peach marmalade √

10. Bölüm: dünya kaç bucak

Merabbbaaaaa yeni bir bölümcüğe daha hoş geldiniz :3 10. Bölüme geldik ve ben artık ikilinin arasında yakınlaşmaların başlamasını istiyorum ;-;

Bu yüzden bir şeycikler yazdım ammaaa inş beğenirsiniz :")

Bir de bölüme başlamadan önce şunu söylemek istiyorum, Jimin, önceki bölümde bir çeşit öfke nöbeti geçirdi. Araştırdığıma göre normalde öfke nöbetleri ruhsal hastalık belirtileri olarak da sayılıyormuş ama Jimin'de bu sıkıntı yok. Sadece gözleri döndü ve çok sinirlendi, o kadar. Bir de kontrolsüzce hareketler yaptığı için bunları sonradan hatırlayamama gibi durumlar varmış. Tüm siniri boşalmış, sakin bir Jiminşi var yani şimdi karşımızda ona göre ;>

İyi okumalar :3

"Senden vazgeçmem için milyonlarca neden var ama kalp istediğini ister."

Selena Gomez- the Heart Wants What It Wants

***

3 ay önce (Jimin ve Taehyung'un çatıda karşılaştıkları günün gecesi, saat 03.46)

Park Jimin

Karmakarışık hayatımın son bulmasını istediğim bir günde, önüme artık hiçbir engelin çıkamayacağını ve bu dünyaya veda edeceğimi düşünerek vardığım çatıdan, sayfalarına henüz hiçbir çizik bırakmadığım hayatımın başlangıcını elimde tutarak paşa paşa iniyor ve yukarıda yalnız başına bıraktığım alfanın ben gittikten sonra orada ne yapacağını düşünmemeye çalışarak sessizliğin örttüğü boş sokaklarda ilerliyordum. Ne yapacağımı bilemez haldeydim, elimde Lee Hyowon denilen bir alfanın yardım başlığı altında dağıtılmış bir broşürü vardı ve alfalarla yaşadığım deneyimlerim sonucunda bu kadına güvenip güvenmemek konusunda fazlasıyla kararsızdım. İşin ucu bir alfaya dokunduğunda, bu benim otomatik olarak gerilmemi sağlamasının dışında, güven duvarlarımı tamamen zedeliyor gibiydi. Kimseye kolayca güvendiğimden değil elbette, ben sadece kimseye kin tutabilen biri olmadım hiç, alfalardan nefret ediyor olabilirdim ama bu hiçbir zaman benim için sonsuza kadar süren bir döngü olmadı. Bu sebeple biraz ön yargıyla yaklaştığım Lee Hyowon, bir alfa olsa bile başka alfalara duyduğum öfkeyi ona sıçratmak istemiyordum, belki de gerçekten çok iyi bir kadındı ve benim gibi sefil omegalara yardım ediyordu. Bunu, onunla tam anlamıyla tanışmadan elbetteki öğrenemezdim.

Elimdeki broşürü her bir kelimesine kadar incelerken bulunduğum sokaktaki sessizlik, bir kadına ait olduğuna emin olduğum bir çığlıkla bozuldu. "Dokunma kardeşime seni aşağılık herif, BIRAK ONU!"

Bağırışların yankılandığı bölgeye doğru hızlı adımlarla ilerlerken aklımdan ne geçiyordu emin değildim, tek bildiğim kadının sesinin fazlasıyla endişeli ve korkmuş çıkıyor olmasıydı. Yanlarına vardığımda ise, tüm bu bağırışların nedenini gördüklerim çok iyi bir şekilde özetliyordu. Bağıran kişi, kardeşi dediği genç bir oğlanın üzerine çıkmış olan alfayı kolundan çekiştiren kadındı. Alfanın altında ezilen genç ise elleri kolları alfa tarafından sarılmıştı ve karşılık verecek taakati bile kalmamış gibiydi. Ablasına "Git buradan." diyordu yalvararak. "Lütfen git."