360° (gxg)

Part 26

Bellatrix POV

I dont know where am I exactly now. I was only driving my car, going to no where in particular.

I just wanted to go somewhere uncrowded and refreshing. I want to be alone and I want to breathe fresh air. So, magic. My instinct bought me here. I'm in a mountain top.

From this hill, I can see a wonderful view in front of me. I am surrounded by trees and plants, swinging in a calm harmony, and sounds of singing birds and insect that could literally calm anyone down just by hearing it. In my front view, I can spot an ocean with a blue, green and greenish blue color of water. Such a beautiful creation. What a gift.

I sit down on the front hood of my car. I  am sitting here in silent, analyzing what just happened an hour ago.

Why am I feeling upset?

We already broked up. So?

Why would I fucking be upset about that?

I engage myself in relationships for fun. Purely only for fun.

I had been in relationships. Many relationships of course because I'm a fucking playgirl bitch. And I had fun even after breaking up with them. So, why am I not happy now? Where is the fun? Why am I not feeling it anymore? Why am I even fucking crying!

Pinunasan ko ang luha sa aking mga mata. "Fuck! this tears" kahit anong punas ko dito ay ayaw parin nitong tumigil. Kanina pa ko iyak ng iyak sa sasakyan ha. P*ta! Ayaw parin tumigil.

Napatawa ako. "Why am I sad? Why am I mad? Why am I even fucking hurt!" Napatawa nanaman ako. Para nakong baliw.

Tumingala ako sa langin. "Tell me effrin world! Why am I feeling this? A-am I... a-am I actually in... inl-love?" Naging gray na ang kulay ng ulap. Ang bilis naman nitong magbago. Maaliwalas pa naman ang kalangitan kanina tapos ngayon, uulan na ba? So cliche...

It was all a damn game. He's not even my type. He's so girly for a man. He walked and talked like a girl. I even saw him checked out my brother way back when he was at my home. I really thought he had a crush on him. He seems to be a fucking gay. Hahaha...

So I decided. I want to pursue him. Make him fall deeply in love with me and then tore his heart apart, like one of those in the fucking cliche movies.

Truth be told. I wasn't really planning on  doing that to him. I was only joking and messing around when I kissed him. He was so innocent. And breaking the hurt of that little puppy could be harsh.

But certainly, that changed.

I don't know why, but I'm sure his different. Maybe because I thought he's gay? And I am challenged to play that damn game with him? To prove no one could resist me?

Hahaha... damn this pride and ego. Damn me....

May pumatak na butil ng ulan sa aking mukha. Umuulan na. At sunod-sunod na itong pumatak at humalo sa mga butil ng luha na mula sa aking mga mata. Nakikiramay sa akin ang kalangitan? I closed both of my eyes. "And I lost the game. The damn game I myself created."

Nababasa na ako sa patuloy na pagbuhos pag-ulan. Lalo kasi itong lumakas at ramdam ko na din ang lamig na dulot nito. Pero kahit na ganon, ayaw ko parin umalis sa pwesto ko at nang pumasok na sa loob ng sasakyan ko.

Yumuko ako at napahagulgol ng iyak. "I-I fucking l-lose it. I was t-the one who deeply feel in l-love and w-was hurt at the end. I d-didn't even know that I-I still have a h-heart. And n-noww.... i-it was b-broken." I was stuttering and choking my words while saying it in the wind. Damn! It badly hurt.

So this is karma huh? This is my fucking karma. And karma does really is a bitch. A fucking bitch!

Habang humahagulgol ako sa pag-iyak ay may tinig akong narinig mula sa aking likuran.

"Ain't karma's the bitch. Humans are." Napalingon ako sa nagsalita. "Hi?" Bati nito sa akin pagkalingon ko. Pigura ng isang morena na babae ang nakikita ko. Di siya ganoon katangkaran. Nakasuot siya ng kulay blue ng t-shirt at short naman na maong sa pang ibaba. Basa narin siya dahil sa ulan tulad ko. Ang pagkakaiba lang namin ay nakangiti parin ito kahit na nasa ganoong kalagayan, habang ako ay umiiyak parin.

Di ko na siya pinansin at ibinaling kong muli ang aking ulo sa pagyuko. Pinagpatuloy ko ang aking pag-iyak, habang patuloy rin sa pagsisisi.

"Ay, maatitude si ate girl." Dinig kong sabi nito sa gilid ko. "Patabi ah?" Tanong nito pero wala akong naging tugon. She sit beside me otherwise. Now, both of us are sitting in my car's front hood while it is still raining. "Nakakapaghinayang right? Yung alam mo na ang sagot, yung hindi ka na naguguluhan, yung tipong desidido kanang ipaglaban ang iyong nararamdaman... ngunit huli na. Huli na ang lahat. Yung bagay na gusto mo ay wala na saiyo. Yung taong gusto mo, ay di na sayo. Nawala na o iniwan ka na ng tuluyan. Nakapagsisi." Malungkot na sabi nito. Napahinto ako sa pag-iyak at inangat ang ulo ko mula sa pagkakayuko at ibinaling ang tingin dito. May lungot ang kanyang mga mata habang straight itong nakatingin sa harapan. "Bakit nga ba tayo naguguluhan? Bakit nga ba tayo natatakot sumugal? Bakit nga ba lagi tayong nagpapaapekto sa iba, sa sasabihin nila? Bakit?"  Patanong nitong pahayag.

Nagbaling narin ako ng tingin kung saan siya nakatingin. Tumitila narin ang ulan. "Regrets..." bulong ko sa hangin.

"Humans really are prone to regretting things in the end. Doon na nakikita ng tao ang halaga at importansiya ng isang bagay pagnawala o pagwala na ito sakanya." Patuloy na paghayag nito. "Pero sino ba dapat ang sisisihin. Ang taong nag give-up? O ang tayong di kayang lumaban? Paano kong yung taong naggive-up ay sumuko dahil di na nito kayang lumaban pa dahil sa napagod na ito at pinili nalang sumuko at iwan ang mahal niya, may mali ba sa naging desisyon niya?... Paano naman yung sa sitwasyon ng taong di kayang lumaban o ipaglaban ang taong mahal nila dahil sa takot nila... sa takot na baka ang maging kapalit ay mawala rin sa kanila ang mga taong importante sa buhay nila at ang mas malala, husgahan pa mismo ng mga taong importante sa kanila, may mali rin ba sa naging desisyon nito?" Nag-angat ako ng tingin at tumingin sa kalangitan. Tumila na ang ulan at sumisilip na si haring araw mula sa pagkakatabon sa mga ulap.

"Ay, wala ng ulan. Uwi nako ah?" Napatingin ako sa kanya at kita kong umalis na ito mula sa pagkakaupo dito sa sasakyan ko. Tumango nalang ako sa kanya. Tumalikod na ito  at naglakad na paalis. Sinundan ko nalang ito ng tingin. Bigla siyang tumigil sa paglalakad at walang lingon na nagsalita. "Lahat ng tao ay natatakot. Given na yon. Pero ang lagi nating iisipin... Kung saan tayo dadalhin ng takot natin. Kung pag ba, patuloy tayong matatakot, makakarating ba tayo sa gusto nating puntahan? At kung makukuha ba natin ang gusto nating makamtan? Hindi si takot ang hadlang sa mga mithiin natin sa buhay. Ang sarili misyo natin ang dakilang kontrabida sa pagkamit ng mga gusto at pangarap natin sa buhay." At nagpatuloy na siya sa paglalakad pa alis.

Muli kong ibinaling ang aking paningin sa harapan when the stranger's no longer visible from my sight. I remained sitting for about 10 minutes bago napagpasyahang pumasok na sa loob ng sasakyan at umalis na sa lugar na ito.

Bumugtong hininga muna ako at tumayo na mula sa pagkakaupo. Lumakad na ako papunta sa pintuan ng kotse ko at binuksan ito at pumasok na sa loob. Pinaandar ko ang makina ng kotse at naghintay muna ng 2 minuto bago pinasibad ang sasakyan ko paalis.

Third POV

Kita ng babaeng nakatayo mula sa pagkakasandal nito sa malaking puno, ang sasakyan ng taong kausap  niya kanina. Sinundan lamang niya ito ng tingin habang ito ay papaalis na sa lugar.

Bumulong ito sa hangin.

"Things are getting serious. You are now at the peck of the story. You're angle point out either you will remain regretting things forever, or move on and forgive yourself... Hope that girl, Bellatrix can help you Raine... I really hope, my dear bestfriend."

270°