The Queenbee's Downfall (On-Hold)

27: Jealousy and Rage

Chapter 27: Rumours are Circulating

It's Tuesday today. Kailan kaya babalik ang mga teachers? Mukha kasing wala silang balak. Halos lahat na estudyante ay naiirita na rin dahil sa dami ng modules na ibinibigay nila sa amin. Halos hindi na rin kasi kami makatulog ng maayos kakatapos ng mga school paperworks maabot lang ang deadline.

Halos lahat na rin ay nagagalit. Gusto ko rin magalit dahil masyado kaming pinapahirapan, pero kung titingnan ay hindi na rin ito masama. Kasi after we finish our education, we would certainly have nights where we couldn't really sleep because of finalising everything just so that our boss wouldn't be mad.

I mean, ganoon naman talaga pagkatapos ng pag-aaral diba? Oras na matanggap ka sa isang kompanya, asahan mong magiging apocalyptic ang buhay mo. Tsaka, hindi naman dapat puro pagsasaya lang ang maranasan ng tao.

The more you struggle, the better you become a part of life. The more you suffer, the stronger you could become. The harder the life, the bolder you face your future and not just your fears.

But fuck, gusto kong alisin ang prinsipyo kong iyon sa aking sistema at pagsasapakin na lang ang mga babaeng ito dahil mas gugustuhin pa ng ego ko iyon kaysa magmukhang kawawa sa harap nila!

What Emma predicted came true.

Well, hindi na niya kailangang i-predict dahil sinabi na sa akin ni Fawn kahapon na aatakihin ako ng mga fans. Pero hindi ko inaasahan ganitong pag-atake ang mangyayare.

"Boo!"

"Scram you chickens!"

"Gators will always win!"

"Suck real bad, turkeys!"

Dinig na dinig dito sa aming pwesto ang sigawan ng nasa kabilang side ng Soccer-specific Stadium. Kahit malayo at malaki ang lugar, nakayanan ng volume nilang iparinig sa amin ang gustong sabihin.

And I can't help but be frustrated!

Paano ba naman, we're losing the game! Halata na ang pagod sa aming mga players, and these Cheer-peers of mine aren't helping them! We are the Cheerleaders. Kami dapat ang source ng motivation nila bukod sa suportang matatanggap sa schoolmates namin.

But because most of the members are diehard Brad fans, they choose to not cooperate with me even if I keep on glaring at the girls. They would just roll their eyes at me and sit on the bench. Anyhow, I thank the rest of the girls- including my friends- because they're not childish.

Only 6 of us are willing to cheer the guys. Kung nandito lang si Coach Grace ay malamang, right after this game they'd be having an overtime doing pushups, squats, and 50-minute laps.

Kahit naiirita ay sinubukan pa rin naming i-cheer ang team. We performed our routines over and over and somehow, their gameplay is improving. Naka-score ang aming team three times in a row dahilan kung bakit naghiyawan ang mga tao sa likod namin.

The players danced and kept making noises. Naghalakhakan ang mga nakakita sa ginawa nila. Nang mapadaan sa amin ay inulit namin ang steps. We gave them a smile before I started walking towards our bench.

Nawala ang tuwa sa aking mga mata at napalitan ng nagbabagang apoy. Lumitaw ang takot sa kanila ngunit agad ding nawala. They sit up straight and kept their vision away from me.

"What the hell are you girls doing?", panimula ko.

Walang nagsalita sa kanila. Nanatili lamang silang nakaupo roon at kunwari ay walang narinig dahilan para lalo akong mairita. Ang pinakaayaw ko sa lahat ay ang inograhin ko kapag kinakausap ko.

"If you think this won't reach Coach's ears, think again, brats," mariin ang boses ko.

"You think you can threaten us by telling coach about it?", I felt Tiffany's breath shaking when she faced me.