Lost and Fallen (Memories #1)

Chapter 50

"Hinihintay ka ni Asyo sa baba?" sabi ni Mommy.

I weakly put my comb down and stared my reflection at the vanity mirror inside my room. Nag-isang guhit ang labi ko ng makita ang itim at malim na guhit sa ilalim ng mata ko.

"Baka hindi kayo umabot kapag nagtagal ka pa."

Hinanap ko ang powder, nanginginig ang kamay na nilapatan ko ang mukha ko nito. Isang beses na inayos ko ulit ang buhok ko.

Iyon nga ang gusto ko. May parte sa akin na gustong manatili dito sa bahay at huwag na lang umalis. Kung pwede lang pabagalin ang oras ay ginawa ko na. Hanggat maari ay  gagawin ko ang lahat para madelay lang ang lahat. I don't think I have the guts to face them all. To watch him... Pero kailangan kasi ngayon ang libing ni Spice.

Binaba ko ang sponge at yumuko. My shoulders started to shake as I begun to cry. 

"Berry" nilapitan ako ni mommy at agad na niyakap. "It's not your fault. You need to move and face them. Alam ko na hindi mo gugustuhing malibing siya ng hindi mo man lang nadadalaw ang labi niya."

She was right.

Pagsisihan ko kapag hindi man lang ako nagpakita kay Spice. Kahit ngayon lang, kahit sa huling sandali gusto ko siyang pasalamatan kahit na alam kung hindi niya ako maririnig.

Ang alam ko 2 weeks ng nakaburol si Spice. Sa Isla Nalangan siya nakaburol. Laging andoon ang mga kaibigan namin ta araw-araw akong tinatawagan ni Ling pero hindi ko sinasagot.

Even Hancer... Ni isa sa kanila ay wala akong kinausap.

My family went on his funeral and talk to his parents but I didn't come with them that day. Nalaman ko rin na binigyan ni Daddy sila ng pera. Nagalit ako noong nalaman ko iyon. I don't like them paying his family as if money can buy Spice's life. Ayokong isipin na binayaran ko ang pagligtas niya sa akin. Of course its easier to think that way para mawala ang guilt ko pero hindi e. Hindi ganoon kadali.

Daddy explained to me that he gave that money to help them not to cover the mess we cause. Noon ko lang nalaman na hindi pala mayaman sila Spice, that's why I let it passed.

"Come on fixed yourself. Malayo pa ang byahe niyo." ngumiti si mommy sa akin at pinalis ang luha sa pisngi ko. "Susunod kami nila Kuya mo. Hintayin lang namin matapos ang check up ni Daddy mo."

Just like what my mom told me, Asyo is downstairs and patiently waiting for me. Nakasuot siya ng itim na polo tulad ng kulay ng dress na suot ko. Hinanap agad ng mata niya ang titig ko.

I looked away and walk pass on him. He silently followed me.

Tahimik kaming dalawa habang nasa byahe. I could feel his stares from time to time. I know he wants me talk but whatever makes him keep his words, then I don't know. Nagpasalamat na lang ako na tahimik siya. I don't want to talk to anyone right now.

Tahimik man pero ang gulo naman ng kalooban ko. My mind were clouded with random thoughts, some of it is the fact that it all happens because of me. Kasi ang tigas ng ulo ko. If only I listened to them and just wait in the car then maybe they didn't lost a friend.

We didn't lost Spice...

"You look pale." He said in a rasp voice. "Do you want us to stop and have a breakfast first?"

Leaning my back at his car front seat, I look at him with weary eyes.

"Huwag na." I coldy replied.

He nodded and focus his gaze on the road. Hindi nakaligtas sa akin ang pag-igting ng panga niya. Na para bang may gusto siyang sabihin pero hindi niya magawang maisatinig.