Evanesce

Chapter 3

I ran towards her direction to greet and hug her despite all these people. Sa loob ng limang taon ay ngayon niya lang ulit nagawang magpakita sa amin at lubos ko iyong ikinagagalak.

I can't stop myself from shedding tears while hugging her tightly. The warmth of her embrace is what I missed the most because through her hugs, she can ease the burning fire in me. Only her can do that.

Hindi ko nagawang makapagsalita sa loob ng ilang minuto. Gusto ko lang munang damahin ang pagkakataong ito. Baka kasi kapag binitawan ko siya ay bigla na naman siyang mawala sa paningin ko.

"Hey there," I heard her say using her usual sweet tone as she caresses my hair softly.

Mas lalo akong napayakap ng mahigpit sa kanya dahil doon. Mas naging mariin ang pikit ng mga mata ko habang patuloy pa ring umaagos ang mga luha.

Hinayaan niya akong ganoon ang ayos ko without complaining at all. Pero ako na mismo ang bumitaw sa kanya ng dahan-dahan when I'm starting to feel the tension that's rising within the area. I can also feel the looks that they're giving to us, especially my Mom.

Nang tuluyang makawala sa yapos ay yumuko ako saka pinagpatuloy ang mahinang pag-iyak.

"I told you so." Narinig ko ang malamig na boses ni Mom kaya mas lalo lang akong nahiya sa ginawa ko. Pero hindi ko alam kung kanino niya ba iyon ipinaparating. I know that it caught the guests' attention but my sister is more important to me. Hindi ba siya masaya na makita ulit ang isa niya pang anak?

Nakita ko ang pagluhod ni Ate para mas maging magkalebel kami. Unti-unti kong inangat ang tingin sa kanya nang mahawakan niya ako sa kamay. She gave me a genuine smile but I can sense the sadness in it.

"Iyakin ka pa rin." Pinupunasan niya ang pisngi kong nabasa ng mga luha kahit na tuloy-tuloy pa rin ang agos nito.

"I just missed you so much, Ate," garalgal at nanginginig ang boses ko habang sinasabi ko iyon sa kanya.

"I missed you too, love."

"Will you tell me what happened in five years? Are you gonna stay with us again?"

Please, tell me that she's gonna stay with us. That she's never gonna leave me again. That we will continue to grow with each other. I just couldn't imagine myself without her anymore. In five years, it feels like there's a big hole in my soul and I'm living in a black and white world.

"Of course, I will tell you what happened. Magagawa lang natin iyon kapag nasa bahay na tayo, hmm? Then, we're gonna spend the night like we always do. Reading fairytales, watching movies, baking pastries and cakes. Naaalala mo pa ba iyon? We're gonna do it again. Isn't it exciting, love?" A bright smile curved on her lips, but her eyes seem to be modestly downcast. And I know why.

"Night? You're just going to stay for tonight? Not tomorrow or the day after tomorrow. Just for tonight. Why?"

Bigla akong napanghinaan ulit ng loob. Pakiramdam ko ay tuluyan na siyang bumitaw mula sa pagkakahawak ko. Bakit pa siya bumalik kung iiwan niya lang naman ulit ako? She's going to torn my heart into pieces again!

"Love, listen, I am always with you," she said heartsick over my reaction. "Here." She put her hand on my chest while giving me a sad smile.

Ngayon ko lang nakita sa pitong taon na pagsasamahan namin bilang magkapatid ang ngiting iyon at napakabigat iyon para sa akin. Paano pa kaya kung ganito palagi ang dala niya simula nang umalis siya ng bahay? I can tell that it is miserable as much as where I am standing now.

Napapikit ako at napahagulhol habang umiiling-iling. Hindi ko matatanggap ang mga sinasabi niya. Ayoko. Ayoko nang maulit iyong pakiramdam na naramdaman ko noon na hanggang ngayon ay dala-dala ko pa rin.