thene qe ishte cdo gje ne rregull. Ai kishte fiksuar shikimin ne nje pike jashte xhamit.

Jashte bente kohe e zymte,ishte nje nder ato ditet e dhjetorit kur qielli i ngrysur ishte gjeja me normale.. Por me shume se qielli i ngrysur ishte shpirti i tij,jeta qe po kalonte aty brenda,provat qe po perjetonte,dhe ajo beteje fundi i seciles dukej shume i larget...