360° (gxg)

Part 23

Yzei Raine/Ren Zein Marquiz POV

I looked up to the sky,
seeing as the stars shining bright.
I envy them,
for still glowing,
yet they are in the darkness.
How I wish,
I could be like one of them.

Napapikit nalang ako habang dinadama ang malamig na simoy ng hangin. Tahimik ang paligid, tanging tunog lang ng alon mula sa dagat ang maririnig.

Napabugtong hininga ako. Sana sa pagpakawala ko ng isang malalim na hininga, kasabay sana nito ang pagkawala rin nitong mabigat kong damdaming dinadala. Sana...

I opened my eyes again and looked at the sea this time. Kasabay nang paghampas ng mga alon ng dagat ay siya namang pagbalik ng mga ala-alang lubos kong pinagsisisihan. Painful memories of mistakes I made, that I could never correct. For the second time around, I made mistakes, I would regret for a life time. Such a pity...

"Ate labas tayo." Sabi ng nakakabata kong kapatid na babae. Hinihila-hila pa nito ang damit ko.

Nandito ako ngayon sa sala at nakaupo sa sofa habang hawak ko sa aking kaliwang kamay ang aking cellphone. Wala akong naging sagot sa nakakabata kong kapated at patuloy parin sa pag c-cellphone.

"Ate labas po tayo, please" giit ulit ng kapated ko.

Hindi ko parin siya pinansin kaya hinila nito ang kamay ko para makuha nito ang atensiyon ko, ngunit dahil sa ginawa nito ay nahulog ang cellphone na hawak-hawak ko kanina lang. "Ano ba! Can't you see I'm busy?!" sigaw ko dito ng naiirita. Pinulot ko ang nahulog kong cellphone at nagpatuloy muli sa paggamit dito.

"Ate laro nalang po tayo dito sa loob kung ayaw mo po na labas tayo. Ate, sige na po ate please..." pangungulit pa rin ng kapated ko. Bwesit na bata to ang kulit.

Napapikit ako ng mariin.

"Fuck! Are deaf? I told you already that I'm busy. Bwesit na bata to, lumayas ka nga o di kaya mamatay kanang bata ka. Ang kulit-kulit. Bwesit talaga" sigaw kong mura sa bunso ko sabay tulak dito ng malakas. Natumba siya sa sahig kaya napaiyak ito sa sakit. "O? Bakit ka iiyak? Kasalanan mo namang bwesit ka ah. Ang kulit kasi. Bakit di nalang mamatay ng matahimik" dagdag ko pang pahayag kaya lalo siyang napaiyak. Narinig naman iyon ng aking ina.

"Raine! Bakit mo inaway kapated mo?" Galit na tanong ng aking ina. "Shh... baby tahan na." Pagpapatahan niyang sabi sa bunsong kapated ko.

"M-mom... ate told me na mmamatay nalang daw a-akow po" sumbong ng bunsong kapated ko kay mom.

Namalayan kong tumutulo na ang mga luha ko kahit pa nakapikit ako.

"Hush baby... your ate never mean it okay? Baby tahan na.." pagpapatahan ni mom sa kapated ko dahil umiyak na talaga ito ng tudo. Napatingin naman si mom sa akin ng may galit sa mata. "Raine! Bakit mo yun sinabi sa kapated mo?!"

"Tss. Whatever" sabi ko at tumayo na at lumakad papuntang kwarto ko.

"Raine! I'm talking to you! Huwag mo akong tatalikuran while I'm talking to you. Hindi kita pinalaking bastos." Sigaw ng mom ko ng paakyat na ako ng hagdan. Hindi ko parin siya pinakinggan at nagpatuloy sa pag-akyat ng hagdan. "Raine! I said, I'm still talking, so show some respect! Ang tigas talaga ng ulo mong bata ka. Nakakapagod kang bata k-"