Evanesce

Chapter 8

Malakas kong hinampas ang matipunong braso ni Van nang makarating kami sa likod ng bahay kung nasaan ang hardin.

"What was that for?" reklamo niya naman habang nakahawak sa brasong hinampas ko. Tumatawa-tawa pa ang gago. Yeah, whatever! I have a small and weak hand kaya wala lang iyon sa kanya.

I rolled my eyes on him as I stomped my feet on the grass and walked away from him. Dumiretso ako sa isang swing saka naupo. Ibinaling ko ang tingin ko sa mga magagandang bulaklak kaysa sa lalaking kasama ko ngayon. He's giving me a headache! Akala ko talaga ay pumunta sila rito para...

"I don't want to be a painter anymore."

Mas lalong sumama ang timpla ng mukha ko. "What does it have to do with our current situation right now?"

Naiinis ako! He never take things seriously. Sa tingin niya naman ay palagi akong natutuwa sa mga sinasabi at pinaggagagawa niya.

"Ang hirap kasing ipinta ng mukha mo ngayon."

I gave him a glare. The nerve of this guy! Wala na ba talaga siyang ibang alam kundi ang mamilosopo at magbiro?!

"Come on, babe, give me that smile of yours. I kinda miss it," he teased but my fragile heart seems to be flattered by it.

Naramdaman ko ang unti-unting paglambot ng ekspresyon sa mukha ko. Umiwas ako ng tingin sa kanya. Clearing my throat, I tried to convince myself that I should be sulking because of his sudden appearance in our house. I know I shouldn't be this childish and immature but I just couldn't help it. Sobra akong nabigla. Hindi ko rin nagustuhan ang ginawa niya kanina kaya mas lalo lang akong naiinis.

"Mr. and Mrs. Sinclair! How are you holding up?" ani ng hindi katandaang lalaki na kasama ni Van.

Bahagyang natawa si Dad. "Oh, no need to address us formally. Tayo-tayo lang naman ang mag-uusap ngayon."

What? Kilala na nila ang isa't isa? Paano nangyari iyon? Magkasosyo ba sila sa negosyo? Nga naman, pagdating sa negosyo parang lahat na mga negosyante ay kilala ng magulang ko.

Bumuntong-hininga ako. I worried and panicked for nothing. Of course, they know each other. Bakit hindi ko agad iyon naisip kanina? Paano ba naman kasi si...

Nabaling ang tingin ko kay Van na hanggang ngayon ay nakangisi pa rin habang mataman akong pinagmamasdan.

Hindi ko na lang siya pinansin. Naglakad ako palapit sa kanila at agad naman akong pinakilala ni Dad.

"Si Aislinn, anak ko nga pala. Sweetheart, this is your Uncle Leigh and Aunt Vienna."

Naramdaman ko ang marahang haplos ni Dad sa likod ko nang ilahad ko ang kamay ko sa kanila. But instead of shaking it, the old man just messed up with my hair. Gusto ko sanang pigilan siya kaya lang ay hindi ko na nagawa. Baka maging bastos pa sa paningin nila.

Uncle and Aunt? They are Cronin so we are not blood related, I think? Dahil kung oo man ay mababaliw yata ako. Kung nagkataon man na sinagot ko na si Van, our relationship will be as good as incest! Oh, my goodness! Please, tell me, we are not blood related! Please?

"Ang laki mo na! Huling kita ko sa 'yo ay nakakarga pa kita. Sure, time flies so fast." the Uncle Leigh said with those smiles of him, exposing his so much energy. Napangiti na lang ako. He seems a jolly and kind man. Medyo mababa ang tangkad niya kumpara kay Dad at medyo maskulado rin ang katawan niya.

Well, that was awkward for me. Ibig sabihin, hindi lang siya basta kasosyo ng pamilya ko sa negosyo. They have a deep connection and companionship. Does that mean that we really are blood related?! No!

Can someone give me a hint on what's happening?

"You have a beautiful face and figure just like your Mom."